Witam jestem tu nowy i dopiero niedawno sobie uświadomiłem co ze mną nie tak.
Mam 23 lata i niedawno zostałem i jestem nieudacznikiem który nie potrafi rozmawiać z ludźmi, po chwili zaczyna krzyczeć, wyzwiska w kierunku innych są na porządku dziennym (nie potrafię poznać czy kogoś krzywdzę), narzekanie to moje hobby, poniżanie innych sprawia mi nieukrywaną przyjemność, miłość i inne dobre uczucia to dla mnie czarna magia, ciągły lęk przed czymś (nawet nie wiem czym, po prostu się boję) to moje drugie ja, a strumienie alkoholu to lekarstwo. Nerwica natręctw i myśli o samobójstwie to też temat mi nieobcy. Do tego wychowany w świecie gdzie liczą się tylko i wyłącznie pieniądze.To takie moje problemy. Całe życie ze strony ojca słyszałem tylko wyzwiska o moim nieudacznictwie, a od strony matki krzyki. Moja psychika wręcz leży i kwiczy w tym momencie.
Proszę was o radę ponieważ nadchodzą wielkie zmiany w moim życiu ponieważ będę musiał się przeprowadzić z miasta w którym studiowałem chciałem się spytać czy rozwiązaniem problemu może być całkowita izolacja od poprzedniego życia? Czy odcięcie się od znajomych/rodziny może pomóc w zwalczaniu zachowań typowych dla DDD, czy tylko wizyty u psychologa?
