Przemineło z wiatrem

Mam takie wrażenie, że moje życie przecieka mi przez palce. Nie potrafię złapać chwili i cieszyć się nią tu i teraz. Zawsze myślę, że te 10 lat temu było mi lepiej. Chce wrócić do przeszłości a tu się nie da.

A z drugiej strony nie chce pamiętać przykrych momentów. Chyba tak myśląc popadam w depresję czasu straconego.

Czy tez tak macie???

Niestety, często łapię się na identycznych odczuciach. Wówczas staram się karcić siebie za takie myślenie, ale z różnym skutkiem.

Nie umiem doceniać tego,co mam.

Nie znoszę tego w sobie.

pinda, ja mam takie poczucie porażki. I to mnie więzi. Tak jakbym nie potrafiła zacząć od nowa.

Chciałabym zapisywać moje życie od nowego dnia. Być taką czysta kartką bez błędów, ran, krzywd.

a ja wciąż wchodzę ze starymi rzeczami które muszę w sobie poukładać.

Ja czuję, że zaległam w tym, Ty widzę podobnie. Taplanie się w porażkach nie prowadzi do niczego, ale jednak trudno coś zadziałać.

Jeśli chodzi o tzw. sprawy zawodowe, życiowe, to mam wrażenie, że jest to związane z moimi wybujałymi ambicjami. Chcę więcej, niż jestem w stanie osiągnąć. To też jest deprymujące.

To zaczynamy grupę e-wsparcia Rafka?

Od dziś jak najmniej rozpamiętywania na rzecz działania?

Jak tworzycie grupę działania to też się do was zapisuje :) A co chcecie zdziałać?

Miałam na myśli wzajemne pilnowanie się :)

To ja odpadam, nie lubię jak ktoś mnie pilnuje

Ps. u mnie 10 lat temu było bardzo podobnie do tego jak jest obecnie i też przez palce mi przeciekało życie tylko wtedy się jakoś nad tym nie zastanawiałem.

diatas, rozumiem :) No to działaj i po prostu się nam tu pochwal jak masz cheć :)

Bez obrazy, ale ja za 10 lat nie chcę napisać/powiedzieć, że czas mi przeleciał przez palce... Że jest jak było i wszystko stoi w miejscu, prócz zdrowia.

Btw. mam bardzo fajne wspomnienia z Pojezierza Krajeńskiego :)

Chwalenie się to nie ja jak mi poleci z górki to raczej nie będę tego wygłaszał - zostawię dla siebie i ew. jakiejś pannie .

Ale co boisz się, że będziesz jakaś gorsza, aby tak powiedzieć? I tak wszyscy lecimy w jedno miejsce. Mi to zwisa co było to było. Nikt nie jest idealny, no może oprócz aktorów w telewizji.

Btw A gdzie byłaś?

diatas, cóż- chciałam tylko pomóc się zmotywować :))

Nie chodzi o strach, że będę gorsza. Chodzi o to, że nie chcę nic tracic- czasu, emocji, zdrowia, wspomnien. Chcę nauczyć się cieszyć najdrobniejszymi sprawami, czuć "tu i teraz", działać "teraz" a nie "zaraz". Nie chcę porówbywać się do aktorów z telewizji itp., chcę mieć poczucie, ze sama żyję najlepiej jak potrafię.

Z chorobą jest ciężko, wiec szukam bodźców, choćby tu.

Ad. btw obóz i wędrówki po Krajnie, Pałukach a potem w dół Szlakiem Piastowskim :)

-- 17 gru 2012, 16:04 --

diatas, cóż- chciałam tylko pomóc się zmotywować :))

Nie chodzi o strach, że będę gorsza. Chodzi o to, że nie chcę nic tracic- czasu, emocji, zdrowia, wspomnien. Chcę nauczyć się cieszyć najdrobniejszymi sprawami, czuć "tu i teraz", działać "teraz" a nie "zaraz". Nie chcę porówbywać się do aktorów z telewizji itp., chcę mieć poczucie, ze sama żyję najlepiej jak potrafię.

Z chorobą jest ciężko, wiec szukam bodźców, choćby tu.

Ad. btw obóz i wędrówki po Krajnie, Pałukach a potem w dół Szlakiem Piastowskim :)

A nie masz takiego wrażenia, że cały czas przed czymś uciekasz? Ja mam

ps. przynajmniej wiesz czego chcesz, a to już dużo!

diatas, zdecydowanie, mam takie wrażenie. W dodatku inni to widzą i to mi wytykają.

Czy dużo to nie wiem,ale przynajmniej coś. Zastanów się też nad swoim "chceniem", może już wiesz, tylko nie umiesz tego posegregować w głowie.

pinda Dokładnie wiem czego chcę i to są tylko dwie rzeczy Niestety do jednej za nic nie umiem się przekonać. Dziwne to jest uczucie chcieć czegoś, a nie móc tego zrobić.

No to próbuj albo zmodyfikuj. Grunt, byś coś robił.

Jakoś nie słyszałam, by Syzyf cierpiał na depresję

pinda, muszę poruszyć ten temat z swoją terapeutką. Coś jeszcze muszę w sobie przerobić, wyrzucić z siebie bo gnije od środka. Studnia a w niej brudna woda.

Rafka, rozumeim Cię doskonale. Porusz ten temat na terapii, ale myślę, że dostaniesz zalecenie mniejszego rozstrząsania tego, co się dzieje, a większego działania. Aktywność zawodowa, spotkania z ludźmi, zajęcia jak gotowanie, spacery, rozwijanie zainteresowań.

Proponuję, byśmy pisały tu, co na dzień dzisiejszy planujemy, i na ile udało nam się to wypełnić.

Ja zacznę- dziś odebrałam ważny telefon, którego się bałam, od dłuzszego czasu nie odbierałam.

Za chwilę zacznę robic obiad, a potem siadam do pisania.

Wieczorem dam znac, jak mi poszło.

3m się & may the force be with u :)

Mam takie wrażenie, że moje życie przecieka mi przez palce. Nie potrafię złapać chwili i cieszyć się nią tu i teraz. Zawsze myślę, że te 10 lat temu było mi lepiej. Chce wrócić do przeszłości a tu się nie da.

A z drugiej strony nie chce pamiętać przykrych momentów. Chyba tak myśląc popadam w depresję czasu straconego.

Czy tez tak macie???

No tak dokładnie tak.

Mam takie wrażenie, że moje życie przecieka mi przez palce. Nie potrafię złapać chwili i cieszyć się nią tu i teraz. Zawsze myślę, że te 10 lat temu było mi lepiej. Chce wrócić do przeszłości a tu się nie da.

A z drugiej strony nie chce pamiętać przykrych momentów. Chyba tak myśląc popadam w depresję czasu straconego.

Czy tez tak macie???

Ja mam wrażenie, że swoim życiu nie idę do przodu, ani nie stoję w miejscu, lecz idę do tyłu, cofam się coraz bardziej. Czuję, jakbym chciał wrócić do części swojego dzieciństwa, tej w której spędzałem je w domu mojej babci. Mam ochotę też poznać szczegółowiej wszystkie momenty swojego życia z przeszłości, także te związane z patologią.

Ale od tego depresji nie mam.

temat poruszyłam na terapii. Jakoś lepiej się poczułam wyrzucając z siebie te kilka zalegających rzeczy. Choć jeszcze troszkę zostało. Teraz jest łatwiej rozstać się z tym całym ''workiem śmieci''.

Rafka, możesz napisać cos więcej na ten temat? :) Jakieś refleksje?

To tak jak drążyć studnię. Aby dostać się do ''czystej wody'' trzeba kopać, urabiać dno.

Można też tkwić w takiej studni i tylko patrzeć na niebo nie mając sił i czekać jak ktoś pomoże albo zacząć samemu próbować wydostać się.

pinda, po ostatniej terapii lepiej się poczułam. W ciągu 30 min. nie wiedziałam, że tyle ważnych rzeczy powychodziło i tyle poruszyłam.

To moja decyzja czy chcę w tym tkwić czy coś zrobię z sobą. Ciągłe użalanie się nad sobą nic nie zmienia.

Nie jestem w stanie zmienić przeszłości mogę z niej wyciągnąć wnioski i stać się mądrzejsza na przyszłość.

-- 30 gru 2012, 15:42 --

tak wszystko nie przemija jak z wiatrem trzeba to przerobić. To zależy od każdego z nas ile i co chcemy w sobie trzymać.

Np. moja babcia chce pamiętać. A wiecie dlaczego aby tym wciąż oskarżać innych, wciąż mieć o czym mówić, myśleć. A to tylko wiąże w poczuciu winy czyli jest toksyczne.

Musiałam jej o tym powiedzieć jak to działa nie wiem czy zmieniła to w sobie.