Liv

[videoyoutube=dh3bleXWaCk][/videoyoutube] Legenda na temat solówki: (solówkę nagrano za jednym podejściem i według legendy, w trakcie nagrania Clinton powiedział Hazelowi by ten wyobraził sobie, że przekazano mu, że jego matka nie żyje, a później, że to jednak nieprawda)

Dziś na tapecie był atak lękowy pt. "na pewno mam zakrzepicę"

Dzień pełen duszności, uczucia odrealnienia i strachu, że "coś" mi pęknie w głowie i będzie po mnie

Dzień pełen duszności, uczucia odrealnienia i strachu, że "coś" mi pęknie w głowie i będzie po mnie

kac kakofonia

kac kakofonia

Cześć! Czuj się jak u siebie

Cześć! Czuj się jak u siebie

[videoyoutube=q8MqQWhKvpE][/videoyoutube]

[videoyoutube=q8MqQWhKvpE][/videoyoutube]

Co innego czytać, co innego móc/chcieć wprowadzić je w życie Samo czytanie niewiele daje, gdy nie umie się usunąć blokady, która do takiego stanu doprowadziła.

Co innego czytać, co innego móc/chcieć wprowadzić je w życie Samo czytanie niewiele daje, gdy nie umie się usunąć blokady, która do takiego stanu doprowadziła.

Do mnie nierozgarnięcie przyszło wraz z wiekiem. Tak do 15 roku życia wiedziałam, czego chcę, dość twardo stąpałam po ziemi, a teraz? Cały czas bujam w obłokach, studiuję (jeszcze, to nic pewnego, że przetrwam w trzeciej z kolei szkole) bez przekonania, pracuję tylko dorywczo... U mnie nierozgarnięcie wiążę się z duża niedojrzałością emocjonalną i poczuciem, że cokolwiek bym nie robiła, i tak mi nie nie pomoże w przyszłości. Ze studiami czy bez nie poradzę sobie w świecie "dorosłych" gdzie czuję, że nie pasuję. Nie umiem nic konkretnego, moje samodoskonalenie się polega na czytaniu odjechanych artykułów o rzeczach zupełnie niezwiązanych z codziennością. Boję się, że będę wiecznie niezadowolona z siebie i życia ale nie potrafię zrobić nic, by zawalczyć o lepsze jutro. Najgorsze jest poczucie, że jeszcze mam czas, a czas przecież wciąż ucieka...

Do mnie nierozgarnięcie przyszło wraz z wiekiem. Tak do 15 roku życia wiedziałam, czego chcę, dość twardo stąpałam po ziemi, a teraz? Cały czas bujam w obłokach, studiuję (jeszcze, to nic pewnego, że przetrwam w trzeciej z kolei szkole) bez przekonania, pracuję tylko dorywczo... U mnie nierozgarnięcie wiążę się z duża niedojrzałością emocjonalną i poczuciem, że cokolwiek bym nie robiła, i tak mi nie nie pomoże w przyszłości. Ze studiami czy bez nie poradzę sobie w świecie "dorosłych" gdzie czuję, że nie pasuję. Nie umiem nic konkretnego, moje samodoskonalenie się polega na czytaniu odjechanych artykułów o rzeczach zupełnie niezwiązanych z codziennością. Boję się, że będę wiecznie niezadowolona z siebie i życia ale nie potrafię zrobić nic, by zawalczyć o lepsze jutro. Najgorsze jest poczucie, że jeszcze mam czas, a czas przecież wciąż ucieka...

black swan, dzięki :) Bukowski jest autorem wielu ciekawych myśli, inna moja ulubiona to: