Hej. Jestem tu nowa. Mam 18 lat i brak pomysłu jak dalej walczyć z swoimi myślami, jak w nieskończoność szukać sensu życia, który może nie istnieć. Szukałam już wielu sposobów jak się pozbierać. Nic nie zadziałało. Czuję, że powoli tracę przyjaźnie, ludzi dla mnie najważniejszych. Nie mogę sobie na to pozwolić. Ranię ich, równocześnie bardzo kochając. Oni się wrecz boją moich myśli. A ja? Ja sie chyba już ich nie boję. One po prostu są. Tak jakby były od zawsze. Piszę bo mam nadzieję, że znajdę tu podobne osoby i razem uda nam się wyjść z tego bagna. Pozdrawiam
P.S. a tak naprawdę jest też kilka innych rzeczy, które mogłabym o sobie powiedzieć, ale to chyba nie jest tu najważniejsze
