Rozstanie i wielka chec powrotu......

Opowiem o sobie w skrocie, mam 26lat, dobra prace, skonczylem studia, znam jezyki, mam wiele pasji, jestem bardzo optymistyczna osoba.

A teraz do rzeczy:

W zyciu bylem kilka razy w zwiazkach, dluzszych, krotszych, nie wazne, kiedy sie konczyly nic sie nie dzialo, szedlem dalej i realizowalem swoje plany.

Przez ostatnia 3 lata bylem w zwiazku z dziewczyna, w ktorej na poczatku mocno sie zauroczylem, pozniej to slablo az w koncu mialem jej dosc, nie ze wzgledu na to, ze robila cos zlego ale to, ze mialem malo powietrza, caly czas sie interesowala, dzwonila, chciala spotykac. Nie moge o niej zlego slowa powiedziec, bo jest naprawde dobra osoba ale nie potrwafilem dawac wiecej od siebie. Raz zerwalismy ( w zasadzie to ja powiedzialem, ze juz tego nie chce) potem wrocilismy do siebie i trwalo to rok. Po wspomnianym czasie mnie zostawila, co na poczatku mnie nawet ucieszylo, jednak po jakims czasie i zobaczeniu jej z innym chlopakiem calkowicie zmienilem swoj poglad. Moglbym miec pretensje, ze jest z kims innym, jednak to tylko na moje wlasne zyczenie.

Brakuje mi jej troski, bycia przy mnie, wiem, ze zachowywalem sie w czasie trwania zwiazku zle. Teraz chcial bym to naprawic ale nie mam puki co z jej strony na to szans.

Problem polega na tym, ze jestem caly czas przybity, smutny, nic mnie nie cieszy, caly czas o niej mysle. Powiedzialem sobie, ze sam siebie chyba nie znam, nigdy nie sadzilem, ze dotknie mnie cos takiego, czuje sie z tym po prostu fatalnie. Probowalem spotykac sie z kims innym, jednak i tak caly czas wracam myslami do niej.

Niewiem czy to dobre miejsce ale mam nadzieje, ze ktos powie mi jaka jest tego przyczyna i co zrobic bo jak powiedzialem na podstawie tego dochodze do wniusku, ze sam siebie nie znam...

Czuje mocna potrzebe naprawienia tego co zle zrobilem, chodz mam swiadomosc tego, ze kiedy zwiazek trwal sie dusilem ale przyczyna bylo chyba to, ze nie dawalem nic od siebie i nie widzialem swojej winy. Najdziwniejsze jest to, ze tak jak napisalem poczatkowo cieszylem sie z rozstania, jednak z czasem brakuje mi tego wszystkiego.

Wiem, ze mi sie to nalezalo i moze powinien to zostawic jednak jak narazie nie jestem w stanie.

Opowiem o sobie w skrocie, mam 26lat, dobra prace, skonczylem studia, znam jezyki, mam wiele pasji, jestem bardzo optymistyczna osoba.

A teraz do rzeczy:

W zyciu bylem kilka razy w zwiazkach, dluzszych, krotszych, nie wazne, kiedy sie konczyly nic sie nie dzialo, szedlem dalej i realizowalem swoje plany.

Przez ostatnia 3 lata bylem w zwiazku z dziewczyna, w ktorej na poczatku mocno sie zauroczylem, pozniej to slablo az w koncu mialem jej dosc, nie ze wzgledu na to, ze robila cos zlego ale to, ze mialem malo powietrza, caly czas sie interesowala, dzwonila, chciala spotykac. Nie moge o niej zlego slowa powiedziec, bo jest naprawde dobra osoba ale nie potrwafilem dawac wiecej od siebie. Raz zerwalismy ( w zasadzie to ja powiedzialem, ze juz tego nie chce) potem wrocilismy do siebie i trwalo to rok. Po wspomnianym czasie mnie zostawila, co na poczatku mnie nawet ucieszylo, jednak po jakims czasie i zobaczeniu jej z innym chlopakiem calkowicie zmienilem swoj poglad. Moglbym miec pretensje, ze jest z kims innym, jednak to tylko na moje wlasne zyczenie.

Brakuje mi jej troski, bycia przy mnie, wiem, ze zachowywalem sie w czasie trwania zwiazku zle. Teraz chcial bym to naprawic ale nie mam puki co z jej strony na to szans.

Problem polega na tym, ze jestem caly czas przybity, smutny, nic mnie nie cieszy, caly czas o niej mysle. Powiedzialem sobie, ze sam siebie chyba nie znam, nigdy nie sadzilem, ze dotknie mnie cos takiego, czuje sie z tym po prostu fatalnie. Probowalem spotykac sie z kims innym, jednak i tak caly czas wracam myslami do niej.

Niewiem czy to dobre miejsce ale mam nadzieje, ze ktos powie mi jaka jest tego przyczyna i co zrobic bo jak powiedzialem na podstawie tego dochodze do wniusku, ze sam siebie nie znam...

Czuje mocna potrzebe naprawienia tego co zle zrobilem, chodz mam swiadomosc tego, ze kiedy zwiazek trwal sie dusilem ale przyczyna bylo chyba to, ze nie dawalem nic od siebie i nie widzialem swojej winy. Najdziwniejsze jest to, ze tak jak napisalem poczatkowo cieszylem sie z rozstania, jednak z czasem brakuje mi tego wszystkiego.

Wiem, ze mi sie to nalezalo i moze powinien to zostawic jednak jak narazie nie jestem w stanie.

Troszkę przypominasz chłopca , który rzuca samochodzik w kąt , a kiedy inne dziecko chce się nim pobawić , to placzesz i krzyczysz " oddaj". Przedewszystkim zaczęlabym od spisania na kartce , pozytywow waszego związku , i negatywów. Zadalabym sobie pytanie , czy kocham tą osobę , czy tylko chcę ją mieć na wlasny użytek ? Zadaj sobie kilka szczerycgh pytan i szczerze na nie odpowiedz.

Szczerze wątpię , że dziewczyna będzie chcialą do Ciebie wrócić , bo fundujesz jej huśtawkę i niepewność , a przecież nie o to chodzi...

Troszkę przypominasz chłopca , który rzuca samochodzik w kąt , a kiedy inne dziecko chce się nim pobawić , to placzesz i krzyczysz " oddaj". Przedewszystkim zaczęlabym od spisania na kartce , pozytywow waszego związku , i negatywów. Zadalabym sobie pytanie , czy kocham tą osobę , czy tylko chcę ją mieć na wlasny użytek ? Zadaj sobie kilka szczerycgh pytan i szczerze na nie odpowiedz.

Szczerze wątpię , że dziewczyna będzie chcialą do Ciebie wrócić , bo fundujesz jej huśtawkę i niepewność , a przecież nie o to chodzi...

To jest troche tak, ze bylismy zupelnie z innych swiatow, inne zainteresowania, podejscie do zycia ale cos nas laczylo.

Ja mam bardzo duze ambicje, ona oczekuje jak by czegos innego.

Co bylo plusem: bliskosc innej osoby, ktora zawsze wysluchala, paradoksalnie pozniej zaczynalem zamykac sie w sobie. Druga strona dawala duzo od siebie.

W kwesti minusow: z czasem przestawalismy rozmawiac, kiedys doskonale sie rozumielismy, ponziej zaczolem sie zamykac, izolowac, dostrzegac wady, zbyt wazna stala sie dla mnie praca.

ewaryst7, mysle, ze masz racje, bo faktycznie inaczej nie da sie tego wytlumaczyc, moze to podrazniona duma...

Tak czy inaczej, zrobilem wszystko/duzo co moglem aby dostac druga szanse, na dzien dzisiejszy sie nie udalo...

Poczekam kilka miesiecy i zobacze co bedzie dalej, chodz nie ukrywam, ze to dla mnie niezwykle ciezkie.

Cuz, najmodrezjesze jak zawsze zdaje sie powiedzenie "czas pokaze".

To jest troche tak, ze bylismy zupelnie z innych swiatow, inne zainteresowania, podejscie do zycia ale cos nas laczylo.

Ja mam bardzo duze ambicje, ona oczekuje jak by czegos innego.

Co bylo plusem: bliskosc innej osoby, ktora zawsze wysluchala, paradoksalnie pozniej zaczynalem zamykac sie w sobie. Druga strona dawala duzo od siebie.

W kwesti minusow: z czasem przestawalismy rozmawiac, kiedys doskonale sie rozumielismy, ponziej zaczolem sie zamykac, izolowac, dostrzegac wady, zbyt wazna stala sie dla mnie praca.

ewaryst7, mysle, ze masz racje, bo faktycznie inaczej nie da sie tego wytlumaczyc, moze to podrazniona duma...

Tak czy inaczej, zrobilem wszystko/duzo co moglem aby dostac druga szanse, na dzien dzisiejszy sie nie udalo...

Poczekam kilka miesiecy i zobacze co bedzie dalej, chodz nie ukrywam, ze to dla mnie niezwykle ciezkie.

Cuz, najmodrezjesze jak zawsze zdaje sie powiedzenie "czas pokaze".

niewiadomoskad, a to nie jest przypadkiem tak, że mamusi,a nie dziewczyny potrzebujesz? A potem sie przed troską tejze buntujesz?

A co do samego uczucia jak widzisz ją z innym, to przychodzi mi na myśl pies ogrodnika.

Czytałeś sobie o syndromie piotrusia pana? Jeśli nie to polecam.

niewiadomoskad, a to nie jest przypadkiem tak, że mamusi,a nie dziewczyny potrzebujesz? A potem sie przed troską tejze buntujesz?

A co do samego uczucia jak widzisz ją z innym, to przychodzi mi na myśl pies ogrodnika.

Czytałeś sobie o syndromie piotrusia pana? Jeśli nie to polecam.

Moze to tak wygladac, bo czuje teraz pustke ale, ze potrzebuje opieki to absolutnie nie, jestem osoba samodzielna, szybko podejmujaca decyzje i nie bojaca sie ich.

Generalnie czuje cos w rodzaju nie dokonczenia czegos, nie wynagrodzenia drugiej osobie tego co dla mnie zrobila.

Wiem, ze bylem nie fair, w jakim stopniu nie wiem, mam mentlik w glowie. Czy sie staralem, raczej srednio ale w ostatnich kilku miesiacach przed rozstaniem musze powiedziec, ze bylem troche lepszy.

W sumie ja rozumiem, ze to zakonczyla i nie dziwie sie ale teraz naprawde chcial bym sie zmienic.

Moze to tak wygladac, bo czuje teraz pustke ale, ze potrzebuje opieki to absolutnie nie, jestem osoba samodzielna, szybko podejmujaca decyzje i nie bojaca sie ich.

Generalnie czuje cos w rodzaju nie dokonczenia czegos, nie wynagrodzenia drugiej osobie tego co dla mnie zrobila.

Wiem, ze bylem nie fair, w jakim stopniu nie wiem, mam mentlik w glowie. Czy sie staralem, raczej srednio ale w ostatnich kilku miesiacach przed rozstaniem musze powiedziec, ze bylem troche lepszy.

W sumie ja rozumiem, ze to zakonczyla i nie dziwie sie ale teraz naprawde chcial bym sie zmienic.

Co tak koledze pesymistycznie mówicie, jest tu ktoś normalny, ktoś "bez winy"?

Jeśli byś chciał zmienić to próbuj z nią gadać jakoś, jesli nie jest jeszcze zaobrączkowana to zawsze warto próbować. Syndromy syndromami, ale to Twoje życie. Tzn nie znam szczegółów , bo wiele nie powiedziałeś, sam wiesz najlepiej jak tam jest, czy macie kontakt jeszcze choćby koleżeński. To że jest z kimś innym to jeszcze wszystkiego nie przekreśla ale na pewno łatwo nie bedzie. Albo musisz sie pogodzić , że bedzie z innym albo jeszcze próbować cos robić. Ja jestem zdania , że w miare możliwości próbować trzeba, bo powtórzę sie - to Twoje życie, i jesli ją kochasz to próbuj.

Przemyśl swoje uczucia.

Co tak koledze pesymistycznie mówicie, jest tu ktoś normalny, ktoś "bez winy"?

Jeśli byś chciał zmienić to próbuj z nią gadać jakoś, jesli nie jest jeszcze zaobrączkowana to zawsze warto próbować. Syndromy syndromami, ale to Twoje życie. Tzn nie znam szczegółów , bo wiele nie powiedziałeś, sam wiesz najlepiej jak tam jest, czy macie kontakt jeszcze choćby koleżeński. To że jest z kimś innym to jeszcze wszystkiego nie przekreśla ale na pewno łatwo nie bedzie. Albo musisz sie pogodzić , że bedzie z innym albo jeszcze próbować cos robić. Ja jestem zdania , że w miare możliwości próbować trzeba, bo powtórzę sie - to Twoje życie, i jesli ją kochasz to próbuj.

Przemyśl swoje uczucia.

Zrobilem wszystko co moglem, przeprosilem, obiecalem zmiane, wyznalem uczucia- absolutnie wszystko co moglem zrobic i nic. W dodatku nie zrobilem tego raz a kilka razy probowalem rozmawiac.

Obecnie widze, ze jest bardzo mocna zauroczona w tej drugiej osobie.

Kontaktu juz nie mam poniewaz widze, ze wszelkie moje proby tylko ich wzmacnialy, powiedzialem sobie, ze nie bede sie przez kilka ( w domyśle max 3) miesiecy odzywal bo naprawde nie chciala zupelnie ze mna rozmawiac. Ten brak kontaktu jest dla mnie bardzo trudny ale wiem, ze na ta chwile ciezko mi cokolwiek zdzialac.

Mialem kiedys podobna sytuacje i bylem w stanie zimny sposob wyczekac, teraz przychodzi mi to bardzo trudno...

Jest to osoba stala w uczuciach, ktora potrzebuje bardzo duzo bliskosci drugiej osoby, ja ze wzgledu na prace nie bylem nigdy w stanie az tak czesto sie spotykac, wiem, ze osoba z ktora jest teraz jest dla niej niemal caly czas i boje sie, ze to porownanie moze pozbawiac mnie calkowicie szans, co zreszta juz teraz nastapilo.

Dzieki wszystkim za odpowiedz.

pozdrawiam

Zrobilem wszystko co moglem, przeprosilem, obiecalem zmiane, wyznalem uczucia- absolutnie wszystko co moglem zrobic i nic. W dodatku nie zrobilem tego raz a kilka razy probowalem rozmawiac.

Obecnie widze, ze jest bardzo mocna zauroczona w tej drugiej osobie.

Kontaktu juz nie mam poniewaz widze, ze wszelkie moje proby tylko ich wzmacnialy, powiedzialem sobie, ze nie bede sie przez kilka ( w domyśle max 3) miesiecy odzywal bo naprawde nie chciala zupelnie ze mna rozmawiac. Ten brak kontaktu jest dla mnie bardzo trudny ale wiem, ze na ta chwile ciezko mi cokolwiek zdzialac.

Mialem kiedys podobna sytuacje i bylem w stanie zimny sposob wyczekac, teraz przychodzi mi to bardzo trudno...

Jest to osoba stala w uczuciach, ktora potrzebuje bardzo duzo bliskosci drugiej osoby, ja ze wzgledu na prace nie bylem nigdy w stanie az tak czesto sie spotykac, wiem, ze osoba z ktora jest teraz jest dla niej niemal caly czas i boje sie, ze to porownanie moze pozbawiac mnie calkowicie szans, co zreszta juz teraz nastapilo.

Dzieki wszystkim za odpowiedz.

pozdrawiam

Też bym cię olał, ciepłym ropnym moczem. Znasz języki jedź do afryki Takie jest życie, świat się do ciebie nie dostosuje, nie może być wszystko pod twoje dyktando, mam nadzieje, że z nowym doświadczeniem, więcej podobnego błędu nie popełnisz.

Też bym cię olał, ciepłym ropnym moczem. Znasz języki jedź do afryki Takie jest życie, świat się do ciebie nie dostosuje, nie może być wszystko pod twoje dyktando, mam nadzieje, że z nowym doświadczeniem, więcej podobnego błędu nie popełnisz.

Nortt, dziekuje Ci za "merytoryczna" opinie.

Nortt, dziekuje Ci za "merytoryczna" opinie.

Też bym cię olał, ciepłym ropnym moczem. Znasz języki jedź do afryki Takie jest życie,

Nortt - Jeśli masz pisać głupoty to lepiej sie zamknij.

Kolego niewiadomoskad - ja Ci współczuje tej sytuacji. Skoro jest jak mówisz , to pewnie nie wiele da sie zrobić. Zupełnie jak u mnie. Nie bede mówić , że czas leczy rany i tęsknota mija, po prostu dużo siły Ci życze. Trzymaj sie ciepło i zaglądaj tu czasem.

Też bym cię olał, ciepłym ropnym moczem. Znasz języki jedź do afryki Takie jest życie,

Nortt - Jeśli masz pisać głupoty to lepiej sie zamknij.

Kolego niewiadomoskad - ja Ci współczuje tej sytuacji. Skoro jest jak mówisz , to pewnie nie wiele da sie zrobić. Zupełnie jak u mnie. Nie bede mówić , że czas leczy rany i tęsknota mija, po prostu dużo siły Ci życze. Trzymaj sie ciepło i zaglądaj tu czasem.

Nortt , naprawdę nie ma potrzeby bycia chamskim..

Nortt , naprawdę nie ma potrzeby bycia chamskim..

nowy_franek, dzieki za slowo otuchy.

Masz racje czas leczy rana, jednak oboje wiemy, ze latwo to przychodzi kiedy mowisz to drugiemu a nie sam muszisz w to uwierzyc.

Mysle nad tym wszytskim, boli mnie zmiana drugiej osoby. Tak jak pisalem, popelnialem wiele bledow ale zawsze bylem pewny drugiej osoby, pierwszy raz bylem z kims kogo bylem 100% pewien.

Nagle okazalo sie, ze tak nie jest. Malo tego, ze nie dawalem nic od siebie to jeszce sie izolowalem.

Widze, ze teraz jak by chciala sie wyszumiec, zaczela duzo imprezowac, kiedys nic nie pila a od pewnego czasu jest tego wiecej, znacznie wiecej, to niestety za sprawa tej drugiej strony. Nie oceniam jej, tez taki kiedys bylem i wiem, ze to przemija, jednak najbardziej obawiam sie tego, ze moze to zbyt dlugo trwac- chodz wtedy bedzie to znaczylo, ze jednak nie byla to osoba dla mnie.

Cuz, mozna by powiedziec, ze to jakas kara, chodz nie wierze w takie teorie.

nowy_franek, dzieki za slowo otuchy.

Masz racje czas leczy rana, jednak oboje wiemy, ze latwo to przychodzi kiedy mowisz to drugiemu a nie sam muszisz w to uwierzyc.

Mysle nad tym wszytskim, boli mnie zmiana drugiej osoby. Tak jak pisalem, popelnialem wiele bledow ale zawsze bylem pewny drugiej osoby, pierwszy raz bylem z kims kogo bylem 100% pewien.

Nagle okazalo sie, ze tak nie jest. Malo tego, ze nie dawalem nic od siebie to jeszce sie izolowalem.

Widze, ze teraz jak by chciala sie wyszumiec, zaczela duzo imprezowac, kiedys nic nie pila a od pewnego czasu jest tego wiecej, znacznie wiecej, to niestety za sprawa tej drugiej strony. Nie oceniam jej, tez taki kiedys bylem i wiem, ze to przemija, jednak najbardziej obawiam sie tego, ze moze to zbyt dlugo trwac- chodz wtedy bedzie to znaczylo, ze jednak nie byla to osoba dla mnie.

Cuz, mozna by powiedziec, ze to jakas kara, chodz nie wierze w takie teorie.

Kara nie , ale nauczka tak. Zresztą jeśli posiejesz groch , to nie zbierzesz kapusty.