Derealizacja a cukier

Ostatnio się zastanawiam, czy przyczyną derealizacji może być nadmierny pociąg do słodyczy. Otóż ja, od zawsze jem dużo słodkiego. Wiadomo, cukier chyba przy tym skacze. Komórki po jakimś czasie tracą wrażliwość i chcą więcej cukru! Ostatnie tygodnie to byl rozpędzony rydwan autodestrukcji poprzez żarcie dziennie 300 g czekolady słodkiej, 3 milkywayów, 2 paczek ciastek i kinderczekoladowych batoników. Ale wiadomo, wszystko co dobre musi się skończyć i w ramach pokuty i wyrzutów sumienia, bo jakiś pierwotny lęk się odezwał, że hoduję sobie stopę cukrzycową w ten sposób, no więc postanowiłam zerwać z białą śmiercią. Obecnie drugi dzień jak nie jem niczego, co zawiera cukier rafinowany. Ratuję się słodkimi owocami, ale mózg się nie chce nabrać, i jest otulony kokonem z waty. Czuję się wśród ludzi jakbym koło nich przepływała, a oni są jacyś w 2D, płascy i papierowi jak szablony z kartonu. Czy to może być spowodowane, że mój mózg jest na głodzie? Skoro dostawał takie kolosalne dawki cukru, dzień w dzień, a nagle kazano mu przejść na dietę?

bedzielepiej,

Cukier uzależnia,więc możliwe,że twój mózg reaguje tak,jakby był na głodzie

Ja też się zastanawiam czy chroniczne nadmierne dawki cukru czy masturbacji zwłaszcza w połączeniu z długotrwałym stresem, brakiem ruchu i siedzeniem przy kompie, nie są może w jakimś stopniu odpowiedzialne na przykład za "przemęczenie" układów neuroprzekaźnikowych czy coś takiego i przez to nie prowadzą do spłaszczenia przeżywania rzeczywistości, zubożenia percepcji , mgły umysłowej, zmulenia, apatii, braku motywacji itd.

Wiem, choć na krótką metę to takie leki jak akineton czy wellbutrin zmniejszały te objawy. Tak samo pod wpływem alkoholu czy trawy potrafi być lepiej, czasem nawet kawa na moment coś daje i sport.

Poległam już drugiego dnia bez słodyczy. wieczorem dostałam ataku głodu i musiałam zjeść czekoladę. Właśnie się obudziłam po 12 godzinnym śnie...