onegdaj

Troche w tym racji jest. Kiedys depresji nie bylo, a juz na pewno nie na ta skale. Depresja zrodzila sie z frustracji, gdy zaczelismy byc torpedowani zewszad obrazkami idealnego stylu zycia, idealnej figury, idealnej osobowosci, idealnej pracy, bycia wkolo w biegu... A jesli nie umiemy sie dostosowac do tego; jesli nie pasujemy do ktoregos z tych obrazkow, to potem stad sie biora frustracje, zamykanie w sobie, doly... Kiedys nie bylo internetu, nie bylo telewizji, kolorowych gazet typu "Gala", "Bravo girl", nie bylo takiego pedu po kariere, wiec kazdy bardziej sie znajdywal w swoim zyciu, wiedzac, ze nie wyroznia sie za bardzo, i ze jego brak ambicji to nic nadzwyczajnego. Kazdy czlowiek wtedy cieszyl sie zyciem, takim jakim jest, nie myslac - bo nie majac innego wzoru - ze moze byc lepsze.

Moja matka tak samo, gdy mowie raz na dwa lata jej, ze mam dolka, to ona startuje ze swoja stara spiewka, jak to sie wychowala na wsil chodzac co dzien 10 km na pieszo do szkoly, jak to w szkole karano za nieprzygotowanie biciem linijka, jak po szkole szla pracowac w polu, a potem odrabiala lekcje przy lampie naftowej, i ze nie miala czasu na jakies rozterki - moze dlatego wyrosla na kobiete o znikomej wrazliwosci. Ale gotow sie jestem zalozyc o wszystko, ze gdyby tylko wychowala sie w jednym czasie, co ja i w tym samym miejscu, to i ja naszlyby pewne depresyne mysli. Zasada jest prosta: szczesliwy jest ten, kto nie wie jak wyglada szczescie. Ten, kto go chociaz zobaczyl przez szybe, czy powachal przez chwile, ten nie bedzie juz umial zadowolic sie tym, co dotychczas.

Nasunęła mi się w związku z Twoimi postami myśl o św. Teresie, bo jest dokładnie Twoim przeciwieństwem. Znana jest jako święta małych kroków, bo wierzyła w robienie małych rzeczy dobrze i z miłością. W jej modlitwie są takie zdania: "Miej zaufanie do tego, że jesteś dokładnie tam, gdzie powinieneś być" "Używaj darów, które otrzymałaś i dziel się miłością, która została Ci ofiarowana." Myślę, że miała poczucie sensu życia.

Totez ja od dawna szukam jakiegos sensu, pozytku z mojej osoby, probujac sie doszukiwac celowosci w tym jaki jestem, i gdzie jestem. Ale nie bede czekal wiecznie przeciez. Gdybym dostal jakis znak, ze jestem naprawde potrzebny, to pewnie by mi wystarczylo - przynajmniej na jakis czas.

A Janowski tez mial taka piosenke "Ten, kto nigdy nie zyl, nigdy nie umiera"

Dzis mnie cos naszla ochota na Stinga. Wlaczylem sobie teledysk 'Fields of gold' i pomyslalem sobie, ze w takim miejscu chcialbym od malego sie wychowac i spedzic cale zycie, a nie tu gdzie teraz jestem - http://www.youtube.com/watch?v=7k_Rnx4oSf4&feature=related

Potem zobaczylem wersje Evy Cassidy i w kompilacji zdjec z krajobrazami i tez zamarzylem, by urodzic sie w ktoryms z tych miejsc: http://www.youtube.com/watch?v=ZGwDYBWEDSc&feature=related

Moze w nowym zyciu (o ile takie bedzie) lepiej mi sie uda trafic : )

Tak, nie wiem co mówię, bo żyję na Marsie...Myślisz, że za komuny było łatwiej? Dużo piszesz o swojej świadomości. Ale człowiek naprawdę świadomy jest wolny duchem w każdych warunkach. Nawet podczas wojen wielu ludzi było wolnych, choć za to ginęli. Więc nie gadaj, że Ci media i propaganda sukcesu życie determinuje. Skoro Ci na tym nie zależy, to skąd tyle frustracji? A jeśli masz ambicje, to staraj się je zrealizować. Proste.

Ja czuje, ze moja swiadomosc, czyli to wszystko, co wiem plus moje doswiadczenia to ciezki bagaz, z ktorym gdziekolwiek bym sie nie udal, bede musial zabrac ze soba. Wiele rzeczy determinuje moje kroki; swiadomosc jest jedna z nich. Nie da sie nagle wyprzec z glowy wszystkie skumulowane oczekiwania, ktorych nazbieralem od malego. 21 wiek, to jednak parszywe miejsce do wychowania dla ludzi wrazliwych i uzywajacych rozumu czasami. Z kazdej strony wszyscy sa torpedowani przykladami jak zycie powinno wygladac, ze jest sie nikim, jesli sie nie odnioslo sukcesu, pelno reklam, ktore promuja zycie w krawacie telefonem wiecznie wlaczonym; model piekna, mlodosci, kreatywnosci... Wielu ludzi jest na to odpornych, a wrecz uwazaja to za wyzwanie; cel do spelnienia. Ale tacy ludzie jak ja czuja sie w tym tylko zagubieni, bo wiedza, ze nigdy nie dorownaja tym ludziom. Mozna pozostac w tym wszystkim soba, ale ile mozna zyc, wiedzac, ze jest sie sam z tym; ze nikt nie docenia twojego rodzaju inteligencji, a wszelka oryginalnosc jest tepiona. Komuna to bylo co innego. Gdybym wtedy sie urodzil, to moj bagaz swiadomosci inaczej by wygladal - nie bylo internetu, a telewizja inaczej wygladala. Nie mialbym czym nawet wypelnia swoich marzen; po prostu wtopilbym sie w ludzi, w jako, ze lepsi ludzie wtedy byli, to i samotnosci bym nie czul. Wszyscy byli sobie rowni, nikt nie mial wiekszych ambicji - maksymalnym szpanem bylo miec Fiata. Nikt sie nie czul ani lepszy, ani gorszy i to by mi wlasnie pasowalo.

Pewnie masz dużą zdolność analizy intelektualnej. Ale to nie to samo, co świadomość, czy dojrzałość. Po prostu Twój komputer myślowy intensywnie pracuje, ale niepotrzebnie, bo ma za mało danych, a i tak większość błędnych. Obstawiam, że jak nie wpuścisz jakichś nowych, to system zacznie sam siebie niszczyć. Znam to z własnego doświadczenia.

Podoba mi sie to porownanie. A moze moj komputer jest po prostu zepsuty ? Jestem absolutnym zlomem, tj. jakies wewnetrzne czesci sa zepsute i mozna je wymienic, ale latwiej jest po prostu wyrzucic caly komputer do kosza ? I tak faktycznie jest, bo czuje, ze dotarlem do punktu, od ktorego nie odbije sie i nie zajde juz wyzej.

Inna rzecz, ze jest cos jeszcze, czego nie wiesz, a co trudno jest mi wyjasnic slowami. Jest to jakies wewnetrzne przekonanie, wrecz pewnosc, ze nie powinienem zyc; ze nie ma tu miejsca dla mnie. Po prostu czuje, ze chocby nie wiem co, i tak nie bede szczesliwy.

Tak apropo rozmow o komunie, 21 wieku... Zadziwiajace jest, ze z kazdym rokiem przybywa ludzi chorych na depresje, a takze samobojcow. Chocby w tym temacie, ile juz osob znalazlo swoje mysli zamkniete w moich slowach ? O czyms to swiadczy, ze nie ja jeden taki jestem; co najwyzej ja sie roznie tym, ze bardziej rozumiem swoje mysli. Zycie chyba mknie dla niektorych za szybko i wielu nie nadaza. Inna ciekawostka, to to, ze jeszcze nie tak dawno myslalem, ze moge sie czuc wyjatkowy z mysla, ze ja tylko jeden jestem zdania, ze tam na gorze w papierach zaszlo jakies nieporozumienie i zeslano mnie w zlym okresie czasu. Dzis obserwujac internet, widze wielu ludzi mowiacych podobnie. Nawet slyszalem piosenke tej Ewy Farny, w ktorej fragment leci w podobnym tonie... Generalnie jest cos na rzeczy, ze tyle osob na swiecie odczuwa te same mysli i leki; starajac sie jakos zyc, ale skrycie marzac o ucieczce. To jest jednak pewien socjologiczny fenomen. Swiat niby idealny, bo wolny, a ludzie tacy uwiezieni...

Kobiety są ładne, żeby się podobać facetom, a nie, żebyś nie zwracał na to uwagi. Taki chytry Boski plan. Dialektyka Hegla przy tym wysiada.

Niby jest w tym jakas logika. Sek w tym, ze takim kobietom nalezy sie wszystko i mowie szczerze, bo to sa anioly w ludzkiej postaci i czuje, ze tylko a aniele moglbym sie zakochac. Tylko, ze wypada tez cos dac od siebie, skoro one daja jakas czastke nieba, a co ja mam ?

No to żeby iść pod prąd, trzeba wielki wysiłek w to włożyć. Jak się jest biernym, to się wydaje, że inni Ci coś chcą wepchnąć na siłę.

Jak się poddasz i tylko będziesz oceniał "świat", to nie będziesz podmiotem swojego życia. A walkę chyba zaczyna się od rzeczy małych, ale realnych. A wygrać tylko siebie można.

Nie wiesz, co mowisz. Gdy sie rodzisz w koncowce 20 wieku, w centrum duzego, polskiego miasta; idziesz do szkoly - podstawowka, gimnazjum, liceum, i gdy wszyscy, to znaczy media, koledzy, kolezanki trabia o studiach, bo tak nalezy, to nie latwo jest sie wylamac. Oczywiscie studia to tylko poczatek, bo po nich wszyscy wymagaja "sukcesu" bo pozniej, po latach zaczynaja sie licytacje, kto wiecej osiagnal i kto ile zarabia. I sprobuj tu byc soba i znalezc wlasna droge i isc nia, gdy wszystko jest obce, gdy wszyscy ludzie dookola maja inne priorytety i oczekiwania, i gdy nikt Ci nie ulatwia zycia. Mowisz "idz pod wiatr" ale na nieszczescie moje tak to sie zbieglo niefortunnie, ze moj aktualny zespol cech nie posiada genu walki. Mialem ambicje i one juz zanikaja. Juz nie mam checi do tego, by cos zaczynac od zara i dodatkowo na przekor wszystkim przciwnosciom.

Bezpłatna diagnoza: myślenie wielkościowe. Sprawdź sobie, w jakich jednostkach chorobowych występuje, tak na wszelki wypadek... No bo chyba nie jesteś aż tak niedojrzały? Szkoda Cię trochę. Naprawdę nikt się nie rodzi Joanną D'Arc. A już na pewno nie dziś. Po szczebelkach...A z tą pracą przy biurku, to jakoś mnie to nie przekonuje.

Sluchaj, ja widze i bardzo wrecz doceniam Twoj trud, by udowodnic swoja teze, ktora sobie wymysiles juz na starcie i w tym celu dobierajac odpowiednie pytania i szukajac u mnie odpowiednich odpowiedzi, ale mysl sobie co chcesz i tak nie masz racji. I nawet sobie teraz mysl, ze ja sie sprzeczam dla zasady, mnie to nie interesuje. Kazdy na cos choruje, kazdy symptom, przyzwyczajenie to jakas choroba. To, ze nie widze siebie jako mrowke harujaca cale zycie za marne grosze, gadajaca o tych samych nieistotncyh rzeczach, ktore mnie nie interesuja z tymi samymi nudnymi ludzmi, nie musi oznaczac, ze mam mysli megalomanskie. Nie uwazam siebie za nikogo szczegolnego, po prostu nie pasuje do zycia, ktore moje realia, moje czasy chca mnie wepchnac na sile.

Hmm, w Boskim planie i znak? Nie obraź się, ale może jednak jakieś tabletki? A nic mniejszego by Cię nie zadowoliło? Od czegoś trzeba zacząć...Tylko nie zabijaj żadnej lichwiarki.

Jeżeli ma się wysokie aspiracje i zdolności w swoim odczuciu, to skończenie studiów jest planem racjonalnym, w przeciwieństwie do tego, co piszesz. I ułatwia to dotarcie do miejsc, z których można coś ewentualnie zmieniać

Chyba nie bluznie za bardzo, jak Raskolnikow ? Moglbym miec normalne zycie; mowilem juz o tym, ze zadowoliloby mnie spokojne zycie nad morzem czy na wsi. Zbyt trudne i to do realizacji jest. A zycie, jako jedna z milarda srubek w tej calej, wielkej machinerii mi po prostu nie odpowiada. Nie chce byc taki, jak wszyscy i miec takiego samego zycia, jak wszyscy. Zrozum, ze studia to racjonalne wyjscie, gdy powaznie mysli sie o pracy za 2, 3... 10 tysiecy zlotych miesiecznie zarobkow i pracy, jako manager. Czyli to jest cos, czym sie brzydze i osobiscie uwazam za marnotractwo potencjalu produkcyjnego, ale to juz nie rozmowa na temat by byla... W kazdym badz razie nie zalezy mi na dobrej pracy, bo gdybym chcial, to moglbym ja miec. Wystarczylo mi zdac te studia, czyli przemeczyc sie do konca, a mialbym zapewniona prace za 3 tysiace zl miesiecznie w znanej firmie komputerowej. Ale to mnie nie interesuje.

A może jakaś praca społeczna? Na przykład jakaś misja charytatywna?

Wierz mi, myslalem o tym. Ale nawet nie zdajesz sobie sprawy jakie wbrew pozorom to trudne jest, bo okazuje sie, ze organizacje spoleczne szukaja glownie darmowej sily roboczej; ludzi do pracy za biurkiem; czyli szukaja osob do pracy za darmo, ktorej ja sie brzydze wykonywac za pieniadze. Aczkolwiek kiedys mialem nadzieje, ze pomagajac dzieciom, moglbym pomoc sobie...

Bo według mojej prostej wiary, to każdy jest w Boskim planie jakoś uwzględniony.

Pewnie, ze tak, ale jest Joanna D'Arc i jest Jan Kowalski.

Ale światu jako całej ludzkości, czy jakiejś mniejszej grupie?

Szczerze mowiac, chcialbym byc potrzebny wiekszej grupie; gdybym wiedzial, ze moge sie czyms naprawde przysluzyc swiatu, to bym zmienil swoje myslenie, ale wiem, ze jestem taki, jak wszyscy, i ze moj brak niczego nie zmieni, bo moja praca moze kazdy wykonywac, a poza praca tez nie czynie zadnej roznicy. Gdybym dostal znak, ze jestem wazny w jakims wiekszym, boskim planie, to by to zmienilo wszystko... Mysle, ze gdyby tak bylo, to Bog uchronilby mnie przed wczesna smiercia, ale nie jestem na tyle glupio naiwny, by wierzyc, ze moge byc do czegos przydatny. Jestem taki, jak wszyscy i tyle.

Może jednak na odwrót? Zasuwaj na studia, niuniek.

Nie, dzieki. Bylem juz tam i nauczylem sie, ze niczego tam nie moge sie nauczyc. I ta wiedza mi wystarczy.

Fable, Obojetnosc wobec zycia jest chyba najgorsza...

Jak chcesz pisać o ludziach, skoro chcesz być zawsze "ponad"?

Co masz na mysli mowiac "ponad" ? Ze uwazam sie za lepszego od wszystkich ? No to moze zacisnij zeby i sprobuj przebolec jeszcze raz moje dlugie wywody i skup sie na tym pierwszym, bo tam napisalem, ze nie uwazam sie za lepszego od menela. Czasem, a moze nie raz i czesto, uwazam, ze otaczaja mnie ludzi pusci i moze to brzmi zarozumiale, ale tez bys tak myslal, gdybys mial stycznosc z tymi samymi ludzmi. Generalnie, ja znam siebie: moje slabe strony i mocne. Wiem, ze nie mam typowej, wrodzonej inteligencji, objawiajacej sie w blyskotliwym mysleniu, ale o ile moge, to nadrabiam to czym innym.

Zbieranie doświadczeń pozytywnie wpływa nie tylko na twórczość, ale też na jakość naszego życia.

Moje doswiadczenia raczej mi nie pomagaja w niczym. Ja nawet nie chcialbym byc jednym z tych pisarzy, ktorzy opisuja wielkie ludzkie dramaty, zmagania ze slabosciami, zeby jakas niszowa gazetka miala mowic o mnie, ze jestem utalentowanym pisarzem na miare kogos tam... Jezeli mialbym pisac, to o czyms, czego w moim zyciu brak. Raczej wolalbym umieszczac historie, ktorych chcialbym byc bohaterem, a nie umieszczac tam moich dolujacych wywodow, bo sam nie cierpie takich ksiazek. Lubie po prostu dobre historie, przygody... Jak u Dumasa chociazby.

A te posty, które Onegdaj pisze o sobie, są tak długie, że aż mi się ciężko czyta. I właściwie nie wiem, jaki jest ich cel, skoro on i tak wszystko najlepiej wie.

Nikt Ci nie kaze czytac - to po pierwsze. Po drugie, juz na wstepie napisalem, ze nie licze na zadna pomoc, po prostu chce cos z siebie wyrzucic i moze przy okazji przekonac sie, czy sa ludzie, ktorzy mysla podobnie. Dalsza kolej rzeczy byla taka, ze znalezli sie ludzie, ktorzy chcieli ze mna dyskutowac, a ja sila rzeczy nie chcialem byc gorszy, wiec odpowiadalem. Odpowiadam dlugo, bo inaczej nie umiem. Gdybym pisal krotko, po pare zdan, to zapewne byscie mnie wzieli za jakiegos emo nastolatka i z marszu kazali mnie sie wybrac do psychologa, bo czesto zauwazam, ze zanim ktokolwiek opisujacy tu na forum swoja sytuacje zdazy nalezycie opisac siebie, to zaraz znajduje sie po kilka osob, ktore niewiele wiedzac o tej osobie, kaza jej od razu isc do psychologa. W takich sytuacjach do glowy przychodza mysli, po co to forum istnieje, skoro 90% rad ogranicza sie do slow, by udac sie do psychologa na terapie.

Poza tym próbowałam się wczuć w klimat przywoływanego przez Onegdaja Dostojewskiego. Jego bohaterowie akceptują chyba swoje słabości i na tym właśnie polega ich wielkość albo człowieczeństwo.

Wielkosc Dostojewskiego polega na niewiarygodnej analizie psychologicznej kazdej postaci. Dostojewski wraz z Tolstojem to mistrzowie dokladnego opisu kazdej z postaci. W ich ksiazkach nie ma miejsca na jakiekolwiek domysly; wszystko wylozone jest jak na tacy czytelnikowi.

Ksiazki Fiodora sa generalnie nudne. Moj ojciec kiedys probowal ruszyc "Braci Karamazow" liczace ponad 900 stron i nie dal rady daleko zajsc. Mnie sie udalo, choc podobnie, jak moj ojciec, tez lubie, gdy cos sie dzieje. A akcja u Dostojewskiego jest zawsze jednostajna. Czytam jego ksiazki ze wzgledu na tematy, jakie sa tam poruszane, no i dla tej glebokiej charakterystyki psychoogicznej, bo generalnie bohaterzy jego powiesci sa dla mnie nieciekawi. Wyjatkiem jest Aleksiej Karamazow, ksiaze Myszkin z "Idioty" bo sa stanowia pewna rownowaznie dla wewnetrznej brzydoty reszty bohaterow, ktorzy po prostu sa "prawdziwi". Myszkin i Aleksiej z kolei sa wrazliwi, przez co sa mi blizsi. Wiec nie do konca chyba rozumiem, co miales na mysli piszac, ze jego bohaterzy akceptuja swoje slabosci. Z reguly oni nie sa ich swiadomi. Rzeczywistosc jest tam przedstawiona brutalnie prawdziwie i ludzie, choc szpetni sa przedstawieni realnie, bez zbednych upiekszen. To sprawia, ze ksiazki Dostojewskiego sa wciaz aktualne, bo choc ludzie sie zmienili od tamtych czasow, to wciaz nie rozumieja samych siebie.

A co do moich opowiadan, to niestety, ale nie moge sie podzielic. Malo komu je pokazuje i nigdy nie wstawiam do publicznego wgladu, wiec tym razem tez tego nie zrobie. Zreszta na komputerze mam tylko dwa opowiadania, z czego jedno jest do kitu, a reszte mam w notesie. Zreszta nie myslcie sobie, ze ja jestem w tym dobry, bo tego nigdzie nie napisalem.

Ano pisze, ale glownie krotkie opowiadania, nawet jakies wiersze, wiekszosci nawet nie koncze, bo po prostu nie chce zepsuc dobrego pomyslu. Jestem swiadom tego, ze wciaz mi wiele brak, i ze musi minac jeszcze duzo czasu, zanim bede w stanie napisac cos dluzszego i posiadajacego jakas wartosc.

To podobnie sie czujesz jak ja, ale na tym forum, w dziale "depresja" chyba trudno o jakas oryginalnosc. Ale tez codzien wstaje wczesnie rano i mysle sobie "Cholera, znowu do tej pracy". Ubieram sie i ide na ten przystanek, a tam od razu posepnymi minami witaja mnie ludzie starsi dwa razy ode mnie i wtedy sie zastanawiam, czy tak wlasnie bedzie moje zycie wygladac; czy tez za dwadziescia lat bede dalej przychodzil z rana na ten sam przystanek, czy inny podobny ? No i wreszcie przyjezdza ten autobus linii 86, wsiadam do niego, a tam witaja mnie kolejni starsi ode mnie ludzie z tym samym wyrazem twarzy, zawierajacy polaczenie sennosci, zmeczenia, strudzenia i goryczy uplywajacych dni... Docieram do tej pracy na szosta i slucham komend od ludzi, ktorym jedna z nielicznych slodyczy zycia, jakie zostaly im, to wlasnie dyrygowanie takimi, jak ja. W sumie liczac dojazdy, przebranie sie i przygotowanie i sama prace, to ja tam spedzam 10 i pol godziny. Gdy wracam wiec do domu, teoretycznie powinno mi zostac 6 godzin dnia, zanim sie poloze spac. Jednak rzadko kiedy dbam o to, zeby sie dokladnie wyspac, wiec skaracam sobie sen do czterech, czasem do trzech godzin; czasem w ogole nie spie, bo nie cierpe tej swiadomosci, ze marnuje caly dzien. Bo tak to sobie wyobrazam wlasnie, ze przez sen i w pracy marnuje swoj czas. Po prostu jestem tym wszystkim juz zmeczony; nie mam nawet checi do jakichs zmian, chocbym i mial jakis pomysl na nie. A tak to, co ja robie ? Marnuje tylko dzien za dniem... Dzien po dniu mija mi tak samo i nie wiem dokad to wszystko zmierza. Ja nie chce, by moje zycie caly czas polegalo na takiej proznej egzystencji, gdzie na jedna krople nadziei przypada strumien goryczy. Tak trudno mi jest z siebie wydobyc pojedynczy usmiech, a tak latwo wpasc w kolejny dolek...

Jak uwazasz, ja bym sie tam nie bala:) Tym bardziej,ze i tak bym sie nie dowiedzila o chorobie psychologa. Kazdy-czy to psycholog,czy nie psycholog ma swoje problemy.Wedle Twojego myslenia,wobec tego nikt nie powinien byc psychologiem.

Chodzilo mi raczej o szczegolne przypadki - glownie depresje. Brak mozliwosci obiektywnego ocenienia wlasnego stanu i nieprzezwyciezenie go, moze rzutowac na przebieg rozmowy z osoba o podobnych objawach depresyjnych. Bo psycholodzy to nie sa jakies supermany, o sercu odpornym na smutek. A gdy jest smutek, zaraz potem pojawia sie zal, ktory zaczyna usprawiedliwiac skolatana dusze. I wtedy trudno o madre, racjonalne porady.

Yhy,czyli juz wiemy-znajomi nie daja Ci szczescia na tym etapie,zapisanie sie na jakis kurs tez nie wchodzi w gre. Nadal jednak nie wyprobowales farmakologi!:)Dlaczego by nie sprobowac?:) Jak zupelnie nie podziala,no to trudno,nic nie stracisz. Ale mozesz duzo zyskac!:)

Podobnie mowia akwizytorzy i swiadkowie jehowi. Nie dzieki - stracilbym zupelnie zaufanie do siebie, gdybym wzial jakies lekastwa na glowe. Cenie sobie, to jakim jestem. Byc moze jest cos ze mna nie tak, ale taki juz jestem. Wole siebie z pelnym bagazem wad i ulomnosci, niz faszerowac sie dragami i spiewac w takt wszystkim znana melodie.

A kto nie ma takich mysli,jak Ty? Czlowieku,co dzien mysle sobie: "K....,znowu do pracy,ale koszmar!"Znajomi wysylaja mi rano rozpaczliwe smsy w rodzaju: "Co dzien mam nadzieje,ze dojde do pracy i zobacze,jak ona plonie i bede miec dzien wolnego.Ale nic z tego!":D No ale coz,po pracy mozna sobie "pozyc" dzieki pensji z tejze pracy:)

Akurat w tamtym przypadku mowilem o typowym 40 paro latku, ktory mogl miec kiedys marzenia, lecz stracil juz dawno zludzenia. I co kogos takiego jeszcze mobilizuje jeszcze ? Fakt, ze dodatkowa premia starczy, by splacic dlug; perspektywa urlopu za 2 miesiace, czy uzbieranie na telewizor z jakoscia obrazu HD ? To bledna polityka, bo od malenkosci jestesmy karmieni bredniami, ze mozemy miec wszystko; ze marzenia moga sie spelnic, a przeciez ktos bedzie musial zamiatac ulice, odsniezac drogi, by inni mogli udac sie w droge prowadzaca do spelnienia ich marzen. Potem wlasnie biora sie tacy, jak ja, w ktorych umyslach powstala przepasc miedzy ich "chciec", a ich "moc". To rodzi frustracje i niemoznosc pogodzenia sie z wlasnym losem zdeterminowanym przez niezalezne czynniki.

Kiedys w wolne dni lubilem wstac przed switem, i jakby nigdy nic, wyjsc z domu z nastawieniem, ze ide do pracy. Dopiero objezdzajac miasto autobusem, przypatrujac sie ludziom jadacym wylacznie do pracy, zdawalem sobie sprawe, ze to mnie nie dotyczy; czulem sie wtedy wolny z malujaca sie perspektywa wolnego czasu, wyobrazajac sobie innych, ze mi zazdroszcza. Ale wlasnie w ten sposob musze wciaz oszukiwac umysl, by jakos przetrwac. Leki tez by mnie oszukiwaly, a ja chcialbym byc szczesliwy sam z siebie - wstac rano szczesliwy i utrzymac to do wieczora.

Cholera, ja juz nie umiem tak pracowac... Podobno zyjemy w nowoczesnych czasach, ktorych przyswieca idea humanitaryzmu i poszanowania godnosci ludzkiej; w czasach wolnosci, ktorej nigdy ludzkosc nie posiadala w takich ilosciach. Ale zludna to wolnosc, gdy wybierac trzeba pomiedzy tlamszeniem wlasnej indiwidualnosci i okrutnym uczuciem upodlenia, a nedza; tym bardziej, ze dzis wkolo jestesmy torpedowani z wszystkich stron przykladami idealnego zycia z samochodem niemieckiej marki, telefonem z pakietem "biznes", tysiacem znajomych na nk zazdroszczacym zdjec z Egiptu i kredytem na mieszkanie na 50 lat. I czlowiek niech sie wylamie z tej sielankowosci, to albo skonczy w dybach nowoczesnego niewolnictwa i praca od 6tej do 15tej i zyjacej od 15stej do 22giej, albo wyladuje ze swoja wolnoscia na ulicy. To jest ta wolnosc: mozesz miec wszystko, ale za wszystko musisz oddac wszystko; nie musisz miec telefonu komorkowego, ktory jak lancuch u nogi, nie daje odejsc na daleko, ale bez niego sprobuj dzisiaj zyc... Po prostu meczy mnie to wszystko... Kiedys wracalem z pracy, to mialem spokoj do konca dnia. Teraz wracam dajmy na to o 15stej i zaraz potem dobija mnie swiadomosc, ze zaraz znowu musze tam wracac. Potem przychodzi weekend, ktory zaraz sie konczy i znow od nowa lecimy z naczelnym mottem wiekszosci ludzi: "Byle do piatku !". Albo ci, o spojrzeniu bardziej dalekosieznym: "Byle do urlopu !". A co do jasnej cholery bedzie, gdy urlop sie skonczy ? To jest takie bimbanie od weekendu do weekendu, od wakacji do wakacji, od urlopu do urlopu, z przystankiem na kino, piwo - odetchnieniem od codziennosci. I gdzie tu u licha sens zawarty ? Wychodzi na to, ze wiekszosc zyje tylko po to, by umrzec. I ja tez sie tak czuje. Wiec co za roznica wlasciwie, czy umre jutro, czy za 50 lat ? Przeciez te 50 lat to male ziarenko piasku w historii Ziemi - jakie to ma znaczenie ? Ludzie innych strasza pieklem, ze niby samobojstwo to najgorszy grzech. Jasne, Pan Bog podarowal nam slaba nature, niesprawiedliwosc ziemska, tylko po to, by potem nas sadzic niebianskim sadem, gdyz czlowiek nie byl w stanie przeskoczyc natury, ktorej tworca byl sam Bog. Poza tym skad pewnosc, ze ci, ktorzy grzecznie doszli do poznych lat starosci - nie ryzykujac i nie zyjac, beda lagodnie osadzeni ? Kiedys byl taki film - stary i malo znany; w nim umiera pewien dosc mlody czlowiek, okolo trzydziestki i trafia do nieba. Tam ma odbyc sie jego proces, ktory albo pozwoli mu zostac w krainie szczesliwosci, albo byc straconym do piekla. Ale choc byl czlowiekiem prawym i dobrym, nie jest to pewnym, ze zostanie dopuszczony do raju, bo tego warunkiem jest przynajmniej staranie sie, by za zycia stawic czolo wlasnym lekom i niemoznosciom. Tylko dzieci, z racji tego, ze sa zbyt mlode, by miec jakiekolwiek leki sa zwolnione z sadu. I tak wlasnie moze byc. A ja tez zmagam sie z obawa, co moze byc po drugiej stronie, wiec wygranie z ta obawa moze byc rownie dobrze wynagrodzone.

Niebawem 2012, wiec moze objawi sie nam prawda:) Wytrzymales tyle w takim stanie,to wytrzymasz jeszcze te pare lat. Swoja droga,jak mozna mowic o sobie,ze jest sie slabym,skoro tyle lat przezylo sie tak,nie ukrywajmy, cierpiac?

Nie wierze w te brednie o roku 2012. A przezylem, bo prowadzila mnie nadzieja; dzis jestem slepcem bez przewodnika.

Nie no... zaraz zaraz...To jakis skandal! Zdobyles nasza sympatie i zamierzasz sie zawijac? Tak byc nie moze!

Czemu ja mam wrazenie, ze mnie traktujesz jak male dziecko ?

Onegdaj -->

 

Wiekszosc ludzi pozbawiona jest wiekszej wrazliwosci. Podchodzi do zycia BEZMYSLNIE. I wlasnie im zazdroscimy

Mnie ostatnio dreczy tez inna mysl. Jakis czas temu zmarla moja babcia, z ktora jako najmlodszy wnuk mialem najblizszy kontakt.

Od Jej smierci, patrze na mame i zdaje sobie sprawe ze ... o Fuck... Ona jest nastepna a po Niej juz tylko ja.

I znowu... gdzie tu sens? Skoro i tak mamy umrzec, na cholere nam budowac cokolwiek? Zdobywac majatki?

 

O co tu chodzi???

A moze to wlansie pytanie powinnismy sobie czesciej zadawac? I dochodzic do odpowiedzi ze chodzi o drugiego czlowieka...

Smuci mnie osobiscie fakt, ze nie potrafie przez te wszystkie "ciezkie" mysli o egzystencji, cieszyc sie dniem codziennym. Ze nie czuje juz smaku lodow waniliowych, ze pory roku uciekaja mi niezauwazone, ze na sile wymyslam sobie jakis plan na zycie bo nie mam odwagi go sobie odebrac. A przeciez chcialby sie niekiedy...

Wiesz, czytajac pewna ksiazke naszla mnie inna dolujaca mysl. Bo dzis z pewna litoscia spogladamy na naszych przodkow - tych dawnych i niedawnych, ktorych okres zycia przypadl na odlegle nam wieki. Widzimy dzis ile ich ominelo; tyle rozwiklanych tajemnic, tyle odkryc... Bo co ma powiedziec o zyciu taki prehistoryczny czlowiek, ktorego jedyna chluba bylo wynalezienie ognia ? On nic o swiecie nie dowiedzial sie, ani nie odkryl zadnego sensu, bo nawet nie byl w stanie sobie zadac takiego pytania. Ale i nas to czeka. My tez odejdziemy i nastepne pokolenia beda z wyrzutem na nas patrzyc, jako tych, ktorych ominely wielkie wydarzenia, wielkie odkrycia; byc moze ktos bedzie w stanie nawet udowodnic, albo zaprzeczyc istnienie Boga lub skonstruowac wehikul czasu, moze nawet ktos odkryje idealny system, w ktorym nie bedzie miejsca na wojny, glod i bedzie jak w piosence "Imagine" Lennona. A byc moze tez ktos wynajdzie lekarstwo na raka... Moze odnajdziemy jedna i jedyna przyczyne naszej egzystencji. I to wszystko nas ominie. Jest w tym jakas losowa niesprawiedliwosc, ze nasze zycie jest taka sztafeta pokolen, w ktorej nikt nie zna ostatecznego rozstrzygniecia... A moze ktos doczeka finalu wszystkiego, kiedy poznamy odpowiedzi na kazde pytanie ? Ale zapewne dostapia tego tylko ci, ktorzy znalezli sie na ostatniej zmienie tej sztafety i to jest niesprawiedliwe.

Rola psychologa polega glownie na diagnozowaniu i poradnictwie. Jesli psycholog uzna,ze ktos potrzebuje terapii czy leczenia farmakologicznego,kieruja dana osobe do odpowiedniego terapeuty lub psychiatry. Sam nie musi prowadzic terapii. W czym wiec mialaby mu przeszkadzac choroba typu nerwica czy depresja(szczegolnie przebyta np.kilka mies.wczesniej),jesli do gabinetu przyjdzie np.matka pytajaca jak ma sobie radzic z synem narkomanem,zona,ktora widzi,ze jej malzenstwo wisi na wlosku itp.itd. Oczywiscie co innego psycholog chory na schizofrenie,czy inne choroby,ktore sa postrzegane spolecznie (i slusznie) za choroby wiekszego kabru delikatnie mowiac...Takiego nie chcialabym odwiedzic;)

Mysle, ze psycholog w dzisiejszych czasach zastapil dawniejszego ksiedza. Psycholog jest tez naszym platnym przyjacielem, ktoremu mozemy sie wyzalic i tez wyspodwiadac. I nawet w pewnym sensie pacjent tez liczy na rozgrzeszenie, bo oczekuje, ze jego problem stanie sie typowym objawem czegos tam, albo syndromem kogos tam. Bo dzis nawet zwyczajne lenistwo i obiboctwo ma swoje zwyczajne, ladna nazwe w terminologii psychologicznej. Bo to juz nie jest lenistwo, a choroba... Nawet dziwkarstwo potrafi byc usprawiedliwionym u psychologow. Bo tez powiedza, ze to, ze oddaja sie przypadkowym mezczyznom, to podswiadome szukanie milosci, bo mama nigdy nie pokazala jej na czym milosc polega. Po takich slowach ow dziwka jest w pewnym sensie rozgrzeszona, gdyz psycholog niejako odebral jej poczucie winy. No jednak co jezeli ten psycholog; powiernik naszych trosk i zmartwien, rozgrzeszyciel naszych czynow i bezczynnosci okaze sie, ze rowniez nie do konca ma zdrowy umysl; rowniez zmaga sie z pewna dolegliwoscia. Wtedy na zaufaniu pojawia sie pewna skaza. Wiec ja bym osobiscie sie bal zwierzac komus, kto ma problemy ze soba. Wpierw powinno sie chyba zadbac o siebie, a potem o innych. Bo dajmy na to taka sytuacje, w ktorej serce psychologa zlamane zostalo przez milosc jej zycia. Wiec czy taka kobieta jest dobra osoba do pomagania do dojsciu do siebie innej kobiecie, ktora rowniez zmaga sie z zranionym uczuciem ?

Nie kazdy ale przyczyny dla ktorych Ty chcesz skonczyc szybko swoj zywot, sa wrecz modelowymi przyczynami,dla ktorych chca ze soba skonczyc ludzie chorzy na depresje:" Nie widze nic przed soba", "Nie ma przyszlosci przede mna","Nie przydarzy mi sie juz nic dobrego w zyciu", "Zycie nie ma sensu", "Nie mam juz sily walczyc", "Przegralem swoje zycie","Jestem do niczego", "Nic nie sprawia mi przyjemnosci" to standardowe wypowiedzi chorych na depresje i jednoczesnie Twoje wlasne wypowiedzi...

Ok, moge miec jakies symptomy depresji, ale czy nie moge byc "ponad" nia i decydowac o swoim zyciu na zasadzie zwyklego rachunku prawdopodobienstwa co sie wydarzy w moim zyciu, a nie tkwic w oparach depresji ? Przeciez nie jestem jakims frustratem; nie krzycze, nie uzalam sie, nie obwiniam nikogo - zachowuje zupelna trzezwosc myslenia. To, ze mam objawy depresji, nie znaczy od razu, ze ona kieruje moim mysleniem.

Wrazliwosc tez nie jest zadna przeszkoda-nie jestes jedynym wrazliwym mezczyzna na swiecie:)

Ale chyba jedynym w moim wieku, ktory nie ma nic pozytywnego oprocz wrazliwosci

Napisales,ze ostatni raz byles szczesliwy majac ok 10 lat.Co wtedy dawalo Ci szczescie? Czy dzis tez by Cie to uszczesliwilo?

To byl okres niewinnosc i beztroski, wiec chyba oczywistym jest, dlaczego wtedy czulem sie szczesliwy. Wtedy bylem glupiutki, nie zdawalem sobie z niczego sprawy. Myslalem, ze caly swiat to moje miasto, myslalem ze wszyscy, jak ja bawia sie na podworku, nie zastanawialem sie nad przyszloscia, wszystko takie odlegle mi sie wydawalo, a dzisiaj juz nie mam z czym zwlekac, przyszlosc dzieje sie na moich oczach, juz nie moge czekac myslac ze mam czas bo go nie mam, zycie juz zaczelo sie dawno temu a ja marnuje tylko swoj czas.

Wtedy wiec bylem szczesliwy, bo bylem glupiutki i nieswiadomy tego wszystkiego.. Czasem naszla mnie mysl o tym, co bede robil w przyszlosci i nie mialem pojecia: jak kazdy dzieciak jedynie marzylem, by zostac pilkarzem, choc wiadomo bylo, ze to nierealne. A poza tym, juz realnie probujac wyobrazic siebie za iles tam lat, to nie mialem pojecia kim zostane. Myslalem, ze moge byc typowym robotnikiem, lecz nie wyobrazalem sobie tego, wiec szybko te mysli wypedzalem; pocieszajac sie, ze to normalne, bo za wczesnie na to, by byc gotowym na doroslosc i niejako zwalajac wszystko na karb mlodego wieku. Dzis zatem musialbym stracic cala swoja swiadomosc; to co zebralem w umysle przez cale zycie i odzyskac dziecieca niewinnosc, a to niemozliwe bo nie da sie cofnac czasu i nie da sie znow cale dnie spedzac na podworku, grajac w pilke, bawiac sie w chowanego, nie myslac o przyszlosci.

Ludzie, zdecydujcie sie w koncu, bo jedna osoba mowi mi, zebym zalozyl biznes internetowy; inna, zebym poszedl sie leczyc, a trzecia, zebym zapisal sie na kurs tanca. A niektorzy z was obrazaja moja skromna, bo skromna, ale jednak inteligencje, myslac, ze rozwiazanie wszelkich moich problemow moze byc takie proste; ze niby wystarczy paru znajomych. Ja nie jestem wielce skomplikowany, ale i nie taki prosty, by nagle jak za dotknieciem czarodziejskiej rozdzki odmienic poprzez zapoznanie sie z ludzmi. Jak juz mowilem: na moj brak sensu egzystancji sklada sie kilka warstw; samotnosc jest tylko jedna z wielu. A poza tym nie wystarcza mi sami znajomi. Jeszcze w zeszlym roku bylem z grupka znajomych na sylwestrze w gorach i niby bylo fajnie, niby okej, a jednak dla mnie to byl fatalny wyjazd. Zle sie czulem wsrod tych ludzi, czulem sie uwieziony w pewnym schemacie; obrazie mnie samego, do ktorego wszyscy przywykli. I ktos powie: to badz soba ! Ale nie moglem i nie moge.

Caly czas mam wrazenie, ze sie wyniszczam w srodku; czuje sie taki zdezelowany, ze mam nieodparte przeczucie, ze z czasem bede tylko smutnym cholerykiem, przeklinajacym na wszystko, bo wszystko przypomina o tym, czego sie nie mialo. Coraz czesciej widze, ze sie unosze gniewem, stosuje liczny sarkazm, zaczynam drwic i obnazac cudza glupote, co prowadzi tylko do zuchwalstwa poczucia wyzszosci, a kiedys bylem strasznie samokrytyczny wobec siebie, a innych uznawalem za lepszych... Za 10 lat zapewne stalbym sie typowym gnusnym i zgorzchnialym samotnikiem, ktoremu przeszkadza slonce za oknem i wrzask dzieci bawiacych sie na dworze, bo przywoluje pamiec, ktora tylko rozjatrza niezagojone rany.

Dzis rano bylem w pracy; znow ten dolujacy widok ludzi o poranku, tloczacych sie w autobusie, z wyrazem oczu, jakby jechali na skazanie. Podobnie, jak u jazzowe, ja tez sie zastanawiam, jak oni moga tak codziennie wstawac o czwartej i jechac do jakiejkolwiek smutnej pracy, jaka pelnia. Co ich sciaga z lozka kazdego dnia, ze nie sa zmeczeni tym jeszcze ? Przeciez maja swiadomosc, ze to samo ich czeka przez nastepne dlugie lata, wiec co jest ich motywacja ? Chyba jedyna obrona przed tym swiatem jest po prostu absolutny zanik mysli. Gdyby ta ich praca jeszcze cos znaczyla, gdyby mogli sie podbudowywac, ze ktos to doceni, ze ich wysilek przyczyni sie dla dobra ludzi... Ale ich praca, tak samo, jak moja praca jest tylko trybem maszyny, ktora mozna wymienic w kazdej chwili. Cholera, przeciez po tych ludziach wkrotce nic nie zostanie; zadna spuscizna, zadne slowa, nawet pamiec szybko przeminie. A po mnie tym bardziej, bo rodzicom zostalo jakies 30 lat zycia, jak dobrze pojdzie, a gdy oni umra, to juz nikt nie wspomni mnie. Dlatego jedyna pocieszajaca mysla, jaka mnie ostatnio naszla, jest pewien plan co do wykorzystania ostatnich swoich dni przed smiercia.

W dużej mierze się z tobą zgadzam. Nie mniej jednak uważam iż każdy nie bez przyczyny narodził się na tym świecie.

Też czasami czuję że jestem nikomu nie potrzebna, a mimo to żyję i stawiam sobie coraz to nowe cele.

 

Ja to widze, tzn. nasz swiat jako jedno wielkie pole budowy. Wyobrazam sobie, ze jest Bog, ktory pelni niejako role architekta. My - ludzie pelnimy role realizatorow jego planu. Budujemy cos w rodzaju ogromnego stadionu i sa ludzie wybitni w swej dziedzinie, ktorzy na tej budowie pelnia wyzsze funkcje inzynierskie, a sa i zwykli szarzy ludzie, ktorzy sa po prostu slepo posluszni i realizuja swoja dzialke, nie pytajac czemu. Budujemy swiat, nie wiedzac co budujemy - jak Noe - i szczesliwi sa ci, ktorym to wystarcza; ktorzy sa tymi poslusznymi mrowkami, obrabiajacymi swoja mala dzialke. A nieszczesliwi ci, ktorzy zadaja pytania, czemu ma to sluzyc i dokad to zmierza i co wlasciwie jest budowane. Tacy ludzie sa kiepskimi budowlancami i oni zwykle sami siebie eliminuja. Choc nie wszyscy, bo chociazby Einstein do konca zadawal sam sobie pytania. Tak widze sens naszej egzystencji i tak widze przyczyne istnienia kazdego czlowieka z poszczegolna. Choc oczywiscie miedzy wierszami jest tam ujety raj, ktorego jestem swiadom i doceniam jak piekne grunty pod budowane dal nam Bog, tj. te piekne zachody slonca, kolorystyka kwiatow, tecze nad niebem, piekne oczy pieknej dziewczyny... Ktos tam musial miec talent, by to zaplanowac. Ale ja juz widze, ze nic poza tym metaforycznym kopaniem dolow, nie dostane w tym zyciu.

Chyba nie chodzi o to by się zastanawiać nad sensem istnienia , a po prostu korzystać z możliwości istnienia :)

Bo kiedy przestaniesz rozmyślać o tym wszystkim , zauważysz że jednak życie jest piękne. I zaczniesz się cieszyć z prostych rzeczy.

Przeciez mysli nad sensem nie pojawily sie przed moimi rozterkami. Najpierw byly czarne mysli, dolki, deprechy, a z czasem, gdy dojrzalem, zaczalem wowczas te filozoficzne rozmyslenia nad sensem. Wiem, ze przyjelo sie mowic, ze ci, ktorzy mysla nad sensem zycia, tak naprawde przegapiaja go. Ale o tym zaczalem myslec niedawno, a ciemny tunel przyszlosci widzialem juz dawno temu.

Czujesz się czasem samotny ?

Och, nie lubie takich pytan... No bo bedac szczerym, musze odpowiedziec, ze tak - jestem samotny, ale za kazdym razem to brzmi jak uzalanie sie nad soba; jakbym byl biedna sierotka. A ja sie z tego powodu nie uzalam. Czuje sie samotny, czesto mi jest kogos brak, ale wiem, ze tak musi byc, bo gdybym chcial, to chodzilbym na te imprezy ze znajomymi, wyjezdzalbym z nimi do Tunezji na wakacje, mialbym jakas dziewczyne, ale nie chce, bo zaden z moich dawnych znajomych tak naprawde nie pozwala mi byc soba, a zmeczylem sie udawaniem.

Wątek zbaczył na złą drogę.

 

Stanów kolorowo nie widzę.Nie jestem dziewczynką zakochaną w Stanach.Gadanie BZDURY.Stereotypowe bzdury.Każdy człowiek jest inny.Każdy Amerykanin jest inny a to że zbierze się gromada naziolów oznacza,że wszyscy tacy są?Pfff...

 

Tak,zamierzam skończyć te chore liceum i wyjechać ZA GRANICĘ.Wiem,że mogłabym tolerować polskę,gdybym mieszkała w dużym mieście.

 

 

Nie oceniam ludzi z góry.Skoro idę z kumpelą a oni nas wyzywają od brudnych dziwek tak ot bo nie lubią naszego stylu,to ich problem.

 

 

NIE FOTOSZPUJĘ ZDJĘĆ tylko mam aparati komorkowy..Ale bez przesady,przecież ja na tym zdjęciu jestem,bez przesady...

Nie mozesz tolerowac Polski, bo jej nie szanujesz i tylko chcesz sie z niej wyrwac. "Amerykannin" piszesz z duzej litery, a "Polska" juz z malej. Jak to niby ma swiadczyc o Tobie ? Prawo do krytyki ma kazdy, ale tylko do konstruktywnej krytyki. Ja sam wkolo wnerwiam sie na ludzi zarzadzajacych krajem, ktorzy przesuwaja kolejne terminy budowy odcinka autostrady, traca pieniadze z dotacji, i ktorzy uniewazniaja przetargi i tym samym wyrzucaja do kosza ciezkie pieniadze. Ale kocham Polske i mam to prawo do konstruktywnej krytyki, bo dzieki temu pokazuje, ze mi zalezy. Ty mowisz, ze w Polsce jest syf i to juz nie jest konstruktywna krytyka, ani milosc do kraju ogolem. Ty nienawidzisz kraju, bo trafilas do jakiegos pipidowka. Jestes bardzo niedojrzala przede wszystkim. Ale coz, w USA Cie na pewno pokochaja, bo tam uwielbiaja ludzi, ktorzy zapominaja o swoich korzeniach.

 

Zdziwilbys sie, ilu psychologow sie leczy;) Obecnie uwaza sie (tzn. jest to jedna z teorii,ale ja akurat sklaniam sie ku niej) ze za nerwice/depresje odpowiedzialne sa zakłócenia czynności układu serotoninergicznego w mózgu. Dlaczego wiec psycholog mialby byc odporny?:) Kazdy jest rowny wobec smierci, wobec chorob rowniez :)

U psychologa nigdy nie bylam, ale gdy wyznalam psychiatrze, ze studiuje psychologie,zrobilo mi sie glupio...Nerwicowiec i psycholog w jednym;) Jednak psychiatra zdziwil sie, widzac moje zmieszanie. Powiedzial: "A dlaczego nie?". Byc moze sam sie leczyl,skoro byl taki entuzjastyczny...;D

 

Wiadomo - chorobsko moze sie przytrafic kazdemu, a chyba tym bardziej psychologom jako, ze maja ciagly kontakt z roznymi osobliwosciami i roznych rzeczy sie nasluchuja. Zreszta slyszalem jacy t biedni sa studenci psychologii, bo juz na pierwszym roku wpadaja w obled myslac, ze moga miec ktorys z wyczytanych syndromow. Ale tylko czy taki psycholog jest wowczas wiarygodny i czy jest odpowiednia osoba do udzielania porad ?

To, co piszesz jest wynikiem Twojego "zaburzonego" myslenia (tj. myslenia zaburzonego przez depresje) Wielu sadzilo nt. zycia to samo,co Ty, a jednak po wzieciu lekow zmienilo swe nastawienie. Pisales, ze leki zmieniaja osobowosc, "oszukuja" mozg tworzac sztucznie piekne, kolorowe zycie. To nie jest prawda! Dlaczego nie przyjmujesz faktow?Leki antydepresyjne nowej generacji w ten sposob nie dzialaja!

Ale chyba nie musze mowic, ze kazda regula ma swoje wyjatki, bo jeszcze moge zrozumiec, ze wiekszosc ludzi z podobnym do mnie mysleniem, moze miec zaburzone przez depresje percepcje, lecz nie kazdy, kto mysli o smierci musi miec cos z glowa. Chociazby ludzie na wojnie, w mysl, by nie zdradzic ojczyzny i nie stac sie jencem; wola sie zabic. Japonczycy, ktorzy maja wpojona w swiadomosc poczucie honoru, tez wola sie czasem zabic niz zyc z plama na honorze. To sa wyjatki ludzi, ktorzy i bez depresji chca sie zabic. Ja tez sie czuje wyjatkiem innej kategorii, bo to, ze mam kilka objawow depresji, nie znaczy, ze ona jest przyczyna moich rozmyslan o zakonczeniu zycia. Zadne leki nie zmienia mojego postrzegania. Ja widze swiat nie okrutnym, jak to wiekszosc deprechoholikow, a miejscem pieknym i bajkowym. To, ze nie widze dla siebie miejsca w tej "bajce" to wynik swiadomej analizy, ze do niej nie pasuje, i ze nie poradze sobie w niej. Brak mi umiejetnosci, hartu umyslu... - to jest cos swiadomego. Tak samo myslalem 10, 5, 3 lata temu. Wiec co, ja przez cale zycie mam depresje ?

A przy okazji, powinienes obejrzec: "Co nas kreci, co nas podnieca" Allena. Mowisz (piszesz) to samo, co glowny bohater:)

A ja juz zaczynalem miec nadzieje, ze moje mysli sa takie oryginalne

 

Powiedzialabym, ze swiat zbudowaly decyzje jednostek, lub odwrotnie - ze swiat zbudowalo przeznaczenie. Moim zdaniem decyzja to cos zupelnie odwrotnego, niz przeznaczenie. Na przeznaczenie czlowiek nie ma wplywu- gdy w gre wchodzi przeznaczenie, nie ma (niestety) miejsca na zadne wybory i decyzje.

Ja to widze w ten sposob.... Swiat dzis w zdumiewajacy sposob doszedl do pewnej harmonii i ladu; do drapaczy chmur, do samolotow, do uczuc miedzy ludzkich - i to wszystko z prymitywizmu naszych przodkow, czy chaosu jeszcze przed naszymi przodkami. Wiec ja widze, jak ten swiat buduje sie w oparciu o jakis plan; jakby zycie pokolen szlo po pewnej nici, do pewnego klebka. Ale kto jest wykonawca tego "planu" w takim razie ? Ano ludzie, a dokladniej ich decyzje. Decyzje ludzi zwyklych, albo wybitnych jednostek. Kiedys pojawil sie jakis czlek, co wymyslil kolo; pozniej taki, co objawil, iz jest synem Bozym; potem przyszedl taki, co wynalazl druk; nastepnie czlowiek, ktory odkryl nowy lad; nastepnie Napoleon, Goethe, Mickiewicz, ktorzy dali romantyczne wyobrazenie o zyciu; ludzie oswiecenia, ktorzy z nich zakpili... I takim Heglowsim scieraniem sie epok, idei doszlismy do obecnych czasow i takie oto widze przeznaczenie; ze tym wszystkim cos/ktos sterowalo, ale musialo sie poslugiwac wola jednostek. I nie wiem czy jestem dosc godzien, by ktos tam przejmowal sie moim losem, ale coz, jesli jestem jakos potrzebny temu swiatu, to los mnie uchroni, a jesli nie, to nie ma po czym plakac.

Eee tam,nie zniechecaj sie.. Nie mialam zamiaru czepiac sie kazdego Twojego slowa:) Po prostu sadze,ze jesli masz(miales) ochote aby komus sie zwierzyc, to wiazesz z tym jakies nadzieje,chocby na odkrycie "pokrewienstwa dusz" itp. A jesli jest jakas nadzieja, to nie jest z Toba jeszcze tak zle :)

Wyobraz sobie, ze nie przez cale zycie i nie kazdego dnia jestem taki, jak dzisiaj. Gdybym tak sie czul doslownie na kazdym etapie swojego zycia; gdyby kroczyl za mna rowny bezsens, to mnie juz dawno, by nie bylo, bo bezsilnosc za bardzo, by mna poniewierala.

Sama bralam pare lat temu,przez ok. 3 miesiace Lexapro

Pani psycholog, co sama sie leczy. No ale i szewc chodzil boso

Widac, ze fajny z Ciebie facet, wiec nie marnuj sobie zycia i pedem lec po leki;)

No juz biegne. Ty wciaz mnie oceniasz na podstawie swoich podrecznikowych schematow. A ja rowniez jestem dobrym psychologiem, tyle, ze nie kwalifikowanym - takim bardziej zyciowym, bo tyle juz rzeczy slyszalem, tyle rzeczy przeczytalem, ze moge tak o sobie mowic. Do siebie tez mam dystans i jak juz dzis tu komus powiedzialem - potrafie stanac obok siebie i chlodno przeanalizowac swoja sytuacje. Wiem, ze sa dni, kiedy mna targaja emocje i moja ochota o skonczeniu z zyciem wynika wtedy z emocji, ktore sa ulotne. Lecz potem przychodza dni, kiedy moge bez te emocjonalnego bagazu ocenic swoje zycie i wtedy rowniez dochodze do tych samych wnioskow. Wtedy pozbawiony jestem paniki, frustracji; po prostu na spokojnie potrafie myslec i wiedziec, ze zycie donikad mnie prowadzi. Co wyscie sie uczepili utartej formulki, ze zyc trzeba ? Czemu trzeba ? Moze odlozmy na chwile nasze podreczniki psychologiczne i zacznijmy oceniac sytuacje wychodzac poza wszelkie poznane schematy. Moja smierc nic nie zmieni. Jestem jedna osoba sposrod szesciu i pol miliarda, ktore teraz zamieszkuja nasza planete. Zycie to tylko kolejny etap wiekszej wedrowki, wiec nie przejmujmy sie tym, ze ten falstart, ktory teraz notuje, jest czyms, co przekresli cala moja wedrowke, bo pewnie znajda sie inne etapy. Czasem lepiej isc przez ta wedrowke na skroty, czyli nie czekac powoli na naturalna smierc; wiedzac, ze to marnotractwo czasu, a po prostu utorowac sobie droge przez parkan, za ktorym Bog wie co sie miesci. Sa na pewno ludzie, ktorzy maja inna swiadomosc, ktorzy maja inne oczekiwania i oni beda lepszymi budowniczymi tego swiata niz ja. Niech oni buduja przyszlosc. Ja chce sie udac na emeryture, bo jestem juz tak wyzuty z checi zycia, ze wiem, ze to donikad mnie nie prowadzi. Mam zreszta boskie przyzwolenie do tego. Bog dal mi wolna wole, ktora pozwala mi czynic, co mi sie podoba, jesli tylko moralne normy nie kaza mi wejsc na droge czyjegos zycia. A ja krzywdze ewentualnie tylko siebie.

Hmmm... Jesli wpadl bys pod samochod,byloby to niewatpliwie przenaczenie,pech, zly los i to znaczyloby to,ze ma Cie nie byc. Ale jesli skoczysz z wiezowca,to znaczy,ze jestes panem swojego zycia i sam sie na to zdecydowales (czyli przeznaczenia nie ma)

Przeznaczenie, jesli juz, to nie dziala w ten sposob. Przeznaczene zbudowalo nasz swiat dzieki decyzjom jednostek. Moja decyzja o skoczeniu z budynku jest wiec rowniez decyzja, ktora zawarta jest w szerszym planie.

yans,

Wiesz, ja kompletnie nie znam sie na internecie, komputerach; jestem wrecz informatycznym matolem. Umiem tylko tyle, co uruchomic przegladarke, sciagnac film, zalozyc konto pocztowe, wiec dzialalnosci internetowej w pojedynke bym niepodolal, bo nawet nie umiem zalozyc strony internetowej. I nie mialbym pojecia jakich uslug mialbym swiadczyc, ani jak zdobyc klientow do czegokolwiek tam... Nie mam tez srodkow, by rozpoczac cokolwiek samemu. Wiem, ze pewnie mam cos z kordianowskiej niemocy; ze tylko wielkie mysli sie ma, ale nie posiadajace dosc sily, by je zaczac wcielac w zycie. I tak, nawet przy hura optymistycznym zalozeniu, ze udaloby mi sie znalezc sposob na zycie, to bedzie tylko rozwiazanie jednego z setki moich problemow, bo wciaz nie bede znal nikogo, kogo chcialbym znac, bede tylko zyc sam dla siebie; moje zycie zapewne w dalszym ciagu bedzie nudne i bez ekscytacji i prawdopodobnie predzej czy pozniej tez zaczne rozmyslac o smierci. Bo przeciez mozna znalezc wielu ludzi, ktorym teoretycznie w zyciu sie uklada: sa znanymi aktorami jak Monroe, Dean, Legger, czy maja wlasne firmy, sa szefami duzych przedsiebiorstw, albo sa bramkarzami reprzentacji Niemiec, jak Robert Enke, ktory szykowal sie do mundialu, az nagle popelnil samoojstwo. Wiec ja pewnie nie roznie sie od tych ludzi i nawet jakis maly sukces, odrobina wyprostowania krzywizny mojego zycia na dluzsza mete mi nic nie pomoze. Zmiany, by musialy zajsc na wielu plaszczyznach mojego zycia, zeby nabrac do niego ochoty. A i sam nie jestem tego pewien, czy moze, gdyby nagle na glowe z nieba spadla mi paczka zawierajacy dozywotni pakiet szczescia, czy abym umial sie tym cieszyc, czy moze to tez bylby tylko srodek dorazny, ktory sie wypali za jakis czas. Moze po prostu nie jestem stworzony do bycia szczesliwym i nie jest mi ono dane. Zreszta ja sklaniam sie ku temu, ze zycie jest sterowane przez przeznaczenie i niektore rzeczy po prostu musza sie wydarzy, tak jak moja smierc w mlodym wieku. Chcialbym nawet sie o tym przekonac, bo jesli przykladowo skocze z wiezowca i mnie ktos zlapie, no to widocznie Bog ma inne plany co do mnie, ale jesli upadne, to widocznie tak musialo byc.

A - i jeszcze coś! Często się łapiesz na tym, że rozmyślasz co by było gdyby (jak z tym urodzeniem się gdzie indziej w innych czasach)? Bo ja tak. I na zdrowy rozsądek to strasznie błędne, bo zupełnie pozbawione korzyści. Przecież się już nie urodzę w moim ulubionym XIX wieku. Kto wie, może ktoś kto się zna na psychologii potrafi wytłumaczyć mi, skąd to się bierze w człowieku? Bo podskórnie wyczuwam, że tu też leży pies pogrzebany. W takim bezproduktywnym marzycielstwie.

Taki juz jestem i nie lubie robic rzeczy tylko dla ich wymiernych korzysci, bo jestem po trochu takim marzycielem, idealista, romantykiem, ale nie wmowie sobie nagle, ze to strata czasu. A wiek dziewietnasty, jako ze uwielbiam literature dziewietnastego wieku, jest rowniez moim ulubionym

język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie

Swietne slowa. Musze je sobie gdzies zapisac...

Z tym brakiem komunikacji i zrozumienia nie może być aż tak źle onegdaj, myślę że w swych obserwacjach i przemyśleniach ani nie jesteś szczególnie oryginalny (bez urazy) ani odosobniony. Wiele z tego co napisałeś przemawia do mnie, bo przypomina mi własne spojrzenie na życie sprzed lat (a i teraz w jakimś stopniu). Ba, niektóre fakty z Twojego życia (fascynacja pisarstwem, rzucenie studiów i parę innych) wypisz wymaluj wzięte z mojego. Oczywiście różnic znalazłoby się dużo więcej - ale ja nie o tym.

A skad wiesz, ze jestesmy tacy podobni ? Juz wiele osob mi to mowilo, na podstawie tekstow w internecie, wypowiedzi na forum; ze jestem taki sam, jak ktos tam. Przy blizszym zapoznaniu jednak okazywalo sie, ze jestesmy dwoma roznymi osobami, ktorzy tylko z pozoru; z zewnetrznej okladki jestesmy do siebie podobni, lecz tresc wewnatrz ukazywaly nasze roznice. Wiec z pozoru mozesz uwazac, ze mnie rozumiesz, ale licz sie z tym, ze szczegoly uzewnetrznia nasze roznice. "Wrazliwosc" jest roznie interpretowana; typowa nastolatka, co wzdycha do Pattinsona, i ktora obwiesza swoj pokoj plakatami boys bandow uzna siebie za wrazliwa, wiec teoretycznie moglaby byc podobna do mnie, ale jesli sie ktos przyjrzy nam z bliska, to zrozumie, ze tu mowa o dwoch odmiennych wrazliwosciach. I tak jest z innymi cechami, ktore sa podobne do siebie tylko z nazwy. Ja sam wiem, co tu pisze i wiem, ze nie ukazalem siebie takim, jakim jestem naprawde chocby w 50 procentach. Ja wiem jaki obraz siebie tu ukazalem i zapewniam, ze tu nie znajdzie nikt nawet niewielkiej czesci prawdy o mnie. Nikomu zapewne nawet do glowy nie przyjdzie, ze ja moge byc osoba pogodna, wiecznie usmiechnieta, na codzien zartujaca i miec w sobie ogromny optymizm. Zapewne mowiac to; ktos, kto czytal moje poprzednie posty, stwierdzi, ze sobie zarty robie, ale wlasnie w tym sek: nikt wciaz nie ma odrobiny pojecia jaki jestem naprawde, a czescia prawdy o mnie jest chociazby wlasnie to, ze na codzien jestem osoba szczerze pogodna i radosna i tez lubie takich wlasnie ludzi.

Czytając Twoje słowa zauważam że piszesz o szczęściu, które chciałbyś zdobyć, jednocześnie nie wiedząc czym to szczęście miałoby być. Może, jeśli zechcesz pójść w dyskusji w tę stronę, napisz czym właściwie byłoby osiągnięcie tego szczęścia dla Ciebie? Bo mnie zastanawia dlaczego należy je w ogóle gonić i czemu jego brak ma być powodem do życia w smutku, pozbawionego sensu? Wiesz, na sporo spraw spoglądam podobnie jak Ty, ale gdy Ty chcesz w związku z tym wyjść wcześniej z seansu, ja szukam sposobu (znalazłem?) by wytrwać do końca. Tej potrzeby odczuwania szczęścia próbuję się wyzbyć (z niezłym skutkiem). Dziś zapytany o czym marzę powiem że szukam raczej spokoju ducha. Akceptacji siebie i rzeczywistości takiej, jaką jest. Wiesz, gdy spoglądam w przeszłość w poszukiwaniu uczucia "szczęścia" znajduję takie rzeczy jak spanie w hamaku, nudę na boisku przed domem z kolegami, poranne rozmowy sąsiadek słyszane przez otwarte okno podczas niedzielnego wylegiwania się w łóżku. Takie banalne chwile, ale wiesz, beztroskie, odprężające, często dzielone z kimś innym, bez słów, jakby się czas zatrzymał. Odkąd zdałem sobie z tego sprawę, widzę że i dziś w moim życiu są takie chwile, więc gdy się zdarzają napawam się nimi jak narkoman.

Dlatego tak dziwi mnie, że los żulika podajesz jako przykład najgorszej możliwej formy egzystencji. Całkiem serio napiszę że jeśli by dane mi było czuć ten spokój i akceptację wewnętrzną siedząc codziennie lekko odurzonym alkoholem na ławce w parku i głupio uśmiechać się pod nosem na widok starego kundla uparcie aportującego patyki to wolałbym to, niż dom, kasę, żonę, dzieci przysłonięte za to stresem, lękiem, złością, tłumionym gniewem, liczeniem pieniędzy oraz ciągłym podglądaniem i porównywaniem się z innymi. Żyjemy w takich czasach że osobista przyjemność i "szczęście" mają być naszym głównym celem. Zapominamy, że człowiek może dążyć do zupełnie innych celów - siła, odwaga, wiedza, by wymienić kilka.

Piszę o tym bo zastanawiam, czy i dla Ciebie taka hmm... zmiana priorytetów nie byłaby dobrym rozwiązaniem. Wiesz, zamiast szukać szczęścia, sensu życia i innych abstrakcyjnych pojęć których (moim zdaniem) odnaleźć się nie da stawić czoła rzeczywistości - że nasze życie jest przede wszystkim cierpieniem i że się wkrótce skończy. I że póki się na to nie godzę, szarpię z tym i tupię nóżką to czuję się jeszcze gorzej. Wiesz, ciągle nie rozumiem jak to jest że jednym ludziom owa świadomość daje chęć życia, a innym odbiera...

Czym szczescie mialoby byc dla mnie ? Sam nie moge byc pewien, czy aby to daloby mi szczescie, ale mysle, ze gdybym sie wychowal i stale mieszkal gdzies na wsi, wsrod pola zboz, wsrod ludzmi moze prostszych, ale majacych cos w sobie; to predzej bym odnalazl siebie, bo jak juz mowilem: tutaj, w tym miejskim zgielku i ludzmi dla mnie obcymi, czuje sie jak niepasujacy element puzzli. Wies, albo morze... Moze domek tuz nieopodal plazy dalby mi spokoj umyslu. Ale to nie wszystko, bo najwazniejsi sa ludzie, a tych, z ktorymi moglbym zlapac wspolna wiez jest mi okrutnie ciezko. Poza tym, podobnie jak Ty: cenie sobie spokoj, ale ten zakloca mi moj tryb zycia w pracy, a czy w tej, czy innej pracy; watpie, bym mogl go znalezc pracujac za biurkiem czy gdzie indziej. Mogles wywnioskowac, ze ja cudow oczekuje od zycia; jakichs majatkow i slawy. A wrecz przeciwnie. Cenilbym sobie skromny zywot, gdzies na uboczu od miejskiego tloku i zgielku; wrecz odciety czy to brakiem telewizji, internetu od jakichkolwiek oznak tego, co sie dzieje w swiecie. Ale to, czym sie gryzie z moimi planami o skromnym zyciu czy nad morzem czy na wsi, to to, ze na wciaz trzeba zarabiac i utrzymywac za cos swoj dobytek. A ja moze wyjde na lenia, ale po prostu nie chce, by cale zycie ktos mna dyrygowal i rzadzil i kazal wstawac o szostej rano, by wrocic o 15 do domu. Jednoczesnie brzydze sie tez kariera kierownika, czy menadzera, czy jakakolwiek pozycja, ktora wymaga przyjecia stanowiska rzadzacego. Po prostu nigdzie siebie nie widze. Zyciem jak z bajki byloby dla mnie przykladowo mieszkanie nad morzem; wstawanie o swicie, by przy kawie, u boku wymarzonej dziewczyny; obejrzec wschod slonca, a potem cieszyc sie wspolnie reszta dnia. Miec tez chocby skromne, ale prawdziwe grono przyjaciol, ktorzy sa od serca, nie tylko od imprez. W moich myslach to wszystko wyglada sielankowo i ta sielankowosc jestem wytworem marzycielskiej czesci mojego serca, ale zaraz do glosu dochodzi moj racjonalny umysl, ktory mowi mi, ze nie ma sposobu, zebym mogl urzeczywistnic moje rzewne wizje szczescia. Inna rzecz, ze cieszylbym sie znacznie bardziej i wiem, ze wiecej drog do szczescia bym znalazl, gdyby przyszlo mi urodzic sie w innym czasie i byc moze w innym miejscu. Nie bede szukal daleko; wystarczyloby mi przezyc mlodosc, jak moj ojciec - w epoce PRL. Zaraz pare osob pewnie mnie zjedzie mowiac, ze sam nie wiem, co gadam; ze wtedy byly okropne czasy, brak wolnosci, ale... Ja juz zdazylem zauwazyc, ze ludzie jesli tylko dostana za duzo wolnosci, to nie wiedza jak ja wykorzystac. A wtedy jacys ludzie byli inni - ludzcy bardziej i porozmawiac mogl kazdy z kazdym i byl pewien urok w tej otaczajacej szarosci. Wspaniala muzyka, nie gorsze filmy i poczucie, ze obcych sobie ludzi cos laczy; jakas wspolna wiez - chociazby ta nienawisc do komuny, bo dzis wiecej ludzi dzieli niz laczy. Tlumacze to, zeby nie zostac zjedzonym przez tych, co mysla, ze ubzduralem sobie, ze za komuny bylo pieknie i wspaniale. Poza tym Paryz, Barcelona - szczegolnie ta z "Cienia wiatru" wydaje mi sie tak magiczna, ze az zaluje, ze ja nie urodzilem sie na poczatku dwuedziestego wieku wlasnie w stolicy Katalonii. Jeszcze bardziej marzylbym o tym, aby stac sie czescia tej wspanialej powiesci; tyle, ze oddanej do zycia. Bo wlasnie pewnie tez tego mi brakuje na codzien: tej basniowosci; nutki magicznosci i romantycznosci codziennej; jakiejs przygody, przezyc niezwyklych, milosci wznioslych... Zamiast tego otaczaja mnie ludzie o zaniku wrazliwosci, ktorych motywem do wszelkich dzialan jest pieniadz i wlasna wygoda; szare budynki, centra handlowe, reklamy na kazdym skwerze... To jest cos na wskros mi obcego. Ja szczerze sie w tym nie odnajduje.

Jesli komus brak slodkosci i kolorow w polskich produkcjach, to polecam ten serial, co niedawno emitowal TVN: "Teraz albo nigdy". Tam zycie Polakow zostalo ujete jak w "Seksie w wielkim miescie" gdzie ludzie wciaz pracuja w wolnych zawodach i w zwiazku z tym maja codzien czas na wyskoczenie w poludnie na tenis, squash, quady, koszykowke, kregle... I te dialogi... No iscie landrynkowy poemat

 

A po co chcesz znalezc kogos,komu bedziesz mogl sie zwierzyc?Skoro wszystko jest bez sensu,to zwierzanie sie komus rowniez...

Oczywiscie ! Teraz dopiero pozwolilas mi to zrozumiec... Wiesz co ? To ja moze tez przestane sie odzywiac, golic, myc; rzuce prace, przestane czytac te moje ksiazki i w ogole bede tylko lezal w lozku. No bo skoro nic nie ma sensu, to po co mi to ? Tak powaznie juz; to moze nie czepiaj sie jednak tak mocno kazdego mojego slowa ? A zwierzac sie nie chce juz nikomu.

Nie wiem dlaczego bronisz sie przed lekami...Przeciez biorac leki,nadal bedziesz soba!Przy odrobinie szczescia po zaprzestaniu brania,sens zycia nadal bedzie "widoczny";)

Takie leki robia czlowiekowi tylko papke z mozgu. Kojarzy mi sie taki horror, czy thriller z Hertnettem - "Oni". W tym filmie uczniaki odkrywaja jakis dziwny rodzaj larwy. Pokazuja ja nauczcielowi i od tej chwili ludzie zaczynaja sie zmieniac w cos jakby zombie. Ci, co nie chca sie stac tacy, jak oni probuja sie chowac i nie poddac namowom kolegow, ktorzy juz zdazyli sie zamienic w ow zombie. I w jednej scenie, jeden chlopak-zombie chce przekonac reszte mowiac, ze jesli tylko stana sie tacy jak oni to bedzie pieknie; wszystkie problemy znikna, przestana czuc bol i beda mogli byc szczesliwi. Wlasnie tak to widze, gdy jakies doktorki chca ludzi przekonywac do psychotropw, czy jakichs antydepresantow. Tez mamia ich slowami, ze poczuja sie lepiej, ze wszystko stanie sie piekniejsze, swiat nabierze barw... Ale jak to dziala ? To chyba zabija jakas czastke siebie i stajesz tworem sztucznym. Podobnie dziala alkohol i narkotyki; tez pomagaja dodac kolorytu zyciu, ale czy aby za wszelka cene warto ? Wedlug mnie nie.

Kiedys czytalam wywiad z tamim menelem-bezdomnym.Przyznal,ze mieszka w porze letnio-wiosenej w krzakach,gdzie urzadzil sobie z kolega "dom",zas w porze zmowo-jesiennej sypia w noclegowni.Z wywiadu wynikalo,ze jest pelen zycia,wrecz tryska optymizmem,opisywal jak sobie wszystko urzadzal "w domu"...Dla mnie to niepojete,no ale on sie z tego naprawde cieszyl;) Ponoc jest znany wsrod meneli (i niemeneli rowniez) warszawskich i wszyscy go bardzo lubia,bo jest urodzonym gawedziarzem;)

Byc moze tez bym tak potrafil, ale zupelnie trzeba by bylo przeprogramowac moj umysl, bo poki co moje zycie niewiele lepsze jest od zycia kloszarda, a jednak nie cieszy mnie to, wrecz przeciwnie - zachlysnalem sie wizja lepszego zycia (nie mowie dostatniejszego, po prostu innego) i teraz trudno mi, by bylo zaczac sie cieszyc czyms zwyczajnym.

No to zrob cos w kierunku "zrobienia czego wiecej".

Brawo... Bylabys swietna psycholozka. Gdyby przyszedl do Ciebie chlopak z fobia spolecznia, to tez pewnie bys udzielila mu rady, by po prostu przestal miec fobie spoleczna.

 

 

BTW. Skąd wiesz że mój podpis nic nie znaczy ? Widzisz to co chesz widzieć ... :)

Moze zle powiedzialem, ze nic nie znaczy, bo kazdej efektownej metaforze mozna dopisac jakis pseudo gleboki sens, ale z tyloma sie juz zetknalem, ze nauczylem sie jednego: ludzie sa prosci i do nich najprosciej trafia jakas kunsztowna gra slow; dwa czesto przeciwstawne znaczenia, dwie niefizycznosci zlaczone jakas klamra... Bo ludziom latwiej wlepic do glowy takie dwa, trzy slowa; bo wierza, ze w prostej metaforze; dwoch, trzech slowach mozna zmiescic jakis glebszy sens. Dlatego taki popularny jest Coelho, bo jest mistrzem prostych sformulowan, za ktorymi ludzie doszukuja sie glebi zyciowych nauk.

Teraz kiedy Ty się zastanawiasz nad sensem życia , czas biegnie i ucieka. A kiedy się obudzisz zauważysz że coś Ci umkneło to będzie właśnie to życie , które wydawało Ci się beznadziejne i bezsenswone.

Przy pomnij sobie o swoich marzenia ? Zacznij je spełniać ? Znajdz nowe hobby ? ... po prostu zacznij żyć naprawdę . :)

I kolejny slogan, zywcem zerzniety z jakiejs ksiazki, albo podobnie sformulowany. Poza tym widac, ze nie przeczytalas kompletnie niczego z tego, co ja w tym temacie napisalem; tylko ostatni post, ktory ujelas po swojemu, dopasowujac mnie do jakiegos znanego Ci schematu, nie zdajac sobie sprawy, ze Ty nic o mnie nie wiesz. Bo gdybys przeczytala, co mam do powiedzenia, to bys wiedziala, ze ja mam hobby. Czytam mnostwo ksiazek i sam pisze opowiadania. Poza tym pasjonuje sie sportem. Wiec czas mam czym gospodarowac. Nie chodzi o to, ze widze tylko marnosc i bezsens. Chodzi o cos innego, ale Ty tego nie wiesz, bo nie zadalas sobie trudu z zapoznaniem sie z moja szczegolna sytuacja. Wiec nastepnym razem prosze Cie postaraj sie nie rzucac pustymi haslami, zaczerpnietymi z ksiazek, czy internetu, jesli nie wiesz, czy jest sens ich uzycia. Tym bardziej, ze ja nie lubie jak ktos poprzez puste slogany chce komus dawac rady.

Tak psioczysz wkolo na ta Polske, jakby Ci wielka krzywde zrobila. Nie lubisz nietoleracji, a sama oceniasz zle ludzi, tylko dlatego, ze nie wspolgraja z Twoimi subkulturami. Kazdy tak w landrynkowych kolorach opisuje zawsze Ameryke, a zwykle to sa ludzie, ktorzy ja znaja ze przekoloryzowanych filmow, gdzie wspanialych ludzi spotyka sie codzien w pralni, kawiarni, czy nawet klubie ze striptizem. W USA jest tez pelno matolow. Kolezanka, gdy kiedys tam byla i zapytana, jak sie zyje w Polsce, w zarcie powiedziala, ze zyjemy w lepiankach, telewizor ma tylko elita; a jej amerykanscy znajomi wszystko lykneli bez pytan. Nie bedziesz dobrze oceniana, jesli sama w ten sposob bedziesz gardzic ludzmi dookola, oceniajac, ze wszedzie jest tu syf. Poza tym masz obsesje na punkcie idealnosci. Sama wiesz, jak wygladasz, a jednak wolisz innych i moze chociaz na chwile takze siebie oklamywac, ze jestes piekna. Trzeba nauczyc sie lubic siebie takim, jakim sie jest w rzeczywistosci, bo wlasnie dlatego teraz tak sie upadlasz; bo za bardzo Ci zalezy na ideale. A powinnas dopatrywac sie dobrych rzeczy w sobie. Wiec poznaj siebie i znajdz to, co najlepsze, a nastepnie pielegnuj to piekno, ktore kazdy ma. I nie oklamuj innych, chowajac sie za photoshopem, makijazem, czy sztucznymi wlosami, bo to sie msci na Tobie. Bo wyobrazasz sobie wtedy siebie, ze moglabys byc wlasnie taka i tym bardziej Cie to boli, ze jednak to nie jestes Ty. Idealizujesz tez tego chlopaka z Japonii, ale byc moze sam goni za idealem, i gdyby tylko zobaczyl Ciebie jaka jestes naprawde, przestalby sie Toba interesowac. I przede wszystko przestac w koncu narzekac na Polske, bo nie cierpie jak ktos kala wlasne gniazdo. Co za niewdziecznosc... Wiesz ja za co kocham USA ? Za ich patriotyzm. Ta na wojnie, w imie idealow sa gotow oddac zycie. I w zyciu codziennym bronia ojczyzny jak moga, tj. nigdy na glos nie mowia zle o swym kraju i innym na to nie pozwalaja, nawet jesli ktos ma racje.

Onegdaj Co Cię w tym życiu przerosło ?

Po prostu zycie; jego kazdy aspekt. To, ze nie umiem ogarnac wlasnego losu.

Swoja droga, masz zabawny podpis. "Cisza dotknac nieba". Zawsze ludzi ciagnelo do takich prostych metafor, ktore nic nie znacza. Rownie dobrze mozna dac inny zlepek wyrazow: "Okryc sie cieniem wiatru", "Pocalowac gwiazdy", "Utonac w oceanie marzen", "Skryc sie pod paltem mroku", "Cisza przelamac halas"... - i inne, ktore mozna na biegu wymyslic.