Mam 33 lata i jestem z Lublina. Mam przewlekłą depresję i/lub dystymię, zaburzenia osobowości i (od dziecka) nerwicę lękową. Zaburz. depresyjne zacząłem mieć w liceum(1994-1998), a zacząłem się leczyć w grudniu 2001r. W 2011r. byłem nawet w szpitalu psychiatr. na 3-ech oddziałach. Pracowałem tylko 2 lata i nie mam renty ani nic, tylko siedzę w domu (mieszk. z rodzicami) bez żadnych pieniędzy. Czuję się beznadziejnie. Nieakceptuję siebie i nienawidzę
wszystkich szczęśliwych ludzi. Czuję się b. samotny ( przez całe pieprzone życie brakuje mi przyjaciół i miłości) . Czuję się b. skrzywdzony i odrzucony. Poza tym się jąkam i mam duże
łysienie plackowate. Od zerówki czuję się cały czas gorszy od innych, a potem zacząłem się
czuć dodatkowo jeszcze bezwartościowy. Czuję sie strasznie nieszczęśliwy i w związku z tym,
mam myśli samob., wylałem już morze łez, ... . Moje życie to jedna wielka tragedia.
