A propos programow wsparcia...tylko czy skutecznych... ;( rzecz jasna dzialaja rowniez telefony zaufania w postaci "niebieskiej linii"...
J
Wg mnie najbardziej skuteczny z w/w okazac moze sie program ujmujacy wsparcie kolezenskie... "Podobno" ok 90% popelniajacej samobojstwo mlodziez pierwsze sygnaly wysyla wlasnie do znajomych...nie rodzicow, nauczycieli itd ale czy to kogos dziwi ;/
1. Programy szkolenia strażników szkolnych. Są to programy organizowane dla pracowników szkoły mających codzienny kontakt z młodzieżą: nauczyciele (zwłaszcza nauczyciele języka ojczystego, plastyki i wychowania fizycznego. Są to bowiem osoby mające bliski kontakt z uczniami i dostęp do ich wytworów literackich i plastycznych, w których można dostrzec znaki zagrożenia samobójstwem, np. zainteresowanie śmiercią, gloryfikacja samobójstwa), psychologowie, pedagodzy, pracownicy administracyjni, personel pomocniczy (np. pracownicy stołówki). Szkolenie obejmuje zapoznanie się ze znakami ostrzegawczymi samobójstwa, dostępnymi ośrodkami pomocy psychologicznej (poradnie, ośrodki interwencji kryzysowej, psychoterapia), podstawami interwencji kryzysowej oraz zagadnieniami prawnymi związanymi ze zjawiskiem samobójstwa. Uczestnicy szkolenia rozwijają również postawy pomocne w udzielaniu pomocy młodzieży zagrożonej samobójstwem (m.in. poczucie kompetencji w zakresie interwencji kryzysowej).
2. Programy szkolenia strażników w społecznościach lokalnych. Są to programy organizowane dla osób mających codzienny kontakt młodzieżą poza terenem szkoły: osoby duchowne, trenerzy sportowi, pracownicy służby zdrowia, policja, barmani, fryzjerzy. Podobnie jak w przypadku szkolenia strażników szkolnych, kurs obejmuje zapoznanie się ze znakami ostrzegawczymi samobójstwa, dostępnymi ośrodkami pomocy psychologicznej (poradnie, ośrodki interwencji kryzysowej, psychoterapia), podstawy interwencji kryzysowej oraz zagadnienia prawne związane ze zjawiskiem samobójstwa. Rozwijane są również postawy pomocne w udzielaniu pomocy w kryzysie presuicydalnym (m. in. poczucie kompetencji).
3. Ogólne programy edukacyjne. Są to programy prewencji adresowane bezpośrednio do młodzieży. Najczęściej przeprowadzane są w szkołach i obejmują: poznawanie mitów i faktów na temat samobójstw, znaków ostrzegawczych i źródeł pomocy, do których można zgłosić się samemu lub odesłać kolegę/koleżankę w okresie kryzysu. Niektóre z tych programów obejmują również rozwój umiejętności radzenia sobie ze stresem i rozpoznawania własnych stanów emocjonalnych. Ich celem jest zwiększenie wiedzy uczniów na temat samobójstwa, dostępnych w danym rejonie ośrodków interwencji kryzysowej i prewencji samobójstw, zwiększenie ich gotowości do proszenia o pomoc w kryzysie, zapoznanie się z oznakami ryzyka samobójczego i zwiększenie umiejętności interpersonalnych i radzenia sobie ze stresem. W tym typie programów kryje się jednak niebezpieczeństwo zwiększenia i wzmocnienia fantazji i tendencji samobójczych wśród uczniów już uprzednio zagrożonych samobójstwem.
4. Programy diagnostyczno-prewencyjne. Celem tych programów jest identyfikacja uczniów zagrożonych samobójstwem. Przeprowadzane są one przede wszystkim w szkołach. Uczniom daje się do wypełnienia kwestionariusze i/lub /testy mierzące zmienne związane z podwyższonym ryzykiem samobójczym: poczucie beznadziejności, depresję, agresywność, impulsywność. Uczniom zidentyfikowanym jako należący do grupy wysokiego ryzyka samobójczego udzielna jest krótkoterminowa pomoc psychologiczna lub (jeżeli jest to wskazane) psychoterapia długoterminowa. Nie ma jednak narzędzi diagnostycznych pozwalających na pewną i bezbłędną identyfikację osób zagrożonych samobójstwem. Tym samym istnieje niebezpieczeństwo etykietowania jako potencjalnych samobójców nietrafnie zdiagnozowanych uczniów.
5. Programy wsparcia koleżeńskiego. Są to programy przeprowadzane w szkołach lub innych ośrodkach (np. kluby młodzieżowe, kościół). Ich celem jest rozwijanie umiejętności radzenia sobie ze stresem, umiejętności interpersonalnych oraz rozwijanie młodzieżowych sieci wsparcia społecznego. W ten sposób zwiększa się gotowość i umiejętność korzystania z naturalnych sieci wsparcia społecznego i polepsza się funkcjonowanie młodzieży w szkole.
6. Ośrodki interwencji kryzysowej i prewencji samobójstw. Są to ośrodki ukierunkowane na prewencję drugiego stopnia i udzielanie pomocy osobom bezpośrednio doświadczającym kryzysu i zagrożonym samobójstwem. Dostarczają one krótkoterminowego wsparcia w sytuacji kryzysowej i informacji na temat możliwości uzyskania pomocy długoterminowej. Najczęściej są to ośrodki czynne 24 godziny na dobę, zatrudniające ochotników i są oparte na zasadzie udzielania anonimowej pomocy.
7. Ograniczenie dostępu do środków popełniania samobójstwa. Celem tego typu programów jest ograniczenie dostępu do środków popełniania samobójstwa, m.in. leków, broni palnej, wysokich budynków, mostów, itd.
8. Programy postwencyjne, których celem jest postwencja i zapobieganie samobójstwom naśladowczym i paktom samobójczym (głównie w szkołach). Obejmują między innymi identyfikację i udzielanie pomocy psychologicznej przyjaciołom samobójczo zmarłego ucznia i innych uczniów zagrożonych samobójstwem, nawiązywanie kontaktu z rodzicami zmarłego ucznia, unikanie romantyzowania i gloryfikowania zmarłego, dostarczenie rzetelnej informacji na temat śmierci personelowi szkolnemu, uczniom, mass mediom i ograniczenie dostępu do środków samobójczych.
