pawel81245

No i masz segregację w krajach Beneluksu, niektóre choroby są akceptowane inne nie. Zresztą we wspomaganym samobójstwie nie zawsze uczestniczy druga osoba, w większości przypadków sam musisz wypić truciznę. A osoby obecne tylko są w pobliżu żeby stwierdzić zgon. A co do skakania z 10 piętra znam typka, który spadł na krzaczory i ... przeżył. Oczywiście sparaliżowany od pasa w dół. We wspomaganym samobójstwie liczy się przede wszystkim jedno - pewność. Nikt ciebie na siłę nie ratuje, nie próbuje cię uratować. Wg powyższego uważam, że brak pozwolenia na samobójstwo wspomagane jest dyskryminacją osób chorych psychicznie. Przecież nikt nikogo nie zmusza do samobójstwa. -- 20 wrz 2013, 20:29 -- Obejrzyjcie sobie film Jack jakiego nie znacie - o Jacku Kevorkianie. Co do eutanazji chorych psychicznie to nie rozumiem dlaczego mieliby być dyskryminowani. To choroba, na którą cierpi się całe życie - z kilkoma zaledwie remisjami. Pozwala rozwalić życie dużo bardziej niż niejedna choroba somatyczna.

Łatwo się mówi, lecz trudno robi. Na pięćdziesiąt prób samobójczych jedna jest skuteczna. Powiesić się też tak łatwo nie jest. Gdyby nembutal był sprzedawany bez recepty też no problem, ale tak łatwo się zabić nie jest, inaczej większość użytkowników tego forum dawno byłoby po drugiej stronie życia. Zresztą tak jak w temacie. Nie chodzi tu o Polskę, tylko o Szwajcarię. W Polsce nie ma i nigdy nie będzie eutanazji. Po drugie ryzyko, że jest się odratowanym zawsze istnieje, a potem należy jeszcze w dupsko całować lekarzy za odratowanie. Chodzi tu ponadto o równouprawnienie, jeśli osoba chora jest somatycznie ma prawo do wspomaganego samobójstwa np. w Szwajcarii jeśli jest chora psychicznie nie ważne jak mocno to takiej osobie już nie przysługuje wspomagane samobójstwo, mimo iż przez jakiś czas praktykowano wspomaganego samobójstwa dla chorych psychicznie. Nie chodzi tu o humanitarną śmierć, ani załatwianie pozwoleń - tylko o spokojną pewną śmierć, bez odratuwujących lekarzy itp.

Też mam Chad i od dłuższego czasu znajduję się w remisji. Mimo to ciągle chce umrzeć. Miałem manię i depresję i remisję i od kilku lat ciągle nieustannie myślę o śmierci. Całe życie z powodu choroby mi się zawaliło na głowę. Chciałbym mieć chociaż tę potencjalną możliwość zakończenia swojego życia w spokojny sposób. Chociaż zagranicą, ale cóż na razie to nieosiągalne.

Od teorii do praktyki daleka droga, przynajmniej w moim przypadku

mnie się maży, by żyć w innym kraju - np w Holandii, gdzie kler nie współrządzi, można palić trawkę, w przypadku choroby można liczyć na eutanazję itp.

A ja popieram. Powód nie jest istotny. Ile chory człowiek ma czekać na jakieś pozytywne wyniki, zanim mógł by się poddać? 10, 20 , 30 lat? A przez te czas to co? Męka i wegetacja? Dziękuję za takie życie. Widzę jak się leczy. Po omacku i ku..wsko mało skutecznie. Widać to nawet doskonale na tym forum. nic dodać nic ująć

A przypadki ciężkiej schizofrenii czy CHADu?

Czy uważacie, że chorzy na CHAD czy schizofrenie lub ciężką depresje powinni mieć prawo do wspomaganego samobójstwa w takich krajach, jak Szwajcaria, Belgia czy Holandia (w Polsce nigdy się raczej nie doczekamy prawa eutanazji, czy wspomaganego samobójstwa) Ja uważam, że tak. W historii zdażyło się to kilkakrotnie żeby osoby takie otrzymały pomoc, ale teraz sytuacja się zmieniła. Ciekawi mnie podejście chorych na takie zagadnienie. Wiadomo, że choroby psychiczne wpływają niszcząco na życie i niekiedy po zgliszczach psychozy nie ma już normalnego życia i pozostaje tylko samobójstwo. Chodzi mi o to, by odbyło się ono w cywilizowany sposób tzn. bez wzbudzania niepotrzebnej sensacji oraz odratowywania w przypadku, gdy osoba sobie tego nie życzy. Ja uważam, że chorzy po przebadaniu przez psychiatrę, czy ich decyzja jest dokonana na obiektywnych przesłankach powinni mieć dostęp do wpomaganego samobójstwa w wyżej wymienionych krajach, a także osoby z innych krajów, które poprzez tzw. turystykę eutanazyjną mogły zaznać spokojnej śmierci.