Andrzej123

Słuchajcie Państwo, moja propozycja jest taka, żebyśmy się spotkali. Nie oszukujmy się - psychiatrzy są jacy są i przez wrodzoną delikatność nie będę tego rozwijał. Jestem przekonany, że suma doświadczeń, która się wykrystalizuje na takim spotkaniu pomoże nam wszystkim posunąć nasze problemy w kierunku rzeczywistego zdrowienia. Podaje swój e-mail: andrzej.gpw@onet.eu [Dodane po edycji:] Kori - u Ciebie są już widoczne postępy, ponieważ jesteś w steni zmobilizowć się by dotrzeć na psychoterapię. Ja jestem na etapie farmakolgicznego "rozbujania się" w celu aktywizacji jestestwa żeby "ruszyć tyłek". A sytuacja się skomplikowała o tyle, że znowu sięgnąłem po alkohol. Cała nadzieja w tym, że na tym forum zebrała się grupa ludzi "na poziomie". Dlatego zachęcam, żeby zorganizować spotkanie. [Dodane po edycji:] Jeszcze chciałbym coś dodać; Otóż poetycki opisopis zjawiska dystymi w wykoniu koriego zainspirował mnie, żebyśmy spotkali. Czas i miejsce jest kwestia wtórną w obliczu nasszych probloblemów. Przemyślście to sobie Państwo.

Witam wszystkich. Dzisiaj na wikipedii skonfrontowałem się z listą objawów klinicznych dystymii. Wszystko mi pasuje. Dodatkowo "zdiagnozowałem" u siebie osobowość unikającą, również w czystej postaci klinicznej oraz pewne objawy prokrastynacji. Dopisuję się także do listy osób bez dobrych wspomnień z dziecińctwa a precyzniej te wspomnienia są ektremalnie obrzydliwe. Ponieważ, jak z powyższego wynika, dopiero dowiaduję się co w trawie piszczy więc na dzień dzisiejszy nie mam nic wartościowego (w sensie doświadczeń z chorobą) do przekazania. Ponieważ to forum ze wszystkich znalezionych w necie, poruszających kwestie dystymii wygląda najciekawiej więc pozwólcie Państwo, że z zamiarem pozostania tu na dłużej, poruszę kilka wątków o sobie. U mnie występuje dodatkowo problem bardzo mocno zaawansowanej choroby alkoholowej, ciągnącej się już ok. 20 lat. Z alkoholizmem jednak sobie radzę. Może nie w rozumieniu terapetów czy ortodoksów ruchu AA ale w swoim własnym przeświadczeniu opartym na wieloletniej obserwacji siebie i choroby jako zjawiska. W 2004 zauważyłem u siebie objawy depresji, którą ze 2 lata próbowałem leczyć. Tutaj, niestety klapa była na wszelkich możliwych frontach: - psychiatra udawał, że mnie leczy, - ja udawałem, że się leczę, - po 2 latach leczenia psychiatra poproszony po raz trzeci chyba o przedstawienie diagnozy mojej choroby w jednym zdaniu poległ ostatecznie:) I na dzień dzisiejszy nic więcej nie mam do dodania. Teraz muszę to wszystko jakoś przetrawić i w poniedziałek chyb wybiorę się do psychiatry. Będę tu zaglądał i postaram się wnieść tu coś od siebie. Pozdrawiam wszystkich, Andrzej. [Dodane po edycji:] DYSTYMIA źródło: internet Wstęp Termin „dystymia” należy do bardziej wieloznacznych terminów psychiatrycznych. Niektórzy określają w ten sposób „podprogową” postać depresji, inni łączą dystymię z zaburzeniami afektywnymi, zaburzeniami osobowości, jeszcze inni traktują ją jako powikłanie między innymi takich schorzeń, jak zaburzenia lękowe czy nawet uzależnienia. Przyczyną rozbieżności terminologicznych może też być pojęcie tak zwanych napadów dystymicznych, będących jedną z postaci padaczki. Najprościej dystymię można zdefiniować jako przewlekłe i uporczywe obniżenie nastroju, o niewielkim nasileniu, nieosiągającym stopnia nasilenia „pełnego” epizodu depresji. Pojęcie dystymii obejmuje — według twórców Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 (International Statistical Classification of Diseases,tenth revision) — zaburzenia, które wcześniej diagnozowano jako: — nerwicę depresyjną, — depresyjne zaburzenia osobowości, — depresję nerwicową, — depresję lękową przewlekłą. Chociaż dystymię można rozpatrywać jako zaburzenia osobowości, ze względu na wyniki badań rodzinnych w klasyfikacji chorób ICD-10 zalicza się ją do działu zaburzeń nastroju. Dystymia charakteryzuje się bowiem genetycznym podobieństwem do chorób afektywnych i wymaga takiego samego postępowania leczniczego [1]. Lekarz pierwszego kontaktu oraz lekarze różnych specjalności wielokrotnie napotykają chorych na tę postać zaburzeń nastroju. Berblinger uważa, że lekarze „unikają pacjentów z dystymią”. Po pierwsze: praca z tą grupą chorych jest trudna ze względu na ich cechy osobowości oraz z uwagi na same — uporczywe w przebiegu — objawy choroby. Po drugie: nie można liczyć na szybką i spektakularną poprawę, co zagraża własnym potrzebom lekarza w uzyskaniu satysfakcji zawodowej. [podkr.: moje] Jednak dystymia jest pojęciem, które ze względu na jego rozpowszechnienie powinno być bezwzględnie znane każdemu lekarzowi. Należy pamiętać, że nieleczona dystymia prowadzi do znacznego pogorszenia funkcjonowania pacjenta i stałego poczucia dyskomfortu psychicznego, niezadowolenia i innych dolegliwości. W przebiegu dystymii może nawet dojść do prób samobójczych. Rozpowszechnienie Dystymia jest dość częstym zaburzeniem psychicznym i w populacji ogólnej jej częstość może sięgać nawet 3–5%. Jest bardziej rozpowszechniona wśród osób leczonych przewlekle — występuje z częstością do 15% [2]. Dystymia jest częstsza u kobiet — około 2-krotnie, choć w niektórych pracach wykazano, że ten stosunek jest jeszcze większy, nawet 5-krotny [3]. Dystymia prawdopodobnie wiąże się z wiekiem. Jest dość często rozpoznawana u dzieci (dotyczy ich w 0,6–4,6%), a odsetek ten zwiększa się jeszcze u młodzieży — 1,6––8,0%. [4]. Wraz z wiekiem maleje częstość jej rozpowszechnienia — po 65 rż. dotyczy 1,0–1,5% populacji [5]. Większość zaburzeń pojawia się przed 18 rż. [6]. Obraz kliniczny W dystymii na pierwszy plan wysuwają się takie objawy, jak: umiarkowane obniżenie nastroju, gorsze samopoczucie, niska samoocena, uczucie przewlekłego zmęczenia, obojętność, anhedonia, czyli brak zdolności odczuwania pozytywnych emocji, nadmierny samokrytycyzm, oskarżanie się, zamartwianie się. W przeciwieństwie do depresji, zwłaszcza jej ciężkich epizodów, pacjenci z reguły wywiązują się ze swoich zawodowych i rodzinnych zobowiązań. Jednak ani praca, ani obowiązki domowe nie dają im poczucia zadowolenia. U wielu chorych wyraźne są takie objawy, jak: zwiększone napięcie, drażliwość, postawy roszczeniowe, obwinianie innych, poczucie kary i winy. Złe samopoczucie wykazuje dużą zmiennośći często jest zależne od aktualnych wydarzeń [7]. U części chorych występują dobowe wahania nastroju (co jest charakterystyczne także i dla epizodów depresji), częste są też zaburzenia snu (np. w postaci nadmiernej senności) oraz uczucie lęku (z reguły wolnopłynącego, a nie napadowego). Pacjenci z dystymią mogą zgłaszać myśli i zamiary samobójcze, co szczególnie powinno wzbudzić czujność lekarza prowadzącego. Samobójstwa są rzadsze niż u osób z epizodami depresji, niemniej jednak z powodu przewlekłości dystymii i braku szybkiej poprawy klinicznej nie można tego ryzyka lekceważyć. Dystymie można podzielić (wg Akiskala) na pierwotne (występują samodzielnie, z reguły dotyczą młodszej populacji) i wtórne (towarzyszą innym chorobom, są częstsze u osób starszych). Dystymie wtórne mogą wystąpić u pacjentów obciążonych przewlekłą chorobą lub kalectwem. Najczęściej dotyczą osób, które zachorowały w młodym wieku, szczególnie wtedy, gdy są to przewlekłe choroby neurologiczne, reumatyczne lub psychiczne [8]. Na przykład wśród pacjentów po urazach ośrodkowego układu nerwowego dystymia występuje u 89% leczonych ambulatoryjnie i 40% hospitalizowanych, dotyczy ponad 10% pacjentów z rozpoznanym stwardnieniem rozsianym oraz 26% chorych z padaczką skroniową [8]. Przebieg i nasilenie dystymii wtórnej wiążą się z nasileniem choroby pierwotnej. Im wcześniej wystąpiło pierwotne schorzenie somatyczne, tym większe ryzyko, że wtórna dystymia będzie obecna przez prawie całe życie pacjenta i stanie się elementem jego osobowości. Występowanie dystymii u osób przewlekle chorych nie zawsze musi oznaczać, że jest ona następstwem choroby. Może być między innymi konsekwencją stosowanej farmakoterapii, na przykład steroidoterapii w stwardnieniu rozsianym, lub konsekwencją trwałych zaburzeń biochemicznych, na przykład u pacjentów z uszkodzeniem ośrodkowego układu nerwowego. Zgodnie z obowiązującymi w Polsce kryteriami ICD-10, aby rozpoznać dystymię, konieczne jest spełnienie poniższych kryteriów [9]: A. Występowanie stałego lub nawracającego obniżenia nastroju w okresie trwającym co najmniej 2 lata. Ewentualne, okresowe wyrównanie nastroju rzadko utrzymuje się dłużej niż kilka tygodni. Należy także wykluczyć obecność epizodów hipomanii. B. Żaden albo prawie żaden z obecnych w tym czasie epizodów depresji nie jest na tyle ciężki, aby spełniać kryteria lekkiego epizodu depresyjnego (F 33.0). C. W ciągu przynajmniej niektórych z okresów depresji występują co najmniej 3 spośród niżej wymienionych objawów: zmniejszenie energii lub aktywności, zaburzenia snu, mała wiara w siebie i poczucie niedostosowania, zaburzenia koncentracji, płaczliwość, zmniejszenie zainteresowania seksem lub satysfakcji z aktywności seksualnej oraz innych czynności sprawiających przyjemność, poczucie bezradności lub zmartwienia, wrażenie, że codzienne trudności odpowiedzialności są niemożliwe do przezwyciężenia, pesymizm dotyczący przyszłości lub nadmierne rozpamiętywanie przeszłości, wycofanie społeczne, zmniejszenie rozmowności. Początek zaburzeń można określić jako wczesny (późny okres dorastania lub 3. dekada życia) albo późny (między 30 a 50 rż.). W opisach klinicznych i wskazówkach diagnostycznych do klasyfikacji ICD-10 [1] dodaje się, że w przeszłości, zwłaszcza na początku choroby, mogą występować zaburzenia spełniające kryteria epizodu depresyjnego o łagodnym nasileniu. Osoby dotknięte dystymią miewają okresy (dni, tygodnie) zupełnie dobrego samopoczucia, jednak przez większość czasu (miesiące) utrzymują się u nich objawy choroby. W kryteriach DSM-IV — TR określono jako diagnostyczny, roczny czas trwania choroby u dzieci i młodzieży z okresem wolnym od zaburzeń dystymicznych, nieprzekraczającym 2 miesięcy. Poza tym kryteria te są zbliżone do ICD-10 [10]. Różnicowanie Przed postawieniem rozpoznania dystymii należy wykluczyć depresję w przebiegu psychoz lub zaburzeń afektywnych dwubiegunowych oraz depresję związaną ze stanem somatycznym lub uzależnieniami, a także różnicować dystymię z epizodem depresji, zaburzeniami przystosowania oraz z nawracającą krótkotrwałą depresją. Podstawowe różnice przedstawia tabela 1 [8]. Należy także pamiętać o możliwości tak zwanej „depresji podwójnej”. Jest to rozpoznanie, jakie stawia się u osób, u których stwierdza się zarówno występowanie dystymii (poza punktem B klasyfikacji ICD-10), jak i przebyte epizody depresji. Według niektórych badań „podwójna depresja” występuje u nawet 70% pacjentów, którzy przebyli epizod depresji [11]. Przebieg i rokowanie Dystymia to przewlekłe zaburzenie, które utrzymuje się wiele lat, a nawet przez całe życie. Początek choroby jest trudny do określenia, często rozwija się ona powoli i podstępnie. Choroba ma charakter zmienny, przebiega z okresami względnej poprawy (nieokreślonej jednak przez samych pacjentów jako stan zdrowia) i nasilenia objawów. Przede wszystkim ze względu na długotrwały charakter zaburzeń dystymia ma duży i niekorzystny wpływ na funkcjonowanie pacjenta w środowisku rodzinnym, w pracy i na innych polach aktywności społecznej. Często pacjenci są osobami samotnymi, które nigdy nie zawarły małżeństwa. Wszystko to łącznie składa się na niepewne rokowanie, a w fazie zaostrzeń istotnie zwiększa się ryzyko podjęcia przez chorego próby samobójczej. Leczenie W terapii zaburzeń dystymicznych zastosowanie ma zarówno psycho-, jak i farmakoterapia. Za najbardziej skuteczną metodę psychoterapii uważa się terapię poznawczą oraz interpersonalną [2]. Celem terapii jest obniżenie nasilenia objawów oraz zapobieganie nawrotom i poprawa jakości życia pacjentów. Niestety nie ma dużych, poprawnych metodologicznie badań w pełni potwierdzających skuteczność psychoterapii. Nie udało się także ocenić, czy lepsze efekty przynosi długo- czy krótkotrwała terapia [8]. W farmakoterapii używane są te leki, które stosuje się przy leczeniu depresji. Są to między innymi trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, selektywne i nieselektywne inhibitory monoaminooksydazy, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny. Nie ma powodów, by preferować którąś z tych grup. W doborze leku należy się kierować ewentualnymi przeciwwskazaniami oraz profilem działania danego preparatu. Zakres stosowanych dawek jest podobny jak przy terapii zespołów depresyjnych, ale konieczne jest zdecydowanie dłuższe przyjmowanie leku. Tabela 2 przedstawia wybrane preparaty wraz z zakresem stosowanych dawek [12]. Opublikowano także badania, w których udowodniono skuteczność neuroleptyków — atypowych: amisulprydu i sulpirydu — w leczeniu dystymii [13]. Tabela 1. Różnicowanie dystymii Nazwa Różnicowanie z dystymią Epizod depresji Większe nasilenie i liczba objawów, znaczne pogorszenie funkcjonowania we wszystkich sferach życia. Spełnienie przynajmniej 5 spośród 9 wymienionych kryteriów: znaczne zaburzenia apetytu, zaburzenia snu, spowolnienie lub pobudzenie psychomotoryczne, obniżenie energii, poczucie małej wartości lub nadmierne poczucie winy, trudności w koncentracji, myślenie o śmierci lub myśli/próby samobójcze Krótkotrwała depresja Różnicowanie opiera się przede wszystkim na kryterium czasu Depresja w przebiegu Przede wszystkim wywiad dotyczący występowania psychoz Psychoz Zaburzenia afektywne Stwierdzenie występowania zespołu hipomaniakalnego lub maniakalnego dwubiegunowe spełniającego kryteria ICD-10 Depresje związane Wywiad, badanie somatyczne, badania laboratoryjne, badania obrazowe ze stanem somatycznym lub uzależnieniami Tabela 2. Leki wykorzystywane w terapii dystymii Grupa leków Wybrane preparaty Zakres dawek Uwagi Trójpierścieniowe Amitriptilina 100–300 mg Silne działanie cholinolityczne leki przeciw- Dezypramina 100–300 mg Może nasilać lęk i niepokój depresyjne Dibenzepina 240–720 mg Ustrojowy metabolit amitriptiliny Doksepina 100–300 mg Wyraźne działanie przeciwlękowe Imipramina 100–300 mg Wpływ kardiotoksyczny Klomipramina 100–250 mg Stosowana też w natręctwach Maprotylina 150–225 mg Stosowana w leczeniu depresji z zahamowaniem psychoruchowym Opipramol 100–300 mg Działa sedatywnie Selektywne Citalopram 20–60 mg Zrównoważony profil działania inhibitory Fluoksetyna 20–60 mg Może nasilać lęk i niepokój wychwytu Fluwoksamina 100–300 mg Zrównoważony profil działania serotoniny Paroksetyna 20–50 mg Zrównoważony profil działania Sertralina 50–200 mg Zrównoważony profil działania Inne leki Mianseryna 60–120 mg Wyraźny efekt sedatywny Milnacipran 100–200 mg Zakres wskazań zbliżony do imipraminy Mirtazapina 15–45 mg Wpływ sedatywny, przeciwlękowy, nasenny Moklobemid 150–600 mg Selektywny inhibitor monoamidooksydazy Tianeptyna 12,5–37,5 mg Niejasny mechanizm działania Trazodon 200–600 mg Słabe działanie cholinolityczne Wenlafaksyna 75–225 mg Stosowana także w zaburzeniach lękowych PIŚMIENNICTWO 1. Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych. 10 Rewizja. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Kraków, Warszawa 2000. 2. Bilikiewicz A., Pużyński S., Rybakowski J., Wciórka J. (red.). Psychiatria. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2002. 3. Stefansson J.G., Lindal E., Bjornsson J.K, Guomundsdottir A. Lifetime prevalence of specific mental disorders among People born in Iceland in 1931. Acta Psychiatr. Scand. 1991; 84: 142–149. 4. Nobile M., Cataldo G.M., Marino C., Molteni M. Diagnosis and treatment of dysthymia in children and adolescents. CNS Drugs 2003; 17: 927–946. 5. Waintraub L., Guelfi J. D. Nosological validity of dysthymia. Cz. I: Historical. Epidemiological and clinical data. Cz. II: Familial, comorbidity, biological and psychological data. Eur. Psychiatry 1998; 13: 173–187. 6. McCullough J.P., McCune K.J., Kaye A.L. i wsp. One year prospective replication study of an untreated sample of community dysthymia subject. J. Nerv. Ment. Dis. 1994; 182: 396–401. 7. Bilikiewicz A. (red.). Psychiatria. PZWL, Warszawa 1998. 8. Rebe-Jabłońska J., Rzewuska M. Dystymia. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 1999. 9. Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych. 10 Rewizja. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania. Badawcze kryteria diagnostyczne. Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Kraków, Warszawa 1998. 10. Diagnostic criteria from DSM-IV-TR TM. American Psychiatric Association. Washington D.C. 2000. 11. Markowitz J.C., Moran M.E., Kocsis J.H., Frances A.J. Prevalence and comorbidity of dysthymic disorder among psychiatric outpatients. J. Affect. Dis. 1992; 24: 63–71. 12. Pużyński S. Leki psychotropowe w terapii zaburzeń psychicznych (kompendium). Ośrodek Informacji Naukowej „Polfa”, Warszawa 2002. 13. Ravizza L. Amisulpride in medium-term treatment of dysthymia: a six-month, double-blind safety study versus amitriptyline. AMILONG investigators. J. Psychopharmacol. 1999; 13 (3): 248–254.