tesia180

A jednak ktoś coś napisał... dziękuje za wsparcie. Bo naprawdę ostatnio nie chce mi się już żyć. Ciągle tylko słyszę jaka jestm do niczego, jak się czepiam o wszytko, jak nie potrafioę być rozsądna. Ciągłe krzyki pretensje powodują, że mam dość. Po prostu zamknąć się w pokoju z daleka od ludzi, od wszystkiego. Nie mam ochoty chodzić już do pracy, spotykać się ze znajomymi. Szukałam ostatnio czegoś co sprawiło by mi przyjemność... ale niestety nie odnalazłam. Czuję jak by mój mózg był ściśnięty, zablokowany, jakby nic więcej nie mogło się tam mieścić. Tak

Czyli to nie jest dobry pomysł by tutaj spróbować z kimś porozmawiać bo i tak nie będzie z kim... NIe chce się izolować nie chce czuć tej głupiej samotności. Na codzień jestem między ludźmi, mam chłopaka ktoś z boku by powiedział, że nie mam o co się martwić. A nikt nie potrafi zrozumieć tego co dzieje się w mojej głowie...

Witam... Mam na imię Magda, 25 lat, skończyłam studia i nacodzień pracuję. Trafiłam tutaj ponieważ od jakiegoś dłuższego czasu dzieje się ze mną coś dziwnego. Ciągle jestem smutna, przygnębiona, często płaczę. Moje życie wydaje mi się nic nie warte. Przytłacza mnie po prostu wszystko. Najgorsze jest, że od moich bliskich słyszę tylko narzekania i brak jakiegokolwiek zrozumienia. Czuję jakbym leciała na dno. CZęsto się denerwuję popadam w szał, innym razem przychodzą mi dziwne myśli do głowy, że coś się stanie co powoduje okropny lęk. Mam nadzieję, że z kimś tutaj będę mogła porozmawiać... i znaleźć chociaż trochę zrozumienia.