jeszczeżywa

Warroir

tak właśnie pomyślałam. A jak długo może trwać taki stan odstawienia?

Piękno świata i nadzieja, że jeszcze czymś mnie zachwyci.

słodkie lenistwo - plaża

urlop - laba

Warrior dzięki

Arasha ja myślę, że sprawa kiepska nie jest tylko nieodwracalna i dlatego warto się zastanowić. Inna sprawa, że niektórzy boją się bólu, grzechu, a inni tego jak tam będzie. Ja myślę, że tam nie ma nic i o to właśnie mi chodzi.

Jak brałam leki miałam podobne stany, jakiejś wielkiej różnicy nie widzę.

Stara jestem już a fajne rzeczy nawet jak są fajne - nie cieszą

że znów zaliczam dół,

że jestem taka słaba,

że NIE MOGĘ TEGO ZMIENIĆ!!!

Mam wszystko i niczego mi nie brakuje (zwłaszcza zdaniem innych) poza chęcią do życia.

Depresja odbiera mi wszystko, już nie pamiętam jak to jest cieszyć się z czegoś, bawić się, śmiać. Usilnie staram się znaleźć sobie fajne zajęcie, coś fajnego zrobić, kupić - ale już nic nie sprawia przyjemności, nic nie interesuje. Obojętność.

Od dawna mam pomysł, by skończyć ten bezsensowny żywot i pewnie gdybym miała coś skutecznego pod ręką, zrobiłabym to już dawno. Ale desperacja jeszcze widać nie sięgnęła dna. Jednak co jakiś czas szukam i pewnie w końcu znajdę sposób. W międzyczasie sobie wegetuję - sprawiam wrażenie, że coś sensownego robię i wszyscy są zadowoleni. Psychiatra wymyśla co raz to nowe leki, ale to nie działa i fakt ten dobija mnie jeszcze bardziej. Ostatnio wkurzyłam się i odstawiłam leki, no i teraz mam efekt - DÓŁ.

Czytając to forum zrozumiałam, że tak już będzie zawsze - góra/dół, góra/dół... nie podoba mi się ta wizja, nie daje nadziei, utwierdza w przekonaniu, że nie warto męczyć się dalej... lepiej nie będzie, bo przede mną tylko starość, nie ma na co czekać...

Mam na imię Barbara i trafiłam tu szukając w necie możliwości nabycia środków na uwolnienie się od męki istnienia. Od kilku lat choruję na depresję i właśnie zaliczam kolejnego doła.