chore poczucie odpowiedzialności

Mam czasem poczucie odpowiedzialności za wszystko, ale tylko w niektórych sytuacjach - stworzonych w 100 % przeze mnie. Niby to normalne, ale w moim przypadku dochodzi to do granic absurdu - jest to jedną z wielu przyczyn mojej ograniczonej aktywności życiowej. W związku z czym rzadko kiedy bawię się w organizatora, bo kiedy już kogoś na coś zaproszę - na jakąś imprezę, wyjazd, spotkanie - wystarczy jeden krzywy uśmiech a ja przestaję się dobrze bawić, czuję się winna, zastanawiam się czy to nie z mojej winy, czy w ogóle dobrze zrobiłam że tą osobę zaprosiłam. Nie potrafię wziąć na luz tylko się spinam o wszystko. Kiedy się z kimś umawiam z całą grupą i się spóźniamy, bo grupa jest ślamazarna, zaczynam się na wszystkich denerwować, poganiać, robię sie złośliwa itd., nie potrafię zachować spokoju a jednocześnie nie chcę być tylko ogonkiem doczepką do jakiś wydarzeń, niestety jak do tej pory tylko w tej roli dobrze się sprawdzam.

Problem jest już w chwili gdy kogoś zapraszam - obawiam się, że ta osoba mnie oleje i zazwyczaj się tak dzieje. Samospełniająca się przepowiednia? - być może. Ale to trochę zbyt ogólne wyjaśnienie. Chciałabym wiedzieć czemu tak źle oddziałuję na ludzi.

Czy ktoś też tak ma? Jak z tym można walczyć?

katia010, jesteś DDA?

no właśnie raczej nie, w mojej rodzinie nie było żadnych uzależnień

ja też tak mam. To chyba nie jest żadno "chore dziwactwo" na tle psychicznym, tylko Twój charakter. Ja np.: jestem bardzo niecierpliwa, nerwowa, wybuchowa, czasem przejmuję się głupotami, a w dodatku jestem małostkowa i bywam agresywna, zwłaszcza gdy ktoś nie gra ze mną fair. ale wiesz co... ma to też swoje strony. W srodowisku jest wiele osób o takich cechach, ale zauważyłam i wiem po sobie, że to są zazwyczaj ludzie godni zaufania, którym warto powierzyć zadanie, oni Cię nie zawiodą, nie oleją, nie zrobią świństwa. W dodatku łatwo zauważają prawdziwe "krzywe uśmiechy" innych, co zwykle świadczy, że coś jednak nie jest ok... Jako pierwsza widzę je u koleżanek na roku, na mieszkaniu, u rodziców... Zawsze coś się pod tym kryje. Człowiek ma to do siebie, że odreagowuje i faktycznie, nawet jak jest twardy, widać po nim że coś go zdenerwowało, rozjuszyło... Zwykle ludzie tego nie widzą, ja jako pierwsza dostrzegam symptomy niezadowolenia na twarzy moich znajomych...