Oszukuję siebie oraz innych ludzi

Nie wiem jak zacząć po prostu udaję kogoś kim nie jestem aby uzyskać poklask otoczenia. Mam wrażenie że jeżeli będę zachowywała się tak a nie inaczej to zdobędę akceptację. Rodzice wpoili mi że nauka jest najważniejsza więc udaje jak tylko mogę że mnie to interesuje. Jeśli chodzi o innych ludzi to zachowuję się tak jakbym pozjadała wszystkie rozumy. Nie utrzymuje z ludźmi kontaktu bo boję się że moi rodzice zaczną mnie przy nich poniżać. Rodzice wmówili mi że jak ludzie są niewykształceni i nie chcą się uczyć to osoby gorszej kategorii które można obmawiać bez wyrzutów sumienia za plecami. Poszłam na studia - niby mnie to interesuje ale jednak to nieprawda. Od tego momentu wszyscy myślą że jestem nie wiem jak mądra. Na tych studiach utrzymuje się tylko z powodu posiadanego szczęścia + fakt że to jest dosyć rzadki kierunek na którym jest mało osób. Kilka razy mieli mnie wywalić ale teraz jest to niestety bliższe niż kiedykolwiek. Rodzice mnie poniżają jak tylko mogą. Zwłaszcza ojciec na zasadzie: on ma pieniądze to ma też władze.

Chcę się usamodzielnić niekoniecznie posiadając wyższe wykształcenie ale wiem że gdyby mi się noga ze studiami podwinęła to oni będą mnie poniżali do końca życia.

PS: Ze stylistyką i interpunkcją jestem na bakier

No tak,ta bezsensowna akceptacja.Ja też długo żyłam pod dyktando rodziców,długo trwało zanim zrozumiałam że nie chce tak żyć,bo to mnie wpędza tylko w większe kłopoty z moim zdrowiem psychicznym a ta ich aprobata i akceptacja do niczego w życiu mi się nie przyda tak naprawdę.Zawsze będą chcieli tylko więcej i więcej a ja się w końcu wykończę.A powiedz mi,mieszkasz z nimi?

Spróbuj ukończyć studia mimo wszystko, pokazać im ! Jeśli się uda to fajnie i wtedy najlepiej się usamodzielnić, no bo jak chodzisz na dzienne, to raczej marne szanse na pracę i usamodzielnienie. A jeśli się nie uda. Rozumiem Cię, bo mam taką samą matkę, że lubi się ze mną porównywać, lubi pokazywać, że jest mądrzejsza i wgl lepsza ode mnie. Dlatego ja staram się nie dawać jej powodów do krytykowania mnie. Chociaż nie zawsze mi się to udaje. Jeśli Ci się nie uda, to też słuchać ich nie musisz... Chcesz się usamodzielnić, to co Cię będzie obchodzić opinia rodziców ?

Tak mieszkam z nimi. A z tymi studiami to chodzi o to że mam takiego promotora swojej pracy dyplomowej z którym za Chiny nie mogę się dogadać.Zmienić też się nie da. A i jeszcze mu podpadłam swym lenistwem i głupotą. A wyprowadzić się to nie mam za bardzo dokąd. Koszty wynajęcia mieszkania w mojej okolicy są bardzo drogie.Jedyna nadzieja w mojej kuzynce która mieszka bardzo daleko ode mnie żeby mnie do siebie przygarnęła. Ale z nią mam bardzo słaby kontakt bo moi starzy ze wszystkimi krewnymi się pokłócili i ich nie odwiedzają. Poza tym chce pomóc pewnej osobie która zawsze mi pomaga w tarapatach ale sama też nie ma dobrze. Chcę z nią się wyprowadzić ale ona się nie zgadza. Obawiam się ją zostawić tu a sama wyjechać.

Chce żeby mnie rodzice kochali a nie ciągle coś jest be.

Draska, rodzice Cie kochają - tylko nie potrafią tego okazać. Nie potrafią Cie wesprzeć, ani zachowywać sie nietoksycznie. Zaakceptuj to, wtedy będzie łatwiej. I pryskaj z tego patologicznego otoczenia, kiedy tylko będziesz mogła. Bo oni ciągle będą Ciebie dołować i wystawiać pod presję. W takim środowisku nie masz szans sie dobrze poczuć i to calkowicie normalne. Nikt by się nie czuł dobrze wśród ludzi, którzy go poniżają.

Draska, tak jak mówi cudak, oni Cię kochają.Za dużo oczekują,ale to się rodzicom często zdarza,nie tylko tym Twoim.Dobrze by tez zrobiło jakbyś z nimi o tym szczerze porozmawiała.To może dużo naprawić.W moim przypadku na krótko,ale lepsze to niż wcale,przynajmniej mam pewnośc,że nie jestem tylko "na pokaz".

Właśnie parę razy próbowałam z nimi o tym gadać ale to jak grochem o ścianę... Że nie wiedzą o co mi chodzi i jak mogę takie głupoty gadać... Ich miłość objawia się jeszcze tym że chcą za mnie decydować. Nawet zmusili zmanipulowali mnie do pójścia do szkół do których ja nie chciałam iść. Na moje propozycje wkurzali się i wmawiali że nie dam rady. Te studia na które poszłam to była moja decyzja w tym wsparła mnie dalsza rodzina. I tak boję się że mi się nie uda ich skończyć że aż wszystko zaprzepaszczam. Wiem że wtedy nie będę życia z nimi wcale.

Oni Cię nie kochają. Mi się zawsze to wydawało oszustwem: dziecko czuje, że coś jest nie tak, ale wszyscy mu powtarzają "rodzice Cię kochają, ale nie umieją tego okazać". Ja zawsze wolałam wierzyć, że jednak nie kochają. Wydawało mi się to bardziej prawdziwe. W tym przypadku też mi się takie wydaje: wymagają od Ciebie bardzo dużo, i ciągle Cię poniżają. Tak ma wyglądać miłość..? To ciekawe, jak wygląda nienawiść... :/ Niektórzy ludzie nie umieją kochać i nie chcą się nauczyć.

Dobrze, że wiesz, czego chcesz. Tak mi się przynajmniej wydaje na podstawie Twoich postów. A przynajmniej na pewno wiesz, czego nie chcesz. To już jakaś podstawa do stworzenia swojego własnego życia. Po to przyszliśmy na tę planetę: żeby wyrazić naszą indywidualność, to, kim jesteśmy. Więc warto żyć po swojemu. Chociaż czasem też warto się trochę zmusić do np. nauki nielubianego przedmiotu na studiach, ale tylko wtedy kiedy faktycznie zależy Ci na ich skończeniu. Ale Tobie. Nie rodzicom.

Niektórzy ludzie nie umieją kochać i nie chcą się nauczyć.

Szacunek. Masz całkowitą rację.