iza89

Biore Rexetin już drugi miesiąc. Trzy razy dziennie i... No cóż. Fizycznie nie czuje się najlepiej. Dość często mam silne zawroty głowy i osłabienie całego ciała, bóle kości. Bywa i tak, że mam problemy z normalnym poruszaniem się.

 

Też to przerabiałem, ale powiem szczerze, że mam w dupie takie porady, podobnie jak osoby, które mi ich udzielają.

A ja własnie mam ten problem, że wszystkie tego typu reakcje biore aż za bardzo do siebie. To mnie dosłownie dobija i nie bardzo wiem, jak sobie z tym radzić. Przecież nie zaciągnę go siłą, żeby poszedł ze mną na kontrole, bo co to da? Dla niego jestem wciąż małą dziewczynką, która powinna chodzić cały dzień z uśmiechem na twarzy i w ogóle się nie krzywić. Nie wolno mi przy nim płakać, mówić o moich atakach. Nic a nic. Wkurza mnie to i dobija, bo ile mama jako tako mnie rozumie to ojciec nawet się nie stara. Nie wiem czy to moja wina? Mam tłumić przy nim swoje uczucia? Nie wiem już tak na dobrą sprawę, co mam robić. Ot co.

Wiesz co jest najgorsze? Moja mama choruje na depresje od dwóch lat. Wierzył jej, pomagał, dzięki temu dziś mama jest już praktycznie na prostej. Nie rozumiem czemu nie wierzy mi...

Pożalę się i ja. Usłyszałam dziś od ojca, że moja depresja jest tylko udawana i że jestem żałosna... Mam chore wrażenie, że rodzina mnie nienawidzi, a jedyna "osoba", która na mój widok się cieszy to mój pies. Robie coś źle? Sama nie wiem...

Popijam melisę.

Mój ojciec jest identyczny. Kiedy się zdenerwuje nie panuje nad sobą. Wyzywa od najgorszy zarówno mnie, jak i mamę, a po chwili jest już spokojny i zaczyna się "podlizywać". Nigdy nie przeprasza... Trudno coś takiego wytrzymać

Zawsze chętnie z kimś porozmawiam :)

Dziękuję, bo naprawdę wiele mnie kosztowało zarejestrowanie się na takim forum :)

Od dwóch miesięcy się leczę. U psychiatry, ale ostatnie trzy, cztery tygodnie to tylko samo pogorszenie. Cięzko na czymś skupić, mam obniżony nastrój od prawie dwóch tygodni, typowa "chandra". Chce mi się płakać z byle powodu albo i bez powodu. Pozasłaniałam wszystkie lustra w domu, bo nie moge na siebie patrzeć i jeszcze napady silnych nieuzasadnionych lęków. Nie moge spać... I znowu nie mam apetytu.

Najgorsze z tego wszyskiego jest to, że mój ojciec tego wszystkiego nie akceptuje...

Witam Mam na imię Iza i mam 21 lat. Nawet nie wiem od czego zacząć. Może od tego, że jestem już zarejestrowana na innym forum, ale tam dość dziwnie się czuje. Odczuwam wręcz skrępowanie. Mam nadzieje, że tutaj będzie lepiej, bo ja naprawdę potrzebuje rozmowy i zrozumienia, jak każdy człowiek.

W listopadzie zeszłego roku kończył mi się dziewięciomiesięczny staż, który wówczas odbywałam. Walczyłam o to, by kierownictwo podpisało ze mną umowę o pracę. Przez dwa tygodnie żyłam w stresie, by wreszcie podpisać umowę zlecenie na okres jednego miesiąca, czyli grudnia. To własnie wtedy zaczęły się niekontrolowane napady płaczu bez powodu. Na dzień przed przerwą świąteczną prezes składając mi życzenia poinformował mnie, że nie ma sensu przychodzić do pracy po świętach, bo umowy mi nie przydłuży. Nadmienię, że do pracy dojeżdżałam autobusem. Po otrzymaniu tej informacji ledwo doszłam na przystanek. Nie pamiętam nawet, jak wróciłam do domu. Święta mi, jednak pomogły. Grono rodziny... Spokój. W marcu zaczęło się na nowo. Gorzej. Napady płaczu, godziny gapienia się w sufit. Pogarszało się z dnia na dzień, a ja nie chciałam sama przed sobą przyznać się, ze dzieje się ze mną coś złego. Mieszkam w małej miejscowości. Tutaj ludzie, którzy leczą się u psychiatry są w pewnym sensie piętnowani. Bałam się. W końcu, jednak pojawiły się lęki tak silne, że bałam się wyjść z domu z psem. Bałam się pojechania na zakupy. W końcu lęk bez podstaw. Bałam się, ale nie wiem czego. Kompletny paraliż ciała. Nie byłam w stanie się poruszyć. Nic mnie nie cieszyło. Albo nie mogłam spać albo spałam cały czas. Nie miałam apetytu. Nic mnie nie interesowało. Wreszcie pojawiły się myśli samobójcze. To mnie tak przestraszyło, że w końcu przyznałam się mamie i poszłam do psychiatry. Pierwsza wizyta i rozmowa i z nim i z psychologiem. Przepisane leki. Wszesień przeżyłam spokojnie, a potem pogorszyło się. Nie mam myśli samobójczych, ale w tej chwili mam silną odrazę do samej siebie. Nie wychodze z domu, nie moge spojrzeć w lustro. Potrafię przespać cały dzień bez wstawania. Mam po prostu bardzo niską samoocenę i mam wrażenie, że nie potrafię żyć sama ze sobą.

Nie wiem co się ze mną dzieje. Po prostu nie wiem, choć chodze na kontrolę, biore leki. Psychiatra twierdzi, że to pogłębienie i to w pewnym stopniu jest normalne. Nie mam się komu wygadać. Moja matka ciągle mnie pilnuje. Przeżywa to wszystko chyba bardziej ode mnie, a ojciec? Dla niego coś takiego, jak depresja nie istnieje.