zoya

Witaj serdecznie barteralus!

Witaj serdecznie basiu34

Witaj Agathy

Mam nadzieję że nie będę Was zanudzać swoim pisaniem o tej mojej nerwicy lękowej.

Myślę, że na tym forum temat nerwicy nikogo nie nudzi więc bez obaw pisz śmiało.

hay hey

I dziś znowu z nowym awatarem

Mam nadzieję że dużo ich jeszcze masz. Liczę, że codziennie zobaczę innego i że jeszcze nie raz nas zaskoczysz

Tak czy siak dzisiaj jadąc tramwajem do roboty bałam się trochę mniej i powtarzałam sobie: to przecież idiotyczne, praca dobra jest, ludzie są fajni (bo są!), nic ci się nie stanie... znacie to?

Oczywiście że znam i też tak sobie powtarzam

Ty też to rób i w ogóle wszyscy sobie to powtarzajmy jak magiczne zaklęcie może podziała

Witaj wsród swoich korres1

To prawda kings rodziców mam cudownych. Wiele im zawdzięczam zwłaszcza mamie, która kiedy miałam 'gorsze dni' potrafiła godzinami rozmawiać ze mną przez telefon tzn. ona mówiła ja słuchałam i płakałam sama nie wiedząc czemu. Ona też zaprowadziła mnie do psychiatry i pomogła mi uświadomić sobie że nerwica to choroba, na która się nie umiera ale z którą trzeba nauczyć się żyć. Nawet teraz kiedy już lepiej się czuje ona do znudzenia powtarza "wyluzuj się" a najlepsze jest to że proste słowa na mnie działają.

Ale przy okazji, żeby nie było zbyt kolorowo rodzice są jednym z powodów moich leków. Od dłuższego czasu martwię się o ich zdrowię a na samą myśl o tym że kiedyś ich zabraknie momentalnie żyć mi się odechciewa i wszystkie czarne myśli wracają.

W najgorszym momencie mojej choroby wszystko co ich dotyczyło było kluczową sprawą. Teraz staram się "wyluzować" nie uprzedzać faktów i nie zamartwiać się na zapas.

Ale czy wy też tak macie, że przesadnie martwicie się o swoich bliskich?

Cudowna historia.

Napawa wiarą i optymizmem.

Gratuluję i życzę szczęcia na dalszej drodze życia.

A po cichu zazdroszczę i liczę, że każdy z nas będzie miał szanse doświadczyć takiego uczucia.

/Łączcie się w pary, kochajcie się./

Witaj Tyczek!

Jedyne co pozostaje nam to z nia walczyc.

Zgadzam się, zgadzam jak najbardziej i w tej walce życzę powodzenia

Dziękuję za ciepłe przywitanie.

Teraz kiedy pierwsze lody zostały przełamane chyba powinnam powiedzieć co nieco o sobie, a raczej o mojej chorobie bo to ona mnie tu zaprowadziła.

Was już trochę znam bo zanim odważyłam się cokolwiek napisać, poczytałam i to właśnie Wasze posty zdecydowały o tym że postanowiłam zostać na dłużej i bliżej Was poznać.

Z nerwicą borykam się od dzieciństwa, oczywiście uświadomiłam to sobie dopiero niedawno bo nikt nie przypuszczał że sześcioletnia dziewczynka, która przed każdym wyjściem do przedszkola skarży się na ból brzucha, głowy, prawie wymiotuje itp. może cierpieć na jakąkolwiek chorobę o podłożu psychicznym. Te i inne dolegliwości ciągęły się za mną przez długie lata z różnym nasileniem. Można powiedzieć, że kiedy poszłam do szkoły i tam się trochę zadomowiłam, zaczęłam dorastać i poznawać uroki życia, tak jakby mi mineło. Niestety chyba nie do końca. Cztery lata temu choroba doprowadziła mnie do tego że ponad miesiąc wakacji spędziłam w domu leżąc w łóżku, sporadycznie wychodząc (oczywiście tylko i wyłącznie pod opieką rodziców) do różnego rodzaju lekarzy specjalistów, którzy mieli znaleźć przyczynę szerokiego wachlarza moich dolegliwości. Oczywiście nikt nic nie znalazł a ja nadal czułam sie fatalnie. Już wtedy rodzice chcieli zaprowadzić mnie do psychologa/psychiatry ale dzielnie się temu opierałam "bo przecież nie jestem wariatką". I znów stopnoiowo dolegliwości mijały, malutkim kroczkami wracałam do "normalnego" życia. Ale oczywiście do czasu, ponad pół roku temu wszystko wróciło, niestety ze zdwojoną siłą, znów zaczęłam miewać silne stany lękowe, lekką depresję, ogólnie to co chyba wszyscy doskonale znamy. Tym razem po całej serii badań, które nie wykryły żadnych znaczący nieprawidłowości, odważyłam się iść do psychiatry. Czy diagnoza - nerwica lękowa - mnie zaskoczyła? Chyba nie bardzo, ale nieco uspokoiła napewno, w końcu zrozumiałam że raczej nie mam guza mózgu, w najbliższym czasie prawdopodobnie nie będę miała zawału ani wylewu, że generalnie w senisie fizycznym jestem zdrowa i że to moja psychika płata mi figle. Powoli uczę się panować nad atakami lęku i na nowo szukam radości życia. Nie biorę żadnych lekarstw, mimo że lekarz propnował rózne specyfiki nie chciałam, pod ręką zawsze mam Alprox, który mam zażywać doraźnie tak gdyby coś się działo. Gerneralnie radzę sobie bez nich bo cały czas nie jestem przekonana by brać cokolwiek na dłużej, poprostu mam nadzieję że obejdzie się bez tego. A jak będzie - zobaczymy.

PS. Jeszcze raz muszę podkreślić to jak bardzo się cieszę że tu trafiłam i że nareszcie mogę się 'wygadać' komuś kto mnie doskonale rozumie (mam nadzieje, że rozumie )

Pozdrawiam Was serdecznie :)

absolutnie nie trafiłam tu przypadkiem i tym bardziej cieszę się że trafiłam

sama nie wiem czy bardziej przyciągnęła mnie tu chęć pomagania i wspierania czy bycia wspieraną i... pomaganą??!! (to chyba nie tak )

jak będzie - czas pokaże

póki co cieszę się że tu jestem i przede wszystkim że WY jesteście