Wpływ dzieciństwa na dalsze życie

czarna_owca · 6 Marca 2013

Witam. Długo zastanawiałam się dlaczego jestem jaka jestem. Doszłam do mam nadzieję dobregi wniosku, że to wina dzieciństwa. Tylko teraz pytanie... Jak to naprawić...

Ale zacznę od początku.

Mój ojciec zmarł na raka jak byłam mała (potem dowiedziałam się że był alkoholikiem i bił mamę). Mojej mamie było trudno samotnie wychowywać dwójkę dzieci jeszcze z marną kasą... Jak poszłam do podstawówki zaczął się koszmar... miałam straszne nazwisko i wszyscy się ze mnie śmiali. Byłam samotna, przestałam sie uczyć, a mama zamiast zabrać knie do psychologa najpierw starała się sama mi pomóc a potem tylko były pretensje że się nie uczę i szlabany.... efekt był taki, że czułam się najgorsza, najbrzydsza, najgorzej ubrana z braku kasy (nawet kiecke komunijną miałam pożyczoną) i najgłupsza na świecie.

No dobra jakoś zdalam do LO. Liczyłam, że bedzie inaczej. Nowi ludzie, nowe środowisko.... Tak starałam się im przypodobać, że skutek był odwrotny... Nawet zaczęłam sie malować, żeby być ładniejsza, bo te ładne mają łatwiej (do tej pory nie wyjdę z domu bez makijażu) Był postęp bo pod koniec LO miałam przyjaciółkę.

Potem znalazł sie facet... defacto wybranek.mojej mamy. Nie czułam się z nim szczęśliwa ale trwałam w tym 3 lata aż sie zbuntowalam... matka nie.chciała tego zaakceptować... w zasadzie zawsze mnie krótko trzymała. zero imprez nocnych, wieczne narzucanie swojego zdania, a jak coś było nie po jej myśli to grała na uczuciach. Mój brat ma silniejszy charakter i się nie dał i to na mnie wszystko sie skupialo... czułam sie jak ptak w klatce... do sklepu ze mną... na działkę jak nie pojechałam to była obrażona.... był moment że jej nie nawidzilam... a najbardziej miałam do niej żal że pies był dla niej ważniejszy niż ja... wszystko się kręciło wokół niego... była taka sytuacja że zrobił mi się wylew w oku i moj obecny mąż zabrał mnie na ostry.dyżur a ona? w ogóle sie nie przejeła.. powiedziała tylko: to jedź. a jak pies pisnął to już panikowała...

Na studiach było lepiej. Zaczęłam wyrywać się matce, więcej ludzi mnie akceptowalo. I poznałam obecnego męża. W końcu zaczęłam żyć! Za kasę ze stypendium naukowego zrobiłam prawko. Mój mąż jest świetnym kierowcą i uważa że ja mam świetne predyspozycje do jazdy. Kocham prowadzić ale się boje.... dopóki nie rusze jest panika że gdzieś przywale... potem przechodzi ale.tak jest zawsze przez to rzadko jeżdżę.... i tak ze wszystkim. Dużo ludzi.mówi mi że jestem zdolna, pięknie rysuje, dobrze.jeżdżę, szybko się uczę itd... mi jest miło ale i tak nie umiem im przyznać racji.

Tak czy siak żyło mi się dobrze, potem praca i ślub (cudowny - ale zareczyny popsula matka - awantura że za wcześnie - 5 lat związku). Potem ciąża...

Mały ma obecnie prawie półtora roku a ja? Znowu zaczynam usychać. O byle co się wkurzam na męża, mam wrażenie że wszyscy są przeciwko mnie. Większość kontaktów potraciłam po porodzie. Czuję się samotna, wszystko biorę do siebie. Jak mąż się krzywo spojrzy mam wrażenie, że już mnie nie kocha, że jestem dla niego za gruba bo pare kilo mi zostało po ciąży. Wszystkim innym chetnie pomaga a ja jestem na szarym końcu... Przez to zaczyna się walić mój związek, on robi się co raz bardziej nerwowy... a przyjaciółka? jest dalej ale i do niej czasem mam pretensje, że ma czas dla innych a nie dla mnie....

i teraz powracam z pytaniem. Co ja mam robić, żeby naprawić charakter? I nie piszcie Żebym przestała sie użalać nad sobą... bo to słyszałam od matki i nie przyniosło efektu. Dodam jeszcze że przed znajomymi i obcymi gram pewną siebie... bo nie chcę żeby ktoś odkrył moje słabości...

Ale ja mam dosyć noszenia maski... mam dosyć siebie... chcę znów zacząć żyć.

I przepraszam za błędy ale piszę z telefonu i nie zawsze wychwyce literówkę. Przepraszam też za długi post... mam nadzieję, że ktoś doczyta go do końca ale naprawdę nie umialam tego bardziej streścić.

Ktoś mógłby mi coś doradzić?

czarna_owca · 6 Marca 2013