Mój pierwszy post na tym forum, więc witam wszystkich.
Tak czytam Wasze posty i co kawałek czuje się jakbym czytała o własnym życiu. Teraz widze, że więcej jest takich osób jak ja, które siedzą całymi dniami w domu z samym sobą, nie widują się z przyjaciółmi bo ich nie mają.
Ja raz miałam przyjaciela, ale coś się między nami skomplikowało (chyba z mojej winy) i już się ze sobą nie widujemy i nie rozmawiamy. Właściwie to całe życie jestem sama (oprócz rodziny) - zero znajomości, kolegów, koleżanek. Nie potrafie się odnaleść wśród tych ludzi, to dla mnie inny świat, jakieś błache plotki i rozmowy, ludzie którzy mnie otaczają są tacy beztroscy i uśmiechnięci; czasami im zazdroszcze. Właściwie to przyzwyczaiłam się do takiego życia w samotności, ale ostatnio jest inaczej, jest gorzej; nie mam energii do życia, wieczorami jest okropnie - nachodzą mnie smutne myśli, nie widzę swojej przyszłości w jasnych barwach.
Ale nie będe już robić offtopu, pozdrawiam.
