Zaburzenia psychiczne, a wygląd zewnętrzny

Napiszcie czy ktoś kto ma depresję lub inny psychiczne shitowie, to będzie wolniej się rozwijać fizycznie i będzie wyglądać niezbyt atrakcyjnie?

Nie chodzi mi o chudnięcie i tycie tylko czy cera, wyraz twarzy, mimika, głos itd. będzie inaczej wyglądać gdy ta osoba będzie chora lub zdrowa.

jantarek, sama depresja czy nerwica nie są w stanie sprawić, że ktoś będzie gorzej albo "inaczej" wyglądał, gorzejs ię rozwijał.

Niestety konsekwencje choroby już tak, te choroby mają to do siebie że człowiek pod ich wpływem często:

-nie wychodzi z domu

-nie dba o siebie

-nie dba o ubiór

- je zbyt dużo lub nie je wcale

Na skutek tego można być:bladym, zapryszczonym, niezadbanym, niechlujnie ubranym, z nadwagą lub bardzo wychudzonym człowiekiem - ale to wszystko da się szybko zniwelować w trakcie konkretnego leczenia.

Jak mialem nawroty deprechy to wyrastaly mi wlosy w uszach i nosie, psuly mi sie przednie zeby. Na czole wyskakiwala mi lysina i dostawalem garba. Zaczynalem sie skradac po miescie tak aby mnie nikt nie widzial: chowalem sie za latarnie, za drzewa i w krzakach na przystankach. Mialem nieswiezy oddech i brud za paznokciami. Co ja mówie ?! Przeciez ja mialem szpony jak krogulec! Gulgotalem i sapalem, swiszczalem i puszczalem bąki przy ludziach, plulem na chodnik i palilem fajki bez filtra, od których zolkly mi palce wskazujace. Pilem piwo w parku i zbieralem kapsle do kieszeni. W domu spalem w ubraniu w przedpokoju, czasem w wannie, czasem na balkonie. Pisalem na scianach brzydkie wyrazy, rzucalem kamieniami w koty i psy. Znosilem do domu wszelkie robactwo i trzymalem w sloiku po ogorkach...

Jakie pytanie taka odpowiedz.

Idzze Ty wreszcie do psychiatry i on Ci potwierdzi, ze nie masz schizy ani deprechy. Moze cos tam masz, moze on to wskaze, ale my Ci tego nie wywrozymy, zreszta pewnie sam bys nie chcial

Byłeś śliczny...hihihihija jeszcze bym dodała że na wszystkich patrze jakbym chciała zabić.....już mi lepiej :):):)

Nie wydaje mi się, żeby był to temat to żartów Potwierdzam taką tezę, depresja ma ogromny wpływ na nasz wygląd zewnętrzy, popieram ją na własnych doświadczeniach. Bardzo często łączy sie to z przeświadczeniem złudnego widzenia - lustro symbolika odbicia własnej duszy. Jak się czujemy tak wygladamy, ma to odbicie w codziennym życiu. Przyznaję, że miałam problemy z wypadającymi włosami, cerą, głosem, czułam się wiecznie chora i zmęczona. Na zmiany w chemii mózgu odpowiadają zmiany warunków naszego organizmu, spłycenie snu np., kiedy to sen jest regeneracją komórek, regulują się wtedy hormony i inne niezbędne dla zdrowego funkcjonowania procesy. I jak tu nie wyglądać koszmarnie kiedy depresja rozwala podstawowe procesy odnowy i regeneracji? Proszę się nie smiać i nie komentować złośliwie, bo to jest bardzo częsta przypadłość.

Mimika twarzy także, i ten ciagły smutny wyraz, kąciki ust opadają same, albo wygląd jakby się chiało komuś krzywde zrobić, tak było....

Niewiem jak jest z depresją, ale nerwica zmobilizowała mnie do tego aby dbać o siebie. Nie chcę myśleć o nerwicy więc zajmuję się sportem i wyglądem ogólnie, zawsze to jakieś zajęcie myśli... Zresztą jeśli ktoś całe życie dba o siebie to mając nerwicę nie przestanie, najwyżej nie będzie sie uśmiechać. A jeśli chodzi o samoczynne zmiany- w nerwicy włosy mi zmatowiały, paznokcie sie łamią, ogólnie tak jakoś bardziej trzeba dbać o to wszystko aby jakoś wyglądać...

Zresztą jeśli ktoś całe życie dba o siebie to mając nerwicę nie przestanie

Nie zgodziłabym sie z tym twierdzeniem.......niestety

Cięzko o soiebie dbać jak człowiek boi się własnego cienia, nie wychodzi z domu, nie jest w stanie wysiedzieć u fryzjera, iść na basen czy wejść do sklepu.......

Dlatego zakupy robię przez Allegro, włosy farbuję sama itd Ale faktycznie są dni że wszystko mam gdzieś, także to jak wyglądam. Jednakże tak mam już wpojone że jak wychodzę z domu to musżę wyglądać schludnie, i nerwica tego nie zmieniła, nawet jak było tragicznie.

Zresztą jeśli ktoś całe życie dba o siebie to mając nerwicę nie przestanie

Nie zgodziłabym sie z tym twierdzeniem.......niestety

Cięzko o soiebie dbać jak człowiek boi się własnego cienia, nie wychodzi z domu, nie jest w stanie wysiedzieć u fryzjera, iść na basen czy wejść do sklepu.......

Sama prawda. Linka jak zwykle trafiasz w samo sedno

Może depresja a nerwica różnią się postrzeganiem samego siebie. Dobrze jeśli dbasz o siebie widać, że zależy Ci na Twoim wizerunku, masz do siebie szacunek i do swojego ciała. Inaczej kiedy ta chęć zanika, jest to niepokojący sygnał, póżniej już tylka stagnacja i wegetacja. Nie ma to jak przez kilka dni nie mycie się i jedyne co jest się w stanie zrobić to wyjść z łóżka na siku, choć i to czasami staje się problemem, wrócić do niego i spac ;]

Nie ma to jak przez kilka dni nie mycie się i jedyne co jest się w stanie zrobić to wyjść z łóżka na siku, choć i to czasami staje się problemem, wrócić do niego i spac ;]

Nie chciałam o tym pisać....ale taka prawda...ja przeszłam taki etap....tyle, że nawet nie spałam a leżałam i sobie tępo patrzyłam w sufit, w ścianę.... kwintesencja depresji......

Też przez to przechodziłam, ale myślałam że to część nerwicy.

Ja też nie chciałam. Może nie bedę się rozpisywać o tym ...

przed byłam usmiechnieta zadbana laska a teraz nic juz nmie zostało tylko wew ból

Kiedy mnie pare lat temu dopadła deprecha to myłam się wtedy, kiedy już było widać, że jestem brudna.A mycie to wyglądało tak, ze napuszczałam wodę do wanny i siedziałam w niej gapiąc się przed siebie nawet do dwóch godzin- mycie jakoś strasznie mnie męczyło.

Niepodcinane włosy zmieniły się w rozdwajające się strąki. Nie mówiąc już o zmobilizowaniu się do jakiegokolwiek kupna ubrań. Chodziłam więc w starych ciuchach i ogólnie wyglądałam jak zmora.

Kiedy już musiałam wyjść z domu to bardzo starałam się nikogo nie spotkać, żeby tylko nikt do mnie nie zagadał- bo i o czym tu było gadać

hmm, mi np. zaczęły strasznie rozdwajać paznokcie i łamać (nic nie pomaga!), włosy mi się przerzedziły, cera jest szara, wory pod oczami większe niż zwykle i teraz doszły zajady... które ostatni raz miałam chyba w podstawówce, może z raz w życiu

jednak organizm równiez fizycznie reaguje.

jantarek, sama depresja czy nerwica nie są w stanie sprawić, że ktoś będzie gorzej albo "inaczej" wyglądał

absolutne weto....ja w tej chwili wygladam jak wrak czlowieka i to widac golym okiem, mowi mi to niemal kazdy, potwierdza matka. Juz same oczy mowia wiele o czlowieku (mowi wam cos spojrzenie wariata?) Mam niewyobrazalnie zmeczona twarz, skora zwiotczala, pod oczami since i wory, oczy i zrenice zdecydowanie zmniejszone (to moze byc tez efekt leku, w moim przypadku tianeptyny), "bez blysku", szare bialka, rysy twarzy wczesniej wyostrzone teraz wszystko opuchniete i luzne, blada cera i widoczniejsze zmarszczki. Takze mozna próbowac grac przed innymi, ze jest ok, ale niektorzy tak jak ja od razu wysylaja sygnaly na zewnatrz i jak sie tlumaczyc? Nie spalem przez miesiac? Jest to realny, niewatpliwy problem, kiedy czlowiek wyglada jak pijany lub odurzony. Nie dosc, ze chory cierpi psychicznie to jeszcze dobija go jego wyglad, ktory dla mnie neurotyka jest bardzo wazny

Napiszcie czy ktoś kto ma depresję lub inny psychiczne shitowie, to będzie wolniej się rozwijać fizycznie i będzie wyglądać niezbyt atrakcyjnie?

Nie chodzi mi o chudnięcie i tycie tylko czy cera, wyraz twarzy, mimika, głos itd. będzie inaczej wyglądać gdy ta osoba będzie chora lub zdrowa.

jak mam nawrót choroby to wyglądam źle bo nie mam siły o siebie dbać,

nie wiem jak z głosem ale mówią mi że mam bardziej przymulony i zrezygnowany

Mio85, dokładnie! To ciągłe uczucie napięcia i stres związany z nerwicą bardzo się u mnie odbiły na wyglądzie. Choruję od ośmiu lat i bardzo się postarzałam przez ten czas. Mam 24 lata, ale moja skóra jest o wiele starsza. Jest mi z tego powodu okropnie przykro, bo dla mnie też wygląd jest ważny. Boję się tego, jak będę wyglądać za parę lat...