pepe_83

Rozumiem co to brak pracy. Półtora roku przeboje i wyboje w życiu. Ucieczki. Po takim czasie jest mi ciężko wrócić. Na rozmowie nie potrafię o tej dziurze w życiorysie mówić. Sam sobie ten okres wyrzucam, choć trudno mi było zapanować nad tym, co się wtedy działo.

Pewnie by się przydała taka osoba, która by coś zorganizowała... może ktoś się wyłoni.

Nigdy nie usłyszałem przepraszam, choć często bardzo tego chciałem. Jestem dzieckiem i to ja odpowiadam za choroby rodziców, to moja wina, że taki jestem. Przecież inni sobie radzą, tylko ze mnie takie dziwadło wyrosło. Inni rodzice też swoje porażki zrzucają na dzieci... przecież to normalne. Może normalne, ale mi z tym źle. Mam taką refleksję, że choroba jest nazywana dziś czymś normalnym.

El Chupacabra, możesz powiedzieć coś o tej terapii? Chodzi mi o to czy przez te dwa lata możesz normalnie się uczyć, pracować; jaki to ośrodek?

Pierwsze słyszę o dzienniczku uczuć.

Mi dziś sprawił radość zimny prysznic po biegach.

Hej.

Dziś trafiłem na to forum i postanowiłem się zarejestrować. Mam nerwicę depresyjno-lękową i pomyślałem o wspólnym spędzeniu czasu w formie sportowej (żeby się trochę zmęczyć). Co o tym myślicie?