MEGI

Bardzo, Wam dziekuję za te slowa, ktore dodaja wiary i otuchy,,na razie nie jestem w stanie sama sie przemoc aby wysc z domu , wychodze tylko z kims, w poniedzialek mam kwalifikacje na oddzial dzienny, wierze ze terapia pomoze...zycze usmiechu Wam wszytskim MEgi

Po rozmowie z jedną z użytkowniczek tego forum,postanowiłam opowiedzieć Wam historie mojego cierpienia.Celowo nie napisałam życia,bo nie chce wdawać się tutaj w bardzo "intymne" dla mnie szczegóły,ale chce przedstawić istote sprawy.Jestem osobą po 20 i całe życie żyłam pod tzw. kloszem.Nikt nie nauczył mnie dorosłości i każdy taki wyskok kończył się dla mnie przykrościami.Zero odporności na stres,zbyt duża wrażliwość ,egocentryzm i pare innych moich "wad" doprowadziło mnie do tego w czym teraz siedze po same uszy.A stan ten robi sie juz nie do wytrzymania.Mam silny charakter nie powiem,bardzo dużo już w życiu przeszłam.Ale mam wrażenie,że w którymś momencie coś "pękło" we mnie i juz nie da sie tego posklejać.Najgosrze jest to,że zaczęłam winić bliskich za takie wychowanie mnie i zaczęły sie u mnie negatywne myśli,BARDZO negatywne.I tak się rozbijam pomiędzy agresją,poczuciem winy a ostatnio doszła do tego obojętność i zrezygnowanie.Czuje że wpakowałam się w niezłe bagno a każda myśl jakby cięła mnie do żywego.Po części to moja wina bo nie umiałam się sprzeciwić nigdy jak mi się cos nie podobało,wypierałam caly czas cierpienie i udawałam,że jest mi dobrze.Nie widze wogóle wyjścia z tej sytuacji i boję sie co bedzie dalej.O śmierci myśle coraz częsciej chociaż wiem że nic sobie nie zrobie bo to nie jest rozwiązanie.Wiem,że trzeba walczyc,ale boję sie ze w końcu zabraknie mi sił.Najgorsze jest to,że nie ucze sie,prace mam powiedzmy "dorywczą" bo tak naprawde nic konkretnego nie umiem z sobą zrobić.Żyje z dnia na dzień,już mnie nic nie cieszy praktycznie a cały czas musze udawać,że czuje sie świetnie.Chodze na psychoterapie,ale jeszcze długa droga przede mną,a wiary też we mnie za dużo nie ma.Niewiem co bedzie dalej i bardzo boje sie życia i przyszłości....

Mgnolia, jestem z Toba, trzeba wierzyc, ze pokonamy to dziadostwo, wierzyc z calych sil, trzymam kciuki!!

jestem chora, walcze itd, stram sie bardzo .byl czas kiedy byly leki, strachy ale seroxat pomagal do tego stopnia, ze wychodzilam sama z domu, czuje ze nadal pomaga, ale... jakis miesiac temu poznym popoludnie prawie zostalam napadnieta..pod domem, ucieklam do pobliskiego sklepu, stamtad mnie Pan odprowadzil pod same drzwi...boje sie cholernie, boje sie i nie potrafie nic z tym zrobic, mam nadzije ze terpaia pomorze. od tego czasu w ogole nie wychodze sama z domu, znajduje tysiac powodow zeby nie wyjsc, na uczelnie, przyjezdza po mnie przyjaciolka i odwozi do domu, w ogole kosmos..nie jestem nawet w stanie wyjsc sama do winy.....Mieliscie moze podobne stany??strach paralizuje oblednie...

pozdrawiam serdecznie

[ Dodano: Pią Lut 24, 2006 12:30 pm ]

przepraszam za literówki błędowe.

Sonia, bardzo fajnie ze przeslalas tego linka ze strona dot. oddzialu dziennego, po przeczytaniu wrazen Eweliny jescze wieksza motywacja, chec do dzialania, pozdrawiam wszytskich serdecznie

MEGI, Sonia, wiecie jak wygląda taki oddział dzienny? na jakiej to jest zasadzie?

nie wiem dokladnie,jak wyglada sprawa z tym oddzialem dziennym, wiem tylko ze oddzial dzieny jest o tyle lepszy,ze nie pozostaje sie w szpitalu.ja bede chodziala tam codziennie na 8 godz do 13, leki terapia, wszytsko pod okiem lekarzy, bede miala terapie grupowa..wiem jeszcze od swopjego psychiatry ze jest to dlugo, 3mies. i ciezka walka, ale trzeba to przejsc i jest duza szansa ze leki juz nigdy nie wroca..!!MUSIMY BYC SILNI,POKONAMY WSZYTSKO.DZIEKUJE WSZYTSKIM ZA MILE PRZYWITANIE I PAMIEC O MNIE, pozdrawiam!!

Witam, jetem nowa na forum, przegladalam wczoraj te strone i zdziwilam sie bardzo,ze mozna tak normalnie o tym rozmawiac,ze jest tutaj wiele osob, ktore odczuwaja takie same problemy jak ja...nie jestesmy sami tym problemem..jest iezko bardzo, choruje n nerwice lekowa, zaburzenia depresyjne..przestalam wychodzic sama z domu,boje sie wszytskiego,wiecie moi mili jakie to sa leki, wiec nie będe juz o nich pisac. Niedlugo ide na oddzial dzienny, czy ktos z Was przeszedlu juz moze te 3 miesieczna walke plus terapię na oddziale dziennym?prosze o kontakt w tej spraiwie..Mioj psychiatra mowi ze terapia grupowa jest cholernie dobra, daje lepsze efekty niz indywidual;na, powiedzial mi,ze jak przejde te 3 miesiace sa duze szanse ze to juz nigdy nie wroci(lek,newrwica,depresja)...Wierze mu, chce walczyc i sie nie poddam....mimo , że jest bardzo zle wierze w to,nie poddaje sie, probuje pokojac lek..choc to nie do pokonanaia na razie, powoli nastrajam sie do wyjscia smej z domu..pozdrawiam Was bardzo!!dziekuję, za To forum.

Witm wszytskich...bardzo cieplo..