Zula

Już sobie pomogłam, wchodząc tutaj.

Wyartykułowałam, że coś jest nie tak, nie udusiłam tego w siebie.

Zrobiłam wielki błąd myśląc, że moje problemy są niewazne, najwazniejsze były problemy innych.

Mam mnóstwo znajomych gotowych płakac w mój rękaw, ale ja sama nie mam nikogo.

I nawet nie wiem jak zmienić to , nikt nie uwierzy, że u mnie może być źle.

Asiula82 zdaję sobie sprawę, że niebezpieczne myśli krążą po głowie, ale ja tak długo z tym jestem, że chyba to element mojego życia.

Żeby brac leki, trzeba iść do lekarza - ja jeszcze nie dojrzałam do tego.

Nie napiszę co stosuję zamiast bo nie przystoi i kiedyś bym nie uwierzyła,

Ale na ten moment trochę pomaga.

Już pisałam w innym wątku, samo przelanie na słowo pisane daje ulgę.

Dla mnie wejście tutaj i napisanie czegokolwiek to ogromny sukces i jednocześnie sygnał, że naprawdę jest źle.

Skoro ja sama nie mogę sobie z tym dać rady.

Jola27 ja miałam na myśli sprawcę.

To, że jest mnóstwo osób, które to zaufanie straciły to ja wiem.

I ja nie umiem rzucic czyms, nakrzyczec żeby uzewnętrznić emocje.

Wszystko w środku i nie wiem co będzie jak pęknie.

Jestem nowa, i dla mnie właśnie chyba ta najgorsza rzecz się stała - stracić zaufanie.

Raz zachwiane już chyba nie da się odbudować (

I pytanie dlaczego tylko mnie z tym źle - inni traktują to normalnie, nic się nie stało

Czy ja jestem z innego świata.

Zrobiłam ogromny krok - zarejestrowałam się tutaj i odważyłam przywitać.

Mam nadzieje, że chociaż troszkę sobie pomogę, rozmawiając z Wami