Witam! Mam wielki problem, ktory dotyczy tego watku.. Panicznie boje sie wyjazdow z dala od domu, bez kogos z rodziny.. Mam tak od kiedy pamietam.. Zawsze przez wyjazdem gdzies na kilka dni, a czasami nawet na jeden dzien płakalam, panikowalam, nie wiedzialam co ze soba zrobic.. Nie wyobrazalam sobie, ze moge gdzies pojechac sama, niby ze znajomymi, jednak w tej chwili wydawali mi sie oni obcy i wmawialam sobie, ze ich nie lubie.. Raz bylo tak, ze po panice dzien przed i zaraz przed wyjazdem, potem bylo OK kiedy juz dojechalam na miejsce itd, natomiast innymi razami byla panika dzien przed, zaraz przed wyjazdem i na miejscu tez wieczorami plakalam.. Jesli jest duzo czasu do jakiegos wyjazdu to ciesze sie na niego itd, jednak im jest blizej tym bardziej panikuje i chce rezygnowac.. Caly czas myslalam, ze z wiekiem cos sie zmieni, ze wyrosne z tego.. Jednak jest coraz gorzej.. Teraz przede mna zyciowe decyzje.. Wybor studiow.. Planowalam je w miescie polozym o 170km od mojego rodzinnego miasta, poniewaz tam bede mogla rozwijac swoj talent, bez ktorego nie moge zyc.. Jednak zostal mi miesiac do podjecia decyzji i wlasnie teraz zaczyna sie ta panika, lek, strach i chce rezygnowac.. Nigdy nie przypuszczalam, ze inni ludzie tez moga miec taki problem, caly czas myslalam, ze tylko ja jestem jakas `inna`.. Nie mam pojecia co mam robic.. Nie chce zaprzepascic szansy, ale to co we mnie siedzi jest silniejsze od wszystkiego.. Mam mysli, ze nic i nikt nie jest mi w stanie pomoc, ze zostane `taka` do konca zycia.. Nigdy nie rozmawialam o tym ze specjalista ani nic w tym stylu, nawet w domu rzadko o tym mowilam, bo to dla mnie ciezki temat.. Nie wiem co robic.. POMÓŻCIE........
