jędza

Ja się tylko pytam: Jaki to ma związek z tematem?

Nie rozumiem.

Jutro rano mam wizytę u psychologa. Ciekawe czy uda mi się powiedzieć jak się czuję. Może się okazać, że w ogóle tam nie pójdę ze strachu...

Ja się bardzo szybko zniechęcam do wszystkiego i dzięki temu nie pracuję nigdzie.

Czy ktoś sobie w tym poradził?

Nie wierzę, że to jest możliwe, przynajmniej w moim przypadku. Kiedy czytając ten temat, poczułam się jakbym czytała o całym moim życiu, które właśnie tak wyglądało. Nie potrafię sobie wyobrazić jak nagle miałabym zmienić swoją osobowość, która wykształcała się przez 21 lat. Boję się, że nigdy z tego nie wyjdę, że taka już po prostu jestem. Chciałabym kiedyś powiedzieć o tym jakiemuś terapeucie. Niestety gdy wyobrażam sobie siebie mówiącą o tym, że znalazłam w internecie kilka objawów owego zaburzenia i dopasowałam do siebie, to czuję zażenowanie swoją osobą. Zakładam, że zostanę uznana za symulantkę która sobie coś wymyśliła, czy przykładowo ktoś stwierdzi, że wcale nie jest tak źle jak uważam że jest, lub ktoś zwyczajnie mnie zawstydzi/wyśmieje. Jestem bezradna jak niemowlę i głupia jak but.

Pisanie na tym forum jest dla mnie przyznaniem się do tego kim jestem i bezgłośnym krzykiem o pomoc do całego świata. Nienawidzę siebie.

Przeczytałam każdy post w tym temacie i czuję się dziwnie, jakby niemal każdy z nich opowiadał o mnie. Właściwie nigdy sama nie potrafiłam określić co tak naprawdę się ze mną dzieje i co mi nie pasuje, może też dlatego, że nikt nie zadał mi konkretnych pytań. W tym momencie już wiem wszystko. Niestety jednak nie jestem nawet w stanie pisać o tym problemie na forum, a co dopiero rozmawiać o nim na żywo u specjalisty. Czuję, że nigdy już nie dam sobie z niczym rady, że jestem już skończona.

Mam niedługo pierwszą wizytę u psychiatry i gabinet 10 minut od siebie na butach, gdzie przyjmuje Dr. Elżbieta Kania. Czy ktoś coś o niej wie?

Poza tym, witam wszystkich wariatów i tych którzy już nimi nie są :)