Qkardka

Witajcie!

Poczytałam sobie Wasze posty i tak sobie myślę, że jestem szczęściarą...

U mnie jest tak: wczoraj cały dzień czułam się dobrze. Byłam w pracy, wydurniałam się z psem, odwiozłam faceta do pracy i przebomblowałam cały wieczór. Poszłam na spacer, nawdychałam się świeżego powietrza, a po powrocie do domu chciałam łyknąć sobie nospę, bo mnie troszkę pokurczyło. I ta nieszczęsna nospa, mała żółta tableteczka, wpadła mi między inne leki. Próbowałam ją wydłubać, ale uciekała... No i wtedy mnie dopadło. Zagotowało się we mnie, wywaliłam na podłogę wszystkie leki, a kiedy kucnęłam, żeby je pozbierać poczułam znajome mrowienie w... pośladkach i gorąco w plecach, tyle głowy i uszach.

Warknęłam na psiura, żeby spadał na miejsce i biegiem do łazienki, okno na oścież, żeby się dotlenić. Niewiele pomogło.

Zwinęłam się w kulkę na kanapie, przykryłam kocem i tak leżałam, z kulą lodową gdzieś tam w środku, wstrząsana silnymi dreszczami.

Dziś, do popołudnia, byłam rozbita i rozdygotana od środka.

I tak to u mnie jest. Krótki napad wściekłości, zlodowaciała kula, z myśli jak zabijam kogoś kto mnie wkurzył..., dreszcze i lęk przed tym, że kiedyś naprawdę to zrobię. Płacz, płacz, płacz. I świadomość, że mój pies się mnie boi, bo chociaż nic mu nigdy nie zrobiłam (prędzej zrobię coś sobie, aby nic nie zrobić jemu), to on czuje moją agresję i ucieka w kąt

...Szczęściarą, bo nie mam takich lęków jak Wy. Wychodzę z domu, ciągnie mnie do ludzi i dużo się śmieję z błahych powodów.

Cieszę się, że do Was trafiłam. Jesteście naprawdę wielką pomocą i ogromnym wsparciem. Mam nadzieję, że wszyscy sobie poradzimy z tą dżumą naszych czasów.

Pozdrawiam :)

A mnie chroni mój pies.

Kiedy widzi, że płaczę, podchodzi i wtyka mi swój wielki piękny nochal w oczy, bierze delikatnie moją dłoń w pysk i trzyma...

To niesamowite :

Zwierzęta są wielką pomocą! :)

Witam wszystkich!

Człowiek myśli, że jest z tym wszystkim sam, a tu okazuje się, że tylu jest ludzi, cierpiących na podobne przypadłości...

Pocieszający jest fakt, że ludzie, mimo wszystko potrafią sobie z tym radzić.

Mam nadzieję, że i ja się nauczę.

Zawsze myślałam, że jestem taaaka silna psychicznie, aż tu nagle, przed dwoma laty mnie dopadło. A teraz znów. I ta myśl, żeby zrobić krzywdę temu, kto jest dla mnie przecież taki ważny...

Siedzę i ryczę z potwornego strachu, że nie będę umiała się powstrzymać...

Łudzę się jeszcze, że to zaburzenia hormonalne, ale tak naprawdę chyba sama w to nie wierzę