Szybka Zmiana

tak, dużo walczę ze swoimi myślami, to się dzieje samo, nie potrafię zatrzymać tego myślenia

Nie dzieje się samo, skoro z nimi walczysz :) Skoro walczysz, to bierzesz udział w walce, a wtedy nie dzieje się samo, wtedy dzieje się, bo to robisz. A to zmienia postać rzeczy, bo zamiast widzieć sytuację jako "coś, co mi się przydarza i nie mam na to wpływu" zaczynasz ją widzieć jako "coś, co sobie robię" - a co za tym idzie "mogę przestać to robić/zacząć robić coś innego".

Za parę dni ukończę tutorial jak wyleczyć się z nerwic i natrętnych myśli. Obserwuj Forum.

Innymi słowy jak być spójnym i zgodnym z samym sobą czyli byciem wrażliwym otwarcie i empatycznym w stosunku do ludzi, będąc przy tym oczywiście asertywnym i stanowczym. Czy da się to pogodzić?

Da się.

Nie polecam odwrażliwiania, ale dodanie do wrażliwości siły.

Jednym ekstremum jest osoba bardzo wrażliwa, którą łatwo zranić, ale która czuje siebie i innych, ma dostęp do empatii i miłości.

Drugim ekstremum jest osoba silna z brakiem wrażliwości. Stereotypowa postać dresiarza - atakującego innych, mało refleksyjnego, nie przejmująca się swoją emocjonalnością.

Gdy połączysz zasoby jednej i drugiej osoby otrzymasz osobę wrażliwą, empatyczną i kochającą, która potrafi wykorzystywać swoją siłę w etycznym celu. Nie biorącą rzeczy osobiście, ale czującą innych i siebie.

Sprawdź jakie masz przekonania o osobach które są twoim przeciwieństwem - znajdziesz myśli jakimi wypierasz swoją silną stronę.

jeżeli pomyślę źle o kimś, o czymś, przeklnę, powiem złe słowo na kogoś, albo nakrzyczę na kogoś to wydaje mi się, że spotka mnie za to grzech i pójdę do piekła, zaraz mam myślenie, że nie wolno tak robić, że jestem chyba złym człowiekiem dlatego, ze tak myślę

Problemem nie są tego typu myśli. Zarówno wątpliwości, jak i przeklinanie innych (we własnej głowie lub otwarcie) są częstą rzeczą - po prostu jako ludzie czasami się gniewamy, złościmy, złorzeczymy pod wpływem emocji.

Problemem jest Twoja ocena takiego zachowania i takich myśli. Chcesz, by ich nie było, a są częścią naszej kultury. Pozwól im być i potraktuj je jako coś normalnego. Nawet religie zdają sobie sprawę, że człowiek co chwila grzeszy - taka nasza niedoskonała natura. Gdy przestaniesz oceniać je źle i walczyć z nimi, one nie będą takie częste + nie będą zaniżać Twojej samooceny. Jestem w trakcie przygotowania tutoriala jak pozbywać się nerwic i natrętnych myśli.

Pozdrawiam

Skoro czujesz, to powinnaś :)

ale tylko hipochondryk wie, jak to jest, kiedy nie potrafimy o niczym innym myśleć.

Masz wrażenie walki z własnymi myślami? Jak to robisz, że myślisz tylko o jednym?

Pytanie - znacie KOGOKOLWIEK kto wyszedł z tego?

Znam dziesiątki takich osób, i wskaźnik regularnie rośnie. Więc luz :)

Co do leków... Jeśli wbijesz sobie w rękę igłę i będzie Cię bolało, to tabletka przeciwbólowa może sprawić, że będzie Cię mniej bolało, bo znieczuli Cię na bodźce z ręki, ale dopiero wyjęcie igły sprawi, że pozbędziesz się problemu. Sprawdź więc jaki wpływ będą mieć na Ciebie tabletki pamiętając, że autorytety to jedno, a słuchanie własnego ciała to co innego - do czego autorytety już dostępu nie mają.

Zastanawiam się w jaki sposób ma być to odrzucana część mnie?

Ok, wytłumaczę Ci na podstawie tego, co napisałeś, czyli:

U mnie działa to raczej tak - pojawia się myśl

Moje wytłumaczenie - pojawia się jakiś aspekt ja, część psychiki, pod/subosobowość - ma to wiele nazw. Ta osobowość dostarcza do Twojej percepcji myśl.

myśl jest zła

Oceniasz to, co się pojawiło jako złe.

jak ja mogę tak myśleć?

Oceniasz, że nie wolno/nie powinno się tak myśleć. Nie wolno, nie powinno być tego aspektu.

ta myśl jest straszna powoduje moje cierpienie, jestem chory, jestem chory psychicznie, panika.

Obwiniasz ten aspekt o Twoje cierpienie i chorobę.

Jak to się ma do odrzucenia? Wyobraź sobie następujący scenariusz:

Przychodzi mąż do żony:

- Cześć kochanie

- Jesteś zły, Nie powinieneś tu być! Nie wolno Ci się do mnie zwracać, przez Ciebie znów czuje się źle!

Rozumiesz?

Moim zdaniem jest to autoagresja.

Tak, jedno nie wyklucza drugiego.

Wiem, że te myśli sprawiają mi ból więc im bardziej cierpię tym bardziej mnie atakują.

Tak, im bardziej część jest odrzucana, tym bardziej chce się "wrzucić"

Pamiętaj, by psychoterapia na jaką się wybierasz przynosiła Ci efekty w postaci:

- zmniejszenia ilości natrętnych myśli

- wiedzy jak działa mechanizm i co robić, by go nie utrwalać

Powodzenia!

U mnie działa to raczej tak - pojawia się myśl, myśl jest zła, jak ja mogę tak myśleć?, ta myśl jest straszna powoduje moje cierpienie, jestem chory, jestem chory psychicznie, panika.

Dobrze to opisałeś. Wyłącz element oceniania z tego. Wtedy pojawia się myśl.... i nie ma dalszego ciągu, który się nakręca aż do paniki. Aby nie było oceny, potrzebujesz zmienić przekonanie odnośnie tej myśli.

Nie wyobrażam sobie dać tej myśli "wygadać się". Mam świadomość, że to są moje mysli czyli pochodza ode mnie a więc z mojego wnętrza, więc to ja mam złe zamiary (mimo, że ich nie mam).

Pomyśl o tej myśli jako o dziecku, które czuje się samotne i niekochane przez rodzica więc zaczyna być bardzo głośne i przeszkadzające. Dziecko nie zna innej formy zwrócenia na siebie uwagi rodzica, więc robi to w ten sposób i zyskuje uwagę osiągając swój cel. Jeśli dasz jej uwagę zamiast je atakować innymi myślami (ta myśl jest zła, straszna), nie będzie przychodziła do Ciebie w formie natręctwa. Możesz dla ułatwienia zacząć samemu, w ramach ćwiczeń mówić to, co mówią te myśli - by się ich nie bać i nie odrzucać ich automatycznie, ale przyzwyczaić się do istnienia takich myśli. Łatwiej Ci będzie wtedy nawiązać część z tą częścią swojej psychiki produkującą natrętne myśli.

Jak sądzisz pomoc psychiatry/psychologa jest konieczna czy bardzo konieczna?:)

Ogólnie jestem nieufny tej dziedzinie - wielu w nich fenomenalnych ludzi, pasjonatów dziedziny którzy są w stanie pomóc, ale większość to jednak ludzie którzy wysłuchają, przepiszą lek i... nic się nie zmienia. Zawsze dobry psycholog jest przydatny.

Dodam, że jakieś pół roku temu przestałem brać sertagen. Jutro do niego wracam.

Uważasz, że lek zmieni twoje myśli albo nauczy Cię odwagi wobec odrzucanej części siebie?

W momencie kiedy ułożę sobie myśli - przecież nie jestem wariatem, przecież nic mi nie jest uspokajam się i wracam do normy.

Bo generalnie nic Ci nie jest poważnego :) Będzie dobrze.

Szybka Zmiana

To w jaki sposob mam sie pozbyc natretnych mysli? Te mysli to sa moje bledne przekonania, jakas fobia, jakies absurdy...? Ja sie boje dotykac scian i mebli.

A jakie to są myśli? Jaką mają treść?

Nie zgadzam się z Tobą. Te natrętnę myśli nie są nami, są tym czego się boimy. To są myśli jakie wygenerowała nerwica, więc myślę że najlepszym wyjściem jest właśnie ignorowanie ich, aż dadzą sobie spokój. Tak ja to widzę.

Nie zupełnie są nami, natomiast są częścią naszej psychiki - inaczej byśmy ich nie doświadczali.

Co do ignorowania - zależy jak to rozumiesz. Jeśli dopuścisz je, powiedzą swoje a Ty i tak zrobisz swoje, to ok - to może zadziałać.

Ale jeśli chcesz je zepchnąć, co opisywała Lukrecja - to one będą chciały się "wepchnąć" i zachowają swoją natrętność. W ogóle myśli stają się natrętne przez fakt odrzucanie ich.

agnieszka - czujesz w swoim życiu gniew?

Ciężko nam będzie dojsc do czegokolwiek w tej dyskusji, nie zdołam ci przedstawic kazdego szczegoliku piszac na forum, to po prostu niewykonalne.

Pozwól, że przetłumaczę na pełną szczerość:

"Ciężko będzie mi dojść do czegokolwiek, nie zdołam Ci przedstawić wszystkiego bo wtedy byś na pewno się przekonał że mam rację"

Co jest ciągłą walką o poczucie lepszości.

Uważam sie za lepszego, ale nigdzie nie napisałem, że wykrzykuje to całego miastu udowadniając innym, że są gorsi.

Zgadza się, ja również nic o tym nie pisałem.

To nie wydostaje się poza głowę, napewno nie tak drastycznie jak mi się wydaje to rozumiesz.

Oj, tu się bardzo mylisz. Po pierwsze jest w każdym Twoim poście, w niemal każdym zdaniu. Np w pierwszym jest podtekst "ty mnie nie rozumiesz, gdybyś wiedział tyle co ja.." :)

Teraz podstawowa zasada komunikacji: Myśli wpływają na słowa i zachowania. Zachowania i słowa są przedłużeniem myśli. Oznacza to, że jeśli masz takie myśli i odczucia z tym związane, to MUSISZ to komunikować - całym sobą. I choć ludzie nie będą tego widzieli tak jak ja, który się tym od lat zajmuje, to będą odbierać to, czując się jako gorsi i chcąc coś z tym zrobić (np. zaatakować

Nie atakuje ludzi ani fizycznie ani psychicznie, chyba, że mam coś głębszego na celu, cos chce komus pokazac na zasadzie pewnych jego niedoskonalosci.

O zobacz, znów ich niedoskonałości :) A co jeśli Ci, którzy Cię zaatakowali mieli tą samą intencję?

Co do tego współodpowiedzialnosci... z tego wynikałoby, że jeżeli żona zacznie się bronic przez mężem który ją bije to jest odpowiedzialna za to co on jej zrobi... wygląda to uczciwie?

Zostalem zaatakowany, naturalna reakcją jest obrona, prawda?

Gdybyś został zaatakowany przez dresów na ulicy, to co innego. Ale jeśli znajomi Cię nie lubią, to nie jest to kwestia przypadkowego oberwania, a tego że Cię nie lubili już wcześniej. I wszelkie moje próby pokazania Ci co w ich prowokujesz (za co już jesteś współodpowiedzialny) jak na razie odrzucasz tak samo, jak swoje poczucie gorszości.

Co do tego Buddy... sam przyjąłeś właśnie, że jestem imbecylem

Przeczytaj czym jest projekcja. Ja nie napisałem nigdzie, że jesteś imbecylem, ale zauważam że tak się czujesz, jeśli nie udowodnisz komuś racji :) To co zrobiłem, jest wyolbrzymieniem tego, co napisałeś, i zostało zastosowane w celu zwrócenia Twojej uwagi na to, że się wywyższasz i uważasz, że nie bronisz swojego ego. Mimo, że każdy z Twoich postów jest przepełniony mechanizmami obronnymi ego.

Dla mnie co to stawia już w tej sytuacji wyżej to chociażby to że byłem świadomy tego co robie, oni chyba niezbyt, nie potrafiąc mi wytłumaczyc swoich intencji.

Mistrzu, nie jesteś świadomy pisząc tego posta, że jest on wielką obroną przed poczuciem, które już masz w sobie :) Nie zauważam był byś świadomy tego, że budujesz swoje przekonania o swojej lepszości i wyższości na podstawie iluzji pt. "skoro ja jestem bardziej racjonalny, to jestem lepszy"

Mieli inne cele niz ochrona swojego ego?

Możliwe, że nie. A Ty miałeś? Czy chcąc pokazać innym ich niedoskonałość nie wychodzisz z założenia, że wiesz lepiej od nich czym jest doskonałość (jesteś lepszy) ?

Wg ciebie powinnienem zacząć grać w ich 'grę', obrajac wszystko w zart i tego podobne. Dla mnie to ponizenie samego siebie, degradacja swojej osoby, dlaczego mam grac w tak głupią grę jezeli mnie nie bawi?

Czyli że:

- bawiąc się

- traktując ich i siebie na równi

- nie dając się wciągnąć w ich grę w której chcą mnie sprowokować

- mając do siebie dystans

poniżam siebie?

Z kolei:

- walcząc o to, że jestem lepszy

- dając się łatwo sprowokować

- denerwując się na nich

- będąc poważnym

wywyższam siebie?

Przemyśl :)

Jestem świadom równiez tego, że obiektywizm w ocenie własnej nie istnieje, mówiac tak mam na myśli największą doze obiektywizmu na jaka mnie stac, a uwazam, stac mnie na wiele.

Z nieobiektywnym przekonaniem "jestem lepszy" nie stać Cię na żaden obiektywizm.

Ludzie nie są równi, jeden dostaje nagrode nobla inni odbiera zasiłek w zusie. Jeden człowiek może zdziałać coś cudownego, inny potrafi tylko machac łopatą. Jeden może sukcesywnie rządzić państwem, drugi ledwo co potrafi zadbac o siebie. To nie jest innosc, tak pewnie zaraz powiesz, to stopien ewolucji, rozwoju człowieka.

W twoim wewnętrznym świecie albo musisz zazdrościć i czuć się gorszy spotykając kogoś, kto ma wyższe od Ciebie wykształcenie, ma więcej pieniędzy, większą firmę i sukcesy.

I czuć się lepszy przy osobach biedniejszych, mniej samodzielnych, etc.

Musisz z tym przekonaniem żyć we wstydzie i pysze, i nie bez powodu to drugie zostało uznane jako grzech.

Nie jest to kwestia ewolucji, a Twojego sposobu patrzenia na świat. Dla mnie ktoś może być świetnym naukowcem lub biznesmenem, oznacza to że prawdopodobnie ma więcej wiedzy/pieniędzy ode mnie. Ale nie, że jest lepszy. A to ogromna różnica, choć dla Ciebie to to samo.

"Na razie jeszcze nie zaakceptowałeś, że jego źródłem jest to, co sądzisz na swój temat, więc trudno zrobić krok do przodu." Myslisz, że tego nie wiem? Może zmienmy sedno tematu i zastanowmy sie jak zmienic samoocene, co?

O, znów twoja wypowiedź ma wydźwięk "przecież to wiem, nie traktuj mnie jak głupka". :)

Co do zmiany samooceny - nie widzisz, że cały czas o tym rozmawiamy?

Ciągle czujesz się od innych gorszy, i uciekasz od tego w poczucie lepszości. Jeśli chcesz to zmienić, to:

1. Potrzebujesz zdjąć maskę pychy i lepszości - nad czym pracujemy od paru postów :)

2. Wtedy dokopiesz się do poczucia gorszości, które przestanie być odrzucane i wyjdzie na wierzch.

3. Dopiero trzecim krokiem będzie praca z poczuciem gorszości w kierunku "nie ma czegoś takiego jak gorszy człowiek".

Gdybyśmy teraz pracowali nad poczuciem gorszości, to Twoje ego zbudowane na przekonaniu "jestem lepszy" pracowałoby na to, by być jeszcze lepsze, co wzmocniłoby konflikt i wyparcie.

Jesteśmy w pkt. 1 :)

Jeszcze jedno bo zapomniałem. Jakby się uprzec znalazlo by sie MASĘ jakis moich psychicznych zawirowan i odstepstw. Wiesz dlaczego nie stworzylem tematu dla kazdego z nich? Bo nie uwazam, ze sa az tak powazne zeby wymagaly interwencji kogos z zewnatrz. Stworzylem temat stricte pod gonitwe myśli co uwazam za swoj najwiekszy problem aktualnie, z ktorych sam nie jestem sobie w stanie poradzic. Naprawde uwazasz, ze nasza dyskusja gdziekolwiek nas zaprowadzi w tym?

Punktem zapalnym dla twojej gonitwy myśli był konflikt ze znajomymi - on wzmocnił Twój wewnętrzny konflikt lepszy-gorszy, który jest fundamentem gonitwy myśli. Pracując nad nim, pozbędziesz się gonitwy myśli. Jesteśmy w pierwszym punkcie i czekam na twój krok :)

Nie słyszę głosów, są to moje własne myśli ale totalnie absurdalne, sprzeczne z tym co czuję do tej osoby, wywołujące olbrzymie poczucie winy.

Ok, zapytaj tych absurdalnych głosów - i nie zagłuszaj ich dając im się wygadać - po co to mówią? W czym ma to Tobie/im pomóc?

Myśli o takiej myśli to olbrzymi strach, że coś takiego w ogóle przychodzi mi do głowy. Straszne poczucie winy, że w ogóle mogę coś takiego pomyśleć. Te myśli nie są szczególnie intensywne ale pojawiają się.

Natręctwo działa z tego co rozumiem na takiej pętli:

Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Skoro jestem zły, to mam złe myśl (i tu wracamy do początku), czyli:

Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła(strach) -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> Myśl x(np zabiję kogoś) -> Myśl x jest zła -> Jestem zły(poczucie winy), bo mam myśl x -> ....

Tak generalnie działają natrętne myśli - u Ciebie w szczególności ze zdrowiem.

Teraz, jeśli chcesz przerwać niekończący się ciąg, musisz zrobić miejsce dla siebie złego, dla złych myśli i pozwolić im istnieć. Wtedy:

Myśl x (jestem chory) -> o, jaka fajna myśl do mnie przyszła, coś chcesz mi przekazać istotnego? -> ...

Nerwice działają tak, że gdy jest myśl, i Ty z nią walczysz, to ona walczy z Tobą. Przestań z nią walczyć i daj jej być, ona nie będzie się tak narzucać :)

Płacisz za terapię, która nie przynosi żadnych efektów?

Jaka byłabyś, gdyby było tak jak chcesz - wszystko byłoby Twoje, przyjaciółki lubiły tylko Ciebie, etc. ? Co byś wtedy o sobie myślała? Jakie miałabyś przekonanie na swój temat?

Odnoszę wrażenie, że na chwilę obecną widzisz większą korzyść w użalaniu się nad sobą niż nad pójściem do przodu. :)

Ode mnie nie licz na współczucie - ono nie zmieni twojego życia a dodatkowo utwierdzi Cię w przekonaniu, że jesteś ofiarą swojej przeszłości. Jeśli nie jesteś zainteresowana by sprawdzić co może się wydarzyć gdy będziesz robić ćwiczenie - ok :) Życzę powodzenia w innych rozwiązaniach i pozdrawiam! :)

Brakuje mi czegoś w tej całej układance.. Gdybyś miał mnie nauczyć, krok po kroku - jak mam zrobić w swojej głowie Twój problem, to jak by wyglądała instrukcja?

Ostatnio wróciły skurcze i pojawiły się myśli o zrobieniu krzywdy żonie

Gdy pojawia się myśl tego typu - co robisz tuż po niej? Jak na nią reagujesz? Jakie masz myśli o takiej myśli?

Propozycje terapeutów to jedna strona medalu, to że na nie się zgodziłaś to druga strona. Pytanie - co chcesz dziś z tym zrobić - użalać się nad sobą i krytykować nieudolną terapię, czy zrobić coś by iść do przodu - a tu powstaje pytanie, czy robisz ćwiczenie które Ci zaproponowałem?

Sam momentami czuje się bezsilny wobec tego, co się dzieje. Wczoraj czytałem tu post człowieka, który jest nafaszerowany lekami, nie wierzy już w żadną formę terapii i chce spróbować elektrowstrząsów, tylko obawia się utraty części pamięci. I wymienił u jakich doktorów i profesorów psychologii był. I szkoda mi, że wygląda to tak nieudolnie, jak wygląda, ale to co mogę robić, to pokazywać innym, że można inaczej. To, co przeżyłaś w terapiach, było w terapiach, ale nie zapominaj, że życie toczy się dalej, i możesz wychodzić na prostą.

Dodatkowo, jeśli bierzesz leki - sprawdź czy część objawów nie ustąpi, gdy zmniejszysz dawkę.

Jesteś inteligentna, i co najważniejsze - już nie boisz się samotności, poczucia odrzucenia. To daje Ci możliwość podjęcia innych działań i osiągania innych rezultatów.

Pomyśl o swojej stronie tej sytuacji. Będąc ciągle aktywną, ciągle inicjującą, możliwe że z dominującą sferą pracy musisz znaleźć takiego partnera, który będzie Ciebie balansował - biernego. Ludzie dobierają się również przeciwieństwami - dwójka biernych nigdy się nie dogada, bo nikt nie rozpocznie rozmowy. Dwójka aktywnych z kolei będzie się kłócić o to kto ma podjąć decyzję. Pomyśl czemu wybrałaś dla siebie taką rolę i pozwalaj sobie być bierną, pasywną (może pojawić się lęk przed utratą kontroli, obserwuj go) - inaczej kolejne związki mogą przynosić podobnych osobowościowo mężczyzn.

Nie chcę tego. Dla mnie nie chcę tego oznacza co o znacza: trzeba to zakończyć, powinnam odejść od niego. Ale trzyma mnie jakieś poczucie winy i taka próba zaprzeczenia sobie, że to ja jednak przez te wiele lat nie umiałam dostrzec jakim jest fantaastycznym człowiekiem. Czy zaprzeczam sobie? Nie wiem co nie pozwala mi odejść. Nie wiem.

Jedną rzeczą jest dostrzec w drugiej stronie fantastycznego człowieka, a inną chęć życia z nią całe życie. Zauważ, że on ma te cechy, jakie z siebie wypierasz. Doceniając je, docenisz tą część Ciebie, która na dzień dzisiejszy rzadko dochodzi do głosu. To zmieni Ciebie, a jego zacznie uczyć aktywności, bo zrobisz w waszym domu na to miejsce. Jednocześnie - nie oznacza to, że będzie chciał iść tą drogą. Odnoszę wrażenie, że nigdy nie chciałaś z nim być, a Twoje odejście może być dla niego również zbawienne - umieści go w sytuacji, w której będzie musiał nauczyć się aktywności i inicjatywy, co przyda mu się na całe życie.

Myślę, że wiesz czego chcesz, i jednocześnie chcesz wziąć odpowiedzialność za coś, za co nie można brać odpowiedzialności - za to co inni zdecydują. Daj więc Bogu/rzeczywistości zrobić to, co ma być, a sama zrób to, co uważasz za słuszne.

Mój mąż zachowuje się obecnie - tak to odbieram - jak najstarszy syn, który robi jak się mu coś powie (super chętnie - potem mówi że to on tak fajnie i w ogóle) ma dlugi, nie interesuje się czy ja mam pieniądze - jak się kończą wspólne po prostu nie chodzi do sklepu

Podejrzewam, że Ty zatem zachowujesz się jak mama (przypominasz jego mamę, ona też się o niego tak troszczyła? :) ) - a w relacji z mężczyzną polecam bycie kobietą, nie mamą - bo wtedy będziesz miała syna, nie mężczyznę. :)

Co teraz pojawia się z Tobie jak myślisz o odejściu od niego?

Odniosę się niżej do tych fragmentów, które widzisz inaczej, by wyjaśnić Ci te rzeczy, o jakie pytasz i jakie blokują Cię przed otwarciem na rozwiązanie.

Przyjmij, że moge miec tu racje, nie oceniajac.

Jednym z elementów poczucia lepszości jest chęć udowadniania swojej lepszości - m. in. poprzez posiadanie racji. Nie zależy mi, by mieć rację. Zależy mi na rozmowie, która nauczy nas obu czegoś wartościowego - i jeśli się w czymś pomylę, to jestem otwarty by się z tego nauczyć. Gdy natomiast jestem nastawiony na udowadnianie swojej racji - jestem na przegranej pozycji, bo albo mogę pokazać że jestem lepszy, albo mogę się zdenerwować, że jestem głupszy....

Jednak nie jest to czyste intuicyjne zalozenie ("Jestem lepszy i nara") tylko potrafie to niejako udowodnic rozumowo.

No właśnie - tylko że udowadnianie swojej lepszości:

- wynika z kompleksu. Nie ma sensu udowadniać swojej lepszości jeśli nie czuje się gorszy. Jaki sens ma pokazywanie wszystkim "zobacz, mam 2 kolana!". Nie ma. Ludzie udowadniają swoją lepszość tam, gdzie czują się gorsi - i chcą to poczucie zabić pokazując coś na swój temat - np. majętność, wykształcenie, etc.

- niszczy relację. Jeśli Ty komuś udowodnisz, że jesteś lepszy, to on musi przyjąć, że jest gorszy. Czuje się źle, i tą złość niekiedy obróci w atak na Ciebie (tak naprawdę atak na swoje poczucie gorszości)

- jest gorsze, mniej efektywne w każdym aspekcie życia od traktowania ludzi na równo i uczenia się z każdej sytuacji (a to jest niemożliwe z przekonaniem "ja już wiem", bo jesteś zamknięty na nowe)

Staram sie jednak pracować na to by to zbalansowac, moze kiedys mi się uda.

A to akurat świetny cel ! :)

Zostałem zaatakowany (pierw psychicznie, potem i fizycznie) przez trójke znajomych którzy byli pijani (chyba + dla mnie, co?)

Zobacz, że gdy to pisałeś, Twoim celem nie było odkrycie prawdy, ale udowodnienie mi swojej lepszości. :)

Jeśli oni mieli intencję, by Cię poniżyć (co jest częstą tendencją gdy widzi się kogoś, kto się wywyższa) to do Ciebie należy odpowiedzialność za reakcję na to. Jeśli mówią "te, mądrala" to możesz odebrać to jako atak, równie dobrze możesz wziąć co mówią i zacząć z tego żartować razem z nimi - a to już kwestia Twojego dystansu do samego siebie, którego w kontekście swojej lepszości - po prostu nie masz. Nawet jeśli to jest najbadziej proste "ch. Ci w d.." to możesz powiedzieć "czekałem na tą propozycję od Ciebie od lat, wreszcie!" - i będziecie się razem śmiać. Ty natomiast, swoim poczuciem lepszości i chęcią ciągłego tego udowadniania - atakujesz innych psychicznie poczuciem gorszości. Tak samo, jak oni atakowali Ciebie. Napisałeś o tym tutaj:

gdy skrytykowalem ich punkt widzenia, zostalem zaatakowany rowniez i fizycznie

Dlatego jesteś współodpowiedzialny za kłótnie.

I mimo takiego modelu zachowania, czysto rozumowego, przystepnego dla kazdego człowieka, który chociaz odrobine myśli nie potrafie dojsc do porozumienia w wielu sprawach z ludzmi, którzy na piedestale stawiają swoje ego, a nie prawdę.

Oni stawiają na piedestale walkę o swoją rację i bronią się przed poczuciem gorszości. Ty stawiasz na walkę o swoją rację i bronisz się przed poczuciem gorszości. No faktycznie, prawdziwy Budda z Ciebie, z dostępem do prawdy, oddzielony od ego.

Dlatego też uważam się za lepszego w wielu aspektach, tak podpowiada zwykły obiektywizm. Gdzie się myle?

Wszędzie :)

Twoje poczucie lepszości jest subiektywne. Uznanie, że budowanie się w oparciu o intelekt kosztem innych aspektów jest również subiektywnie lepsze. Twoje przekonanie o tym, że to obiektywizm też jest subiektywne.

Idąc dalej, widzisz, zagłębiamy się w problem, a rozwiązania wciąż nie ma. Takim sposobem zaczynamy uogólniac pewne rzeczy, dochodzac do niczego. To ma sens moze u psychologa, nie na rozmowie na forum.

O zobacz, wciąż przekonanie "ja wiem lepiej w jakim kierunku powinna iść ta rozmowa, bym rozwiązał swój problem". Na razie jeszcze nie zaakceptowałeś, że jego źródłem jest to, co sądzisz na swój temat, więc trudno zrobić kok do przodu.

Mówisz, że zrobiłem sobie krzywdę... i co? Gdzie ta krzywda?

Intelektualne wypieranie częsci swojej osobowości, niszczenie relacji z otoczeniem i zadufanie w sobie jest krzywdzeniem siebie.

jednak oceniasz jedynie na podstawie 2-3 postów które napisałem

Zgadza się. Tyle tylko, zgodziłeś się z relacją gorszy-lepszy i dodałeś więcej szczegółów, uzasadniłeś dlaczego nie widzisz swojej odpowiedzialności w kłótni i wciąż wychodzisz z założenia, że rozmowa idzie nie w takim kierunku, jakbyś chciał (wychodząc z założenia, że wiesz lepiej w którą powinna iść by znaleźć rozwiązanie). :) Jestem więc zadowolony z obserwacji(nie oceny)na podstawie 2 postów :)

dlatego chce spróbować terapii wstrząsowej, bo co mi pozostało

Pozostało Ci, mimo Twoich wyobrażeń - bardzo wiele. Obecnie większość psychoterapii wychodzi z założenia, że niewłaściwe nawyki myślowe, opinie na swój temat powodujące dysharmonię hormonalną można wyleczyć dostarczając substancje z zewnątrz - i choć faktycznie są przypadki, w których ktoś po "zastrzyku" hormonów szczęścia zauważa pozytywy życia i uczy się innej perspektywy i może leki odstawić, to w większości przypadków prowadzą one - tak samo jak narkotyki - do uzależnienia i zwiększania dawki. Każdy organizm dąży do balansu, i jeśli dostaje nadmiar np. serotoniny z zewnątrz, to odzwyczaja się jej produkcji w środku. Norma.

Teraz wiem że moja choroba zaczęła się w liceum 1-2 klasa, jakieś 4 lata temu.

Jeśli Twoje przypuszczenia są słuszne, to daj znać co się wtedy działo z Tobą i w okół Ciebie. Plus napisz jak tam sytuacja w domu, również w dzieciństwie.

Uważam, że najbardziej bolesna prawda jest lepsza, i bardziej wyzwalająca od najpiękniejszego kłamstwa, więc będę wobec Ciebie szczery, choć nie zauważyłem byś był chętny na skorzystanie z tego, co niżej przeczytasz.

Po pierwsze masz konflikt pomiędzy 2 aspektami siebie - tą, która uważa siebie za lepszego i tą, która uważa się za gorszego. I dominująco żyjesz w tej, która uważa się za kogoś lepszego i starasz się wyprzeć drugi aspekt, co Ci się udać nie może.

miałem powazne spięcie ze znajomymi, tak powazne, ze doszło to naprawde powaznych oszczerstw, obelg i równiez i przemocy, w lzejszej formie, oczywiscie nic z tego nie z mojej strony.

Nie bierzesz pod uwagę, że za kłótnie jest się odpowiedzialnym wraz z osoba jaka się prowadzi kłótnie. Ponieważ tu wyparłeś część winy i gorszości, wróciły Twoje objawy.

boli mnie to ludzie sa cholernie glupi, nic nie rozumieja, i wiem, ze nie bede mogl na nich w zaden sposob wplynac.

Tu masz kolejne mysli aspektu pt. "jestem lepszy"

Tłumacze to sobie bardzo nieskromnie, ze jestem za mądry żeby móc przyjmować jakieś banały od takich ludzi.

Ponieważ masz przekonanie że wiesz lepiej jak rozwiązać swój problem (co nie może być prawdą, bo byś go już rozwiązał) to będziesz odrzucał propozycje rozwiązania, co już zacząłeś robić w tym temacie.

Spójrzmy może czysto teoretycznie, jako chłodny obserwator, człowiek niezaangazowany.

Z tej perspektywy możesz zrobić model problemu i rozwiązania, ale od czytania książek dzieci się nie robią.

akurat w moim osobistym przypadku przesadna empatia przeszkadza niźli pomaga

Wtedy zaczynasz czuć coś, co chcesz zagłuszyć - dlatego masz wrażenie, że Ci przeszkadza.

Uwazam się za rozsądnego człowieka, sam wiem co jest dla mnie dobre, nie sądzę, żebym sprawił sobie krzywde, napewno nie w tym aspekcie.

Nie zauważasz, że już sprawiłeś sobie krzywdę.

Jeśli będziesz chciał, bym kontynuował - napisz tu o tym. Jeśli nie chcesz iść tą drogą - życzę powodzenia na innej :)

Ja z terapii to wynioslam to, ze te mysli trzeba nauczyc sie ignorowac. Ze trzeba je zepchnac na bok i nie dac im soba rzadzic.

Zmień terapeutę!

Odrzucanie własnych myśli powoduje odrzucanie części swojego ja. To powoduje lęk przed odrzuceniem, który jest projektowany na zewnątrz (a więc strach przed odrzuceniem przez innych). Aby nie być odrzuconym pojawia się iluzja rozwiązania - będę idealna, wtedy nikt mnie nie odrzuci. I schemat się zapętla. Traktuj swoje myśli jak dzieci - dziecka byś nie odrzuciła gdyby przyszło do Ciebie z problemem, nie rób więc tego sobie....

Od blisko dwóch miesięcy nie mogę podjąć żadnych działań, mających na celu jakikolwiek krok naprzód w moim życiu.

Co Cię powstrzymuje?

Odnoszę wrażenie (aczkolwiek, podkreślam, nigdy z hipnozą do czynienia nie miałam, więc moje spostrzeżenia mogą być na wyrost), że hipno działa na zasadzie zablokowania niektórych aberracji, a nie leczenia ich, docierania do sedna, do istoty etc.

To już zależy od podejścia - hipnoterapeuty i szkoły. Są podejścia związane z hipnozą dyrektywną, w której faktycznie można blokować, wypierać impulsy i przez to usunąć objawy, są jednak podejścia o wiele dojrzalsze, w których hipnoza pobudza do otworzenia tego, co siedzi w środku, katharsis i odkrycie stłumionych wspomnień, emocji które nieświadomie wpływają na całe życie.

Nie wiem... stawy - układ ruchu - może chcę odejść od męża ale nie potrafię - coś mnie przytrzymuje. A może powinnam zostać a chcę odejść... Coś mnie unieruchamia. Jakieś wstrętne emocjonalne COŚ

 

Dłoni przykurcze kurde... ręce - witać się, żegnać, głaskać, dotykać, odpychać, bić, onanizować się, trzymać myszkę komputerową (szukać znajomości internetowych... szukać zaspakajania potrzeb emocjonalnych.., znajomość internetowa, tęsknić, romans).

 

Przykurcze - bezsilność, niemoc utrzymania we własnych rękach obecnej sytuacji, coś jest za trudne, za "ciężkie".

Piękna odpowiedź! Teraz już wiesz skąd Twoje reakcje ciała. Nie widzę większego sensu szukania witamin na poszczególne części ciała (np stawy), ale rozwiązania Twojej sytuacji w domu. W psychosomatyce stawy decydują za kierunek ruchu i konflikt wewnętrzny związany z podjęciem decyzji - dlatego wierzę w Twoją odpowiedź.

Napisz do mnie na PW o Twojej sytuacji w domu, pomogę.

Jeśli chcesz się dowiedzieć co Ci jest, to nie wypisuj objawów, tylko napisz z czym sobie nie radzisz w życiu. To co robisz jest mechanizmem obronnym generalizacji, po to by nie dotknąć jakiegoś rodzaju cierpienia.

"Mam nerwicę" nie mówi nic o tym, co Cię boli.

"Nastąpiło coś cudownego" również nie przekazuje żadnej informacji, ale gdybyś napisał np. "poczułem się zaakceptowany przez kobietę" to wiedziałbym, że brak Ci tego na co dzień - a wtedy możemy porozmawiać o poczuciu odrzucenia.

Skoro jest gonitwa myśli, to powstaje pytanie dlaczego gonią? Przed kimś uciekają? Kogoś same gonią (a ten ktoś ucieka?)?

Sprawdź intencję tych myśli - może chcesz je kontrolować i uciekają Pogadaj z nimi, zapytaj czemu się nie zatrzymają. To taka metaforyczna rozmowa z tymi aspektami siebie, jakich jeszcze nie rozumiesz.

U mnie diagnozują zaburzenia osobowości tylko jeszcze nie wiedza jaki

Szczerze? Nie słuchałbym ich.

Jak sprawdzisz listę zaburzeń osobowości, to sama się odnajdziesz w niektórych. I jest to normą, bo obecna psychologia zrobiła zaburzenie z każdego rodzaju osobowości. Jeśli oni, jako eksperci diagnozują coś takiego, to opisz w czym rzecz. Napiszę Ci co to jest i co z tym robić.

Pozdrawiam