crazyblu

.............

Nosiłam aparat w podstawówce to się śmieli ze mnie oraz wyzywali że nie umiem mówic (bo nie potrafiłam wymówic s itp.) I do aparatów się zraziłam mój był widac miałam połączone sznureczkiem.

W gimnazjum jak i w podstawówce mialam swoją paczkę ludzi i tylko ich się trzymałam. Ewentualnie w gimnazjum za namową koleżanki zrobiłam z siebie pośmiewisko w oczach jednego kolegi

Stresuje się również przy tablicy robi mi się gorąco i płakac mi się chce że nie umiem a z tylu się śmieją.

Jak zapytalam się jej czy wie co teraz mamy za lekcje odpowiedziala mi sprawdź sobie. Zapytałam ją innego dnia o długopis powiedziała że nie ma. Innym razem jak Pani kazała nam tańczyc ze sobą poloneza to powiedziałam że nid będę z nią tańczyc bo ona mnie nie lubi. Po co mam z nią tańczyc jak bym się denerwowała i ręce by mi się pociły. Tak przejmuję się innymi opiniami boje się wyśmiania. Ostatnio nauczycielka do mnie jak się zapytałam odpowiedziala "Ty 4 klasa i nie wiesz? Pisałaś kwalifikacje gdzie była faktura i ty nie wiesz?" Nie odpowiedziała na moje pytanie i kazała mi usiąśc. A ja jak usiadlam tak się popłakałam tak by nikt nie widział. No bez przesady każdy ze stresu może się pomylic...

Nie wiem od czego zacząc. Może od przywitania. Czesc mam 19 lat. Mam pewien problem z którym chciała bym się podzielic. Mianowicie jestem w ostatniej klasie technikum. Przez trzy lata z moją klasą nie dogadywalam się nie rozmawiam z nimi, mam stracha że się ze mnie śmieją. Nie slysze na jedno ucho a na drugie mam niedosłuch. Wstydze sie iśc do odpowiedzi lub pod tablice bo boje się.. Co mam zrobic aby przełamac lody i sie chociaż nie wstydzic. Jedna osoba mnie najbardziej tam nie lubi. Nigdy z nia nie gadałam przez te 4 lata. Jakieś rady?