Ann82

A ja sie wybieram dzis do bioenergoterapeuty i juz od rana mam ogromnego nerwa.Nie tyle przed wizyta co przed podroza autobusem i tramwajem na drugi koniec miasta:/ Tez sama nigdzie nie wychodze.Wczoraj sie przemoglam i wyszlam na 15 min.i to od dluzszego czasu..Wszystko to jest strasznie meczace.Nieraz nie mam juz sil..

Teraz jade z nadzieje,ze mi to w jakis sposob pomoze,ale jak przegladalam forum to niestety nie znalazlam nikogo kto szukalby pomocy u bioenergoterapeuty:( Hm...

Jak wroce opowiem jak bylo...

3majcie kciuki

Łatwo powiedziec-"pozbyc sie obwiniania tej drugiej osoby" Tylko jak to zrobic?Ja narazie nie potrafie...Za duzo zlego doznalam z jego strony i chociaz juz nie mieszkam w domu rodzinnym to ma to na mnie wciaz wplyw:/ Najgorsze jest chyba to poczucie bezsilnosci..On krzywdzi cala rodzine,a nic nie idzie z tym zrobic /skomplikowana syt./

Mysle,ze to,ze mam narwice to w 80% jego zasluga.I wg mnie to wcale nie zrzucanie winy na kogos innego.Nikt,kto mial tak pokrecone dziecinstwo nie jest w swoim doroslym zyciu "normalny"..A te wszystkie stresy wychodza u nas wlasnie po latach w postaci nerwicy:/

Teraz tylko kwestia tego czy mam leczyc swoja nerwice pod katem DDA czy pojsc w innym kierunku?Jakies sugestie?

Pozdrawiam

Nie wiem czy dobrze trafiam tutaj z pytaniem...

Pojutrze wybieram sie do bioenergoterapeuty na wizyte.Podobno jeden z lepszych w Polsce.Oczywiscie mam nadzieje,ze mi pomoze..To tak na zasadzie "tonacy brzytwy sie chwyta"

Stad tez mam pytanie do Was - czy mieliscie moze jakies doswiadczenia z bioenergoterapia w nerwicy lekowej?Czy to cos pomaga czy szkoda czasu?

Ja juz nie wychodze z domu.Nawet glupie wyjscie przed blok sprawia mi ogromny problem i zaraz mam wszystkie objawy somatyzne i uciekam do domu,a potem pol dnia musze to "odchorowywac":/

Pozdrawiam cieplo i 3mam za nas wszystkich kciuki!

Dziekuje za mile przyjecie :)

Zalogowalam sie na Waszym,choc teraz juz pewnie moge napisac,Naszym forum jakis czas temu,ale dopiero teraz postanowilam cos napisac...

Przeczytalam juz troche Waszych postow i mysle,ze dobrze trafilam.Bardzo pomaga swiadomosc,ze czlowiek nie jest z tym paskudztwem sam:)

Mam 24 lata,za soba dziecinstwo z ojcem alkoholikiem,niska samoocene,niezrealizowane plany,a przed soba...hmm...znalazlam cudownego chlopaka,planujemy wspolne zycie.Mam nadzieje-zycie bez nerwicy,ale zdaje sobie sprawe,ze przede mna jeszcze dluga droga...

Tymczasem pozdrawiam Was wszystkich serdecznie i sobie i Wam zycze wytrwalosci i wiary:)

Ann