emese

Już tyle razy słyszałam 'przepraszam'. Dla mnie jest to jedynie słowo, które straciło już jakąkolwiek wartość.

Każdy z nas ma głęboko ukryte dziecko. Proponuję więc, abyśmy tu pisali jak się czuje (na chwilę obecną) ta dziecięca część nas.

Moje dziecko jest zalęknione i przerażone światem. Boi się że nie sprosta temu, co przyniosło mu życie.

To i ja odświeżam

Witajcie, jestem dda z nerwicą natręctw.

W moim przypadku jest to ciągłe mycie rąk czy ustawianie, przesuwanie różnych rzeczy (musi być równo, parzyście itd itd). Podobnie jak większość z nas mam też problemy z podejmowaniem decyzji, ciągle stoję w miejscu bojąc się zrobić jakikolwiek krok w przód. Boję się samych decyzji, ale i konsekwencji, porażki, tego że nie podołam.

Najbardziej dobijające jest to, że każdy wokół jakoś ułożył sobie życie, coś osiągnął, a u mnie hmm jest jak jest.. Rodzą się z tego ciągłe porównania, analizowania.

Ehh pocieszające jest, że nie jestem tu z tym sama.