Witam

Jestem Kasia i za tydzień kończę 25 lat. Nie jestem tutaj nowa, zarejestrowałam się w listopadzie 2012 roku, wtedy też się witałam, przy okazji opisując swój problem. Jednak po kilku miesiącach zniknęłam. W międzyczasie udało mi się zdać prawo jazdy, nawet trochę pracowałam, kupiłam autko, ale problemy pozostały. Tak jak prawie 4 lata temu nadal mam swój świat, tam przenoszę się w każdej wolnej chwili, to tam mam "znajomych" bo w normalnym życiu jestem sama. Nie mam faceta (nawet nie chcę mieć, w dalszej części napiszę dlaczego) ani żadnej koleżanki z którą mogłabym gdzieś wyjść albo po prostu porozmawiać. Przyzwyczaiłam się do tego i szczerze ? czuję się z tym dobrze. Wiem, nie jest to normalne, ponieważ każdy ma jakiś znajomych, chociażby jedną przyjaciółkę lub przyjaciela a ja tylko tych wymyślonych. Teraz już nie pracuję, w pracy dogadywałam się z ludźmi, chociaż w tej ostatniej dziewczyny musiały mnie zagadywać bo inaczej przez 8 godzin nie odezwałabym się słowem. Miesiąc temu moja mama przeszła operację, w dniu wypisu lekarz prowadzący stwierdził, że jestem wygadana więc to ja załatwię, że mama wejdzie bez kolejki do gabinetu w celu zmiany opatrunki. I faktycznie, mój tata spanikował, wziął tylko numerek a ja poszłam i powiedziałam jaka jest sytuacja. A jeszcze jakiś czas temu nie potrafiłam zbytnio czegoś załatwić, po prostu się wstydziłam. Tydzień temu byliśmy na kontroli, ja czekałam na korytarzu a tata wszedł z mamą i doktor od razu spytał się gdzie ta wygadana , więc w tym tygodniu to ja wchodziłam i... dobrze mi się z nim gadało. Z jednej strony czuję, że zrobiłam się odważniejsza, ale z drugiej męczy mnie ten "wymyślony świat".

A wracając do facetów, każdego który by się pojawił to spławiam na dzień dobry. Nie lubię przytulania, o seksie już nie wspomnę, po prostu brzydzę się tym i tyle. Do końca życia pewnie będę panną, ale nie przeszkadza mi to. Dużym minusem jest to, że mieszkam na małej wsi i jeszcze na odludziu, gdzie do najbliższych budynków mam kilometr, więc utrudnia mi to kontakty z innymi.

Pozdrawiam.

Co konkretnie chcesz zakomunikować?

Ja natomiast nie widzę żadnych problemów jeżeli zaznaczasz, że jest Ci z tym dobrze.

Witaj Gebu!

Możliwe, że jesteś typem samotnika, dlatego brak kontaktów społecznych Ci nie przeszkadza. Piszesz o problemach. Jakie to są zatem problemy, skoro jak twierdzisz, brak znajomych Ci nie przeszkadza?

Pozdrawiam!

Największym moim problemem jest ten wymyślony świat. Tam "układam" sobie życie przez co unikam kontaktów z realnymi ludźmi, co normalne chyba nie jest. A jak już gdzieś wyjdę to też odpływam. Chciałabym żyć normalnie, ale nie potrafię... zbyt długo to trwa (od 4-5 roku życia).

witam..jestem Asia..i choruje na dystymie...Moze ktos tez?..chetnie poznam takie same dusze...