paradoksy

Hejo. Tak! :)

Darek - człowiek_nerwica - ??? Co z nim?

leki trochę mi pomogły w gorszych momentach, ale nawet nie wiecie jak bardzo się cieszę, że nie muszę się niczym wspomagać od kilku lat...

DA SIĘ. Nie zamierzam głosić żadnych prawd objawionych - życzę każdemu, aby mógł być w pełni świadom i o własnych siłach.

trochę się zmieniłam.

kiedy czekam na odpowiedź, a jej nie ma.

kiedy inni wtykają nosa w nieswoje sprawy...

i jednak odczuwam brak Rafała...

cześć abc, Monia, Artemizja (Ka Po?).

znajdę tu jeszcze Hanię, Korbę?

Boję się, że jedno źle ułożone zdanie może pogorszyć sytuację...

Chcemy przeprowadzić ojca do nas - wie już o tym. Ale niestety nikt z nim nie będzie 24h/dobę - każdy pracuje.

Nie chcemy z bratem tylko, aby siedział nadal sam w mieszkaniu, odizolowany od wszystkich ze względu na swój stan psychiczny (głęboka depresja) i fizyczny (dużo by pisać).

Nie chcę robić z siebie psychologa, ani zarzucać mu tylko górnolotnymi frazesami typu "będzie dobrze"... bo z roku na rok jest coraz gorzej, realnie na wszystko patrząc.

nie znam Twojej sytuacji, ale moje pytanie jest takie czy ojciec jest alkoholikiem? Dalej czy sie leczy/leczył? Jak jego sytuacja finansowa?

ojciec pił przez jakiś czas, teraz ponad pół roku nie pije. nie wiem, -czy mogę go nazywać alkoholikiem? myślę, że jego picie wynikało bardziej z potrzeby towarzystwa, bo nie pił w domu, tylko chodził do baru. brat większość czasu jest zagranicą, a ja 400 km dalej. siedzieć samemu w domu... można się poczuć niepotrzebnym. zwłaszcza, że ktoś wcześniej był aktywny towarzysko (wypady na ryby, grzyby itd.)

sytuacja finansowa - źle nie ma. renta, a mój brat opłaca rachunki. nie ma raju, ale biedy też nie ma.

co to ma do rzeczy?

kiedyś to było fajne miejsce, gdzie się wspierało, kłóciło i opowiadało o swoich dniach, problemach, terapiach, przemyśleniach...

szkoda.

hej.

znajdę tu jeszcze kogoś ze "starej" ekipy?

Boję się, że jedno źle ułożone zdanie może pogorszyć sytuację...

Chcemy przeprowadzić ojca do nas - wie już o tym. Ale niestety nikt z nim nie będzie 24h/dobę - każdy pracuje.

Nie chcemy z bratem tylko, aby siedział nadal sam w mieszkaniu, odizolowany od wszystkich ze względu na swój stan psychiczny (głęboka depresja) i fizyczny (dużo by pisać).

Nie chcę robić z siebie psychologa, ani zarzucać mu tylko górnolotnymi frazesami typu "będzie dobrze"... bo z roku na rok jest coraz gorzej, realnie na wszystko patrząc.

Cześć.

Mój tato 3 dni temu miał próbę samobójczą - nałykał się tabletek. Zapieli go w pasy i zawieźli do szpitala.

Na sali jest z 15 innymi osobami w pasach, a więc środowisko raczej niesprzyjające szybkiemu wyzdrowieniu...

Ładują w niego tylko prochy na razie. Odcięty od czegokolwiek.

Nie mam możliwości odwiedzenia go, za daleko mieszkam.

Spotkamy się najwcześniej za 3 tygodnie, jeśli go wypuszczą.

Jak rozmawiać z rodzicem, który podjął takie kroki? Z jedynym rodzicem...

Proszę o jakieś porady. Nie chcę schrzanić sprawy.

Ojciec dużo krzywdy mi w życiu wyrządził, ale staram się nie żyć przeszłością, nie trzymać urazy i nie obwiniać nikogo.

Chcę mu pomóc.

PS. tak, to ja.