aniutek

Dzien dobry ,nie wiem ja mam zaczac moj post,moze napisze tak"prosto

od serca"mieszkam z mezem za granica juz 5 rok bedzie we

wrzesniu,jestesmy"sami na swoim,samotni,zdani na siebie.Jest na

ciezko i mimo 5 lat spedzonych tutaj na obczyznie nie jest wcale

łatwiej!Ja teraz siedze w domu i nie pracuje,tylko maz pracuje i

dodatkowo studiuje,ja nie mam prawo jazdy(nie nadaje sie na

kierowce) praca i studia zajmuja mezowi praktycznie caly dzien,

wychodzi o 8 rano takze widzimy sie dopiero w nocy (ok 11-12).Moj

problem jest taki ze nie mam tutaj zadnej

kolezanki/znajomej,probowalam nawiazac kontakt z Polka starsza ode

mnie,ale ona dawala mi do zrozumienia ze nie za bardzo chce nawiazac

blizsza znajomosc,moj problem jest taki ze od dziecka bardzo zle

znosze samotnosc (pozostawienie mnie samej w domu) i teraz maja 29

lat tez sobie z tym uczuciem strachu nie radze,nie moge sie na

niczym dluzej niz chwile skupic,jestem płaczliwa,wylekniona,chodze z

kata w kat i uspokajam sie dopiero kiedy maz jest w domu,maz i ja ze

wzgledu na godziny zajec w szkole (koliduje to z przywozeniem mnie

do pracy i z odbieraniem mnie z pracy) postanowil abym nie chodzila

juz wiecej do pracy(z jednej strony sie ciesze bo zle mnie tam

traktowano,a z drugiej nie, bo kiedy bylam miedzy ludzmi lepiej sie

czulam,a teraz musze sie borykac z samotnoscia w domu),mam do

wyboru:spacer w poblizu domu,czytanie,ogladanie tv,sprzatanie albo

spanie.Ja ledwo sobie radze z tym siedzeniem w domu,co mam zrobic

kiedy:praca odpada,wypad z kolezankami tez-bo ich nie mam(bardzo

trudno tu w USA nawiazac trwale i szczere przyjaznie),jestem

zalamana bo tak ma wygladac moje zycie przez kolejne 2-4 lata,prosze

pania co ja mam zrobic aby nie zwariowac?kiedy nie mam

przyjaciol,maz jest poza domem caly dzien,i nie mam prawa jazdy

(gdzie w USA to oznacza to samo co nie posiadanie rak czyt.kalectwo.)

Juz wczesniej siedzialam w domu 8 miesiecy(zaraz po przyjezdzie) i

mialam zalamanie nerwowe,odliczalam kazda godzine do powrotu meza z

pracy,plakalam,mialam lęki.Prosze o pomoc ja tak nie chce zyc!powrot

do kraju tez odpada. .Mam pytanko a dlaCZEGO ZAWSZE ALE TO ZAWSZE

KIEDY musialam byc sama w domu np(nie moglam isc do pracy bo sie zle

czulam)to od razu z powodu "bycia samotnym w domu",bez meza ktory

byl w tym czasie w pracy od razu pogarszal mi sie humor,bylam

przygaszona i smutna.Teraz jest tak ze jestem duzo bardziej

lekliwa,wystraszona i nie moge pozbierac sie do kupy,nie,nie jestem

silna,zycie mnie zalamuje(to samo obserwowalam u mojej mamy ktora

cale jej zycie zyje z depresja)moj maz jest jeszcze jedynym powodem

ze egzystuje jeszcze na tym swiecie! aha jeszcze jedno:jaka jest

roznica miedzy nerwica a depresja?czy mozna obie te choroby

jakos"przeczekac"?moj nastroj zawsze sie pogarsza kiedy jestem

sama,albo w niedziele kiedy sobie pomysle ze znowu bede sama od

poniedzialku.Kiedy natomiast jest maz w domu czuje sie lepiej(choc

to tez nie zawsze),od malego taka byla podobno(juz od 3 roku zycia

moja mama zauwazyla to kiedy odprowadzala mnie do przedszkola,mowila

ze 8 miesiecy po odprowadzeniu mnie do przedszkola plakalam caly

czas przez 2 godz.)pamietam lek przed byciem samym w domu,szkole

itp...dlaczego to sie nie skonczylo,jestem juz dorosla osoba,kiedy

natomist podejmuje sie kolejnej pracy moj nastroj wyrownuje sie po

kilku tygodniach(czyt.czuje sie jak wczesniej),pamietam tez ze

bardzo podobnie czulam sie na wakacjach 2 miesiecznych od szkoly-

kiedy kazde normalne dziecko cieszy sie ze nie musi isc do szkoly

ja "dostawalam"tych dziwnych lękow i niepokojow!