Witam. Znalazłam się tutaj, bo zauważam, że nie mogę sobie poradzić sama z sobą i swoimi problemami oraz nie mam sie do kogo zwrócić o pomoc.. Jest mi źle, bardzo. Mam 20 lat, pomimo tego że innym wydaje się, że ze mną jest wszystko w porządku, wcale tak nie jest. 2 kierunki, praca- sprawiły, że jestem wykończona psychicznie i fizycznie. Do tego jeszcze ciągłe pragnienie bycia perfekcjonistą- i tak od lat. Odkąd poszłam na studia do innego miasta czuję się okrutnie samotna- na moich kierunkach ludzie nie są i chcą nawiązywać bliższych przyjaźni- nie są pozytywnie nastawieni i ja - szczerze powiedziawszy nie mam ochoty na bliższe kontakty- niewiele mnie z nimi łączy. Zostałam zupełnie sama.. Nie należę do osób, które przejmują inicjatywę, nie lubię się narzucać z racji obawy odrzucenia a poza tym- zwyczajnie nie mam siły do kogo się odezwać, postarać o to, by mieć przyjaciela/ przyjaciółkę. O chłopaku- nie wspomnę, byłam wychowywana w przeświadczeniu, że mężczyźni są źli, ojciec nie stanowił dla mnie wzoru. Do tego wszystkiego dochodzą kłopoty rodzinne- jest mi cholernie przykro, że wszyscy się nienawidzą. Boję się o siebie, swoją przyszłość, brak pracy po moich studiach, samotnością, egzystencją w podeszłym wieku samotnie..
