A więc wypadałoby się przedstawić. w gruncie rzeczy mam niemały bagaż doświadczeń, bo zdążyłam już przerobić próbę samobójczą, autoagresje i szpital psychiatrycznym, a jak tam się okazało dochodzi do tego jeszcze depresja afektywna dwubiegunowa. Ale nie to nie tutaj sprowadza, ponieważ to było dwa lata temu. Od tamtego czasu zaczęło mi się układać, jakby znikło. Teraz czuję powrót tego. Miesiąc temu rozstałam się z chłopakiem, gdyż mnie irytował całym sobą, wszystkim, nawet taką drobnostką jak gestykulacja. Na początku dobrze znosiłam to rozstanie, lecz teraz gdy dowiedziałam się, że ma dziewczynę poczułam nagłą potrzebę powrotu do niego, bycia najważniejsza. Ale wiem, że gdy znowu będziemy razem to już tego nie będę potrzebowała. Czuję się okropnie, bo nie liczę się z jego uczuciami. Strasznie mnie cieszyło, gdy mi powiedział, że nie kocha swojej nowej dziewczyny tak jak mnie. Jakąś cząstka mnie chcę, by za mną łatał, by mówił jak mnie kocha. Gdy nie zwracał na mie uwagi wymyślałam różne kłamstwa, by się przejął, zainteresował. Najgorsze jest to, że nie umiem tego kontrolować. Czy ktoś z Was ma podobnie? Jak z tym walczycie?
