~~Midnightangel14

Tylko niewiem juz zabardzo w jaki sposob moglabym cos z tym zrobic..Straciłam już nadzieję ze mozna połączyć związek ze służbą..

Nie chciałam go w żaden sposob ograniczać i dałam do zrozumienia że jeżeli chce zostać w wojsku to niech tak zrobi, ale każde z nas pojdzie w drugą stronę . Bo dla mnie w wojsku nei da sie stworzyć prawdziwej kochającej rodziny, kiedy zawsze jest to ryzyko że mąż może nie wrócić. Albo rodzina albo praca w jednostce.. Fakt są kobiety które to akceptują i siedzenie przez rok z dzieckiem i czekanie czy mąż wróci cały czy w trumnie nie sprawia im problemu.. ale to nie dla mnie.. Jedynym rozwiązaniem aby nasz związek sie nie rozpadł jest zmiana pracy..

Moze powinnam...

Ciężko to wytłumaczyć.. to wojsko juz chyba siedzi w mojej psychice.. Nie widzę problemu zeby moj facet pracowal i sie rozwijal. Ale mam uraz po poprzednim zwiazku z zolnierzem i nie umiem dopuscic mysli ze ten obecny tez moglby tam zostac i kiedys bede przez niego cierpieć bo wyjedzie na misje czy gdzies. boję się ze zostane sama bo wybierze zycie w wojsku. Nie umiem ci wytlumaczyc dlaczego tak sie dzieje , ale kazda mysl ze jest teraz tam w jednostce, na poligonie czy gdzieś doprowadza mnie do obłedu..Nigdy nie zaznam w zwiazku poczucia bezpieczenstwa, spokoju jesli w myslach bede wiedziala ze w kazdej chwili moze gdzies wyjechac i nie wrocic..

~~Midnightangel14, nie rozumiem? jakby go nie było bo jest na dyzurze w szpitalu albo z ekipą telewizyjną czy teatralną dwie doby to coś by zmieniło dla Ciebie? Tak czy siak by go nie było w domu te pare godzin więcej.

I właśnie dokładnie o to mi chodzi;/ Trafiłaś w sedno. Gdyby był w szpitalu czy teatrze tak długo to nic by sie nie działo.. A na wojsko reaguje właśnie tak jak pisałam.. Naprawde psychicznie nie jestem w stanie takiej pracy zaakceptować..

Bo juz pracował gdzie indziej i pamiętam co czułam i jak sie zachowywałam.

A ty jakbys postąpiła? budząc się dziennie bez chęci do życia, wiedząc że znów go długo nie będzie, być może do jutra albo dłużej bo jest tam? w tym cholernym wojsku..? Gdybyś dziennie przez to płakała..? Chciałabym poczekać ale niewiem czy wytrzymam w takim stanie jeszcze dłużej...

a jakby pracował w fabryce, telewizji, w teatrze, w szpitalu to by coś zmieniło? Też byś dziennie płakała i nie wytrzymywała tego stanu dłużej?

Nie.

Tak..Tak jak pisałam wyżej mówi że zmieni jak coś znajdzie..Tylko wydaje mi się że mając spore doswiadczenie i checi to mozna znaleść pracę szybciej niz po pol roku.. Chcę mu wierzyć że to zrobi, ale mam wrazenie ze to potrwa jeszcze bardzo długo.. I albo w koncu ją zmieni.. albo zrozumie ze praca jest dla niego wazniejsza niz ja...

A jezeli to jest kwestia tego ze szuka pracy ale podswiadomie wcale z tej niechce zrezygnowac...? Zaczynam analizowac rozne opcji i boje się że tak moze byc.. Może gra na zwłokę bo mu zalezy i chce ze mna byc ale innej pracy tez niechce? niewiem co siedzi w jego psychice.. Jesli tak bedzie to predzej czy pozniej i tak sie rozstaniemy bo wojska nie zaakceptuje.. wiec i tak bede cierpiec.. Chce się od tego uchronic, a jak ma sie juz stac to lepiej teraz.. Dlatego boję się czekać.

Wojsko ma troche mniej wspolnego z normalną robotą.. Co innego gdy człowiek wychodzi na 8 godzin do roboty i wraca, nieważne czy na dzienna czy nocna zmiane.. ale wraca po 8 godzinach a nie po 26 czy wiecej.. wiedział z czym wiąże się służba w wojsku i wiedział że tego nie będę potrafiła zaakceptować a mimo tego to zrobił..Albo kocha mnie albo ojczyzne.. Wydaje mi się ze taki związek od razu jest spisany na straty..

A ty jakbys postąpiła? budząc się dziennie bez chęci do życia, wiedząc że znów go długo nie będzie, być może do jutra albo dłużej bo jest tam? w tym cholernym wojsku..? Gdybyś dziennie przez to płakała..? Chciałabym poczekać ale niewiem czy wytrzymam w takim stanie jeszcze dłużej.. Wojsko to jedyna rzecz która niszczy nas związek.. i on też to widzi, bo kiedy przychodzi do domu, znowu się o to kłócimy. Inna praca i byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie...

Wlaśnie ciągle powtarza że tak średnio lubi tą pracę i że ją zmieni jeśli tylko znajdzie inną. Problem w tym że szuka jej juz 3 miesiące i boję się że będzie to trwało kolejne tyle lub dłużej.. Niewiem czy jestem w stanie jeszcze tyle wytrzymać w takiej sytuacji.

witam wszystkich. Zdecydowałam sie tutaj napisać ponieważ mam bardzo duży problem w związku i niewiem jak mam juz sobie pomóc. Boję się pojśc do psychologa więc pomyślalam że najpierw spróbuję tutaj.

Od 7 miesiecy jestem w związku z chłopakiem. jak go poznałam miał normalną pracę w firmie, jednak od sierpnia pracuje w jednostce wojskowej. I tu pojawia się problem. Nie potrafię tego zaakceptować. Mój wcześniejszy związek rozpadl się właśnie przez to że chłopak był zolnierzem. Nie potrafię sobię z tym poradzić. łapie mnie mega dół kiedy pomyśle że on tam jest,chodzi w mundurze itd.. Wszystko co związane z wojskiem natychmiast doprowadza mnie do płaczu. Wiem że na dłuzsza metę nie dam sobie z tym rady. Kocham go ale nie chce żeby był zolnierzem. On szuka innej pracy, ale wiadomo jak teraz z tym ciezko.. I wiem ze moze tam zostać nawet kilka miesięcy co jest dla mnie niewyobrażalne.. Ciagłe wyjazdy, słuzby..Ciągle go nei ma w domu, nie potrafię tak.. jednak niechce go stracic.. Co robic? Mysl ze miałabym to zaakceptować i męczyć się jeszcze dłużej też nie jest rozwiązaniem.. Jest dla mnie wszystkim ale przez jego pracę jestem nieszczesliwa..