Euphorian

Heroes III i Age of Empires to absolutne klasyki, do których chętnie wracam co jakiś czas.

A co myślicie o tegorocznych nominacjach do oskara? Trzymam kciuki za "Vincenta".

[videoyoutube=]

Świetnie dodaje energii!

Lubię czasem oderwać się od otaczającej mnie rzeczywistości i poczytać książki SF, to mi pomaga w radzeniu sobie z codziennymi problemami. Ciężko mi wskazać jedną książkę wartą uwagi, jeśli ktoś lubi tego typu literaturę, to polecam całą listę znajdującą się w tym artykule https://sprzedajemy.pl/poradnik/top-10-najciekawsze-ksiazki-postapokaliptyczne-402203-art2723. Niektórzy twierdzą, że tego typu książki są dołujące, a jak dla nie pomagają docenić otaczającą rzeczywistość, nawet gdy wydaje się bardzo kiepska...

Widzę, że kilka osób wypowiadających się w tym wątku nie do końca czai z jakim problemem iść do psychiatry, a z jakim do neurologa. W sumie nie jest to specjalnie dziwne, po to pokrewne specjalizacje, jeśli ktoś ma wątpliwości, to polecam zajrzeć tutaj https://abcporady.pl/czym-zajmuje-sie-neurolog/, bardzo zwięzły i konkretny tekst na te temat. A nawiązując do ciętej riposty psychiatry - lubię ludzi z tego typu poczuciem humoru

Ja od czasów gimnazjum gram co jakiś czas w Heroes III i Age of empires, jak dla mnie są to absolutne klasyki. Kiedyś lubiłam też Diablo, ale nie ciągnie mnie specjalnie do najnowszej wersji.

Jeśli ktoś ma ochotę na coś pozytywnego, to polecam książkę "Bóg nigdy nie mruga" Reginy Brett. Proszę nie sugerować się zbytnio tytułem, nie jest to żadna natchniona pozycja, a zbiór ciekawych i dobrych felietonów, zarówno dla osób wierzących, jak i ateistów. Tematy poruszane są bardzo uniwersalne i mogą pomóc zmienić nastawienie na bardziej pozytywne każdemu.

A ja słucham bardzo dużo melancholijnej muzyki, żeby nie powiedzieć czasem depresyjnej. Co jakiś czas słucham w kółko Damiana Rice'a i wiem, że wprowadza mnie to w bardzo smutny nastrój, to nie mogę się powstrzymać, czuję się jak zahipnotyzowana.

Ostatnio oglądałam bardzo dziwny film (przynajmniej jak dla mnie) z Nicole Kidman o tytule "Pokusa". Próbowałam sobie jakoś wytłumaczyć mechanizm,który musiał zadziałać, aby bohaterka grana przez Kidman miała taki pociąg do człowieka absolutnie odrażającego i niebezpiecznego... Widział ktoś ten film? Jakie są Wasze odczucia?