Wszystko i nic..

[attachment=0]anime-boy-brown-hair-hoodie-u617wv3k.jpg[/attachment]Cześć.. To mój pierwszy taki post, pierwsza strona na której postanowiłam się zarejestrować, pierwsze moje wyznanie.. Wiem, że to niemożliwe, by przelać tu swój cały ból, smutek i udręki, ale dłużej nie wytrzymam.. znaczy.. wytrzymać bym wytrzymała, bo życie toczy się dalej, ale słabnę z dnia na dzień i mam wrażenie, że znikam. Zacznijmy od tego, że od urodzenia (z opowieści rodziny) byłam wstydliwa, przewrażliwiona, często płakałam, bałam się ludzi, życia, ale ciągle się starałam, by było lepiej. Nie rozumiałam świata i wydaję mi się, że w żadnym stopniu pod tymi względami się nie zmieniłam, a nawet z czasem to wszystko się pogłębiło i pogłębia w dalszym ciągu (prócz oczywiście starań, bo na to nie mam już sił, teraz mam bardziej obojętną postawę). Dzieciństwo miało swoje dobre jak i złe strony. Moja rodzicielka nie była gotowa na opiekę nad dzieckiem. Byłam jej pierwszym.. ze względu na to, że od kilkunastu lat nie ma leczonej nerwicy, wszystko załatwiała wyżywając się na mnie. Może za mocno to określiłam, bo czasami starała się, by wszystko było tak, jak w normalnej rodzinie, ale się nie dało. Pamiętam jej wzrok, kiedy popełniłam błąd, bądź ona przewidziała to, co chcę zrobić, bądź zachowywałam się dziecinnie (a byłam dzieckiem) wśród rodziny, ludzi (strasznie obchodziło i obchodzi ją to, co myślą inni, a nie moje szczęście).. był przerażający.. często wtedy potrafiła pociągnąć mnie za włosy, za ucho, dając jasno do zrozumienia, że nie podoba jej się moje zachowanie. A ja..? Ja tylko płakałam, bałam się i traciłam do niej zaufanie. Ale to i tak chyba jedna z łagodniejszych historii którą przytoczyłam.. a im w głąb, tym bardziej wstydzę się o tym co robiła mówić. Denerwowało mnie to, jak zwracała mi uwagę. Byłam pod jej stałą kontrolą. Wystarczyło opuścić wzrok z ołtarza w kościele, a już trącała Cie łokciem i patrzyła tym swoim beznadziejnym wzrokiem. Nie wspomniałam nic o ojcu, prawda? Z nim nie miałam problemów. Pod niektórymi względami jest taki jak ja teraz. Mało się mną zajmował. Może i byłam/jestem dla niego ważna, ale nie potrafi okazywać uczuć (co mi w sumie później nie przeszkadzało, bo przyzwyczaiłam się). Z czasem nabyłam tik nerwowy. Bałam się własnej matki. Gdy tylko uniosła głos, wzdrygałam się, trzęsłam i odsuwałam od niej zakrywając się ręką i zaciskałam oczy gotowa na cios, który nawet mógłby nie być wymierzony, a jednak miałam taki tik. I to trwało do.. 3 gimnazjum? Tak.. ale to jeszcze za chwilę.. W przedszkolu, podstawówce starałam się żyć normalnie. Co prawda nie byłam ufna innym dzieciom z grup/klas, ale ciągnęły mnie za sobą i próbowałam się z nimi bawić i jakoś udzielać. Nie lubiłam wracać do domu. Kiedyś pamiętam nawet, że wierzyłam, że duchy istnieją i próbowałam z nimi normalnie rozmawiać (To też zasady wychowawcze mojej rodzicielki, kiedy nie chciałam spać, mówiła, że przyjdzie po mnie duch i pukała w szafkę koło łóżka, przez co miałam dużo koszmarów i moczyłam się w nocy.. za co.. eh.. nieważne.<< Tss, a teraz jestem fanką horrorów, creepypast, i domów strachów..>>). Tak sama do siebie. Coś jak wymyślony przyjaciel . To mi pomagało w domu.. a raczej w miejscu, w którym nie mogłam za wiele. Napięte, rutynowe, pełne narzuconych zasad, bez zabawy, bez dzieciństwa otoczenie. Może dlatego bycie dziecinnym mi nie minęło - bo nie miałam kiedy zakończyć tego etapu.. W podstawówce nie wiele się zmieniło, a jeśli już, to na gorsze. Doszły oceny, prace domowe, sprawdziany, testy, kartkówki.. Nauka poprzez strach w niektórych momentach.. Gdzieś w drugiej klasie przestałam wierzyć w Boga i w to, że istnieje. Buntowałam się, kiedy mieliśmy wyjść do kościoła, za co też mi się obrywało. Byłam niepełna. Zaczynało przestawać mi się chcieć cokolwiek robić. W 6 klasie był moment, kiedy wszystko się uspokoiło i zaczęłam się interesować tym, jak wyglądam (zawsze jakoś w tym czasie się to dzieje), ale to i tak nie miało znaczenia. Ubierała mnie matka. Mimo moich próśb, moich łkań (może i głupie) by nie zakładać danej bluzki, ona zawsze stawiała na swoim. Nigdy nie miałam wyboru i to właśnie w 6-stej klasie, zaczęłam interesować się subkulturą scene/emo. Czytałam blogi, wiersze, zaczynał zmieniać mi się gust muzyczny, a w sumie dopiero go zaczęłam nabierać, bo wcześniej słuchałam wszystkiego.. A złączyło jedno się w całość gdzieś w 2-giej klasie. Niska samoocena, brak przyjaciół, brak motywacji, brak chęci, brak świadomości życia, brak siebie. To w tym momencie zrozumiałam, że życie nie ma sensu. Zaczęłam nawet chwilami stawiać się mamie, dzięki czemu zmieniłam przynajmniej to, że mogę decydować o tym, co na siebie włożyć, jak ściąć włosy, jak się malować, po prostu jak wyglądać.. Zaczęłam uzależniać się od komputera, znikać z życia, wręcz wegetować maksymalnie jak nigdy wcześniej.. Pisałam, poznawałam ludzi, pomagałam im w trudnych momentach.. poznałam tak swoją dobrą kumpelę ( nie wiem czy kiedyś będę potrafiła nazwać kogoś przyjacielem..) ale i ludzi, którzy mnie zdradzili. No cóż. Uczyłam się na błędach. Mało kiedy w swoim zyciu wychodziłam z domu. Ludzie mają znacznie gorzej, a ja po takich sytuacjach zaczęłam bać się świata i straciłam wiarę w siebie. Wszystko to jaka jestem miało swój początek już od narodzin.. to śmieszne, że nie panujemy nad tym, jacy jesteśmy w pełni. Niektórych rzeczy nie da się zmienić.. Poza tym wszystkim miałam wiele innych problemów, to sercowych, to wśród rówieśników.. było tego wiele i jestem zmęczona tą nienawiścią i niepowodzeniami.. Odkąd pamiętam gdy wstaję z rana, to ze strachem w oczach, ciężko bijącym sercem i przyspieszonym oddechem.. codziennie coś mi się śni i krzyczę podczas snu.. Dziś było dokładnie tak samo. Ja? Co JA myślę o życiu, o sobie, o innych?

Życie: Jedna, krótka, nic nie znacząca chwila, która przeminie i którą nie warto się przejmować, której nie warto poświęcać czasu, przez którą mamy zamydlone oczy i żyjemy w ciągłym kłamstwie. Życie to sekunda. Każdy z nas zniknie i przepadnie. O każdym kiedyś zostanie jedynie zapomnienie. WSZYSTKO umiera. ŻYCIE to tylko iluzja.

Inni: Zwykłe, małe, znikające kropki. Nic nieznaczące dla Świata. Inni to sekunda. Każdy z nas umiera. Każdy jest sobie równy. Każdy tak naprawdę jest nikim.. To nie tak, że was nie szanuję, że myślę, że jesteście bezwartościowi, ale tacy jesteśmy naprawdę. Nigdy nie dotrzemy do całego świata, a trud włożony w życie jest bezcelowy. Żyjemy, aby żyć.. chyba, że po śmierci jest coś, co będzie w stanie mnie zaskoczyć i każdy z nas w końcu odnajdzie szczęście ( co też może być złudliwe).

Ja? To co wyżej. A jeśli chodzi o normy we świecie..

Nudna, bezwartościowa, niekochana, nielubiana, głupia, beznadziejna, hipokrytka, słaba, dziecinna, nadwrażliwa, brzydka, niedoceniona, niezaradna, fajtłapowata, wyobcowana, inna, gorsza, idąca na łatwiznę, leniwa, dziwna.. nie widzę w sobie zalet, ale jakie to ma znaczenie.

Przepraszam, za zajęcie czasu, za zbyt obszerną notatkę. Jesteś pierwszym, o którym o tym wszystkim wyżej powiedziałam, choć to nie całość. Liczę na komentarz, może jakieś wsparcie twoją krótką historią. Może jakimiś poglądami na świat? Liczę na wszystko, na cokolwiek.

Miłego dnia. ~

Masz skrajnie zaniżona samoocene. Sposob w jaki konstruujesz wypowiedz, refleksje, swiadczy o tym, ze na pewno nie jestes głupia czy cos. Wyrządzono ci b. duza krzywde. A co z ojcem?

Masz skrajnie zaniżona samoocene. Sposob w jaki konstruujesz wypowiedz, refleksje, swiadczy o tym, ze na pewno nie jestes głupia czy cos. Wyrządzono ci b. duza krzywde. A co z ojcem?

Wolę o nim nie wspominać. Samo to, że ujęłam w poście jakąś część swojego życia, jest dla mnie lekkim upokorzeniem, ale nigdy nikomu o niczym nie mówiłam.. Powiem tylko tyle, że nie był wsparciem. Odzywał się tylko wtedy, gdy dochodziło już do poważnej burzy i zaczęło mu to przeszkadzać w oglądaniu telewizji. Nasza rodzina to jedynie pozorne więzi - w końcu zdanie innych jest "ważne".

Strasznie smutny ten post:(

Niektórym ludziom zycie nie sprawia zadnej radości, wręcz przeciwnie.

Nistety, nie mam zadnych słow pocieszenia dla autorki postu, bo czuję się podobnie. Na szczęście nie jestem już u progu zycia i o nic nie musze się starac.

Mimo wszystko trzymaj się. Uwolnij się jakos od matki, bo zle na Ciebie wpływa. Ale jak pisalas, co by się nie wydarzyło, nie ma zadnego znaczenia.

Mimo wszystko trzymaj się.

Dziękuję. Za samo to, że napisałaś. Ty też trzymaj się cieplutko. Nie dajmy się doszczętnie zniszczyć iluzji. Przesyłam ostatki swoich sił do twoich łapek~

Dziękuję Ci, kochana jesteś.

Tulam.

:)

(strasznie obchodziło i obchodzi ją to, co myślą inni, a nie moje szczęście

biedna skads to znam... moi starsi od zawsze przejmowali sie tym co pomysla sobie inni wmawiajac mi ze tez powinnam zreszta dalej to robia ale tera po prostu smieje sie im w twarz ale jako bajtel mialam zaprogramowane zeby na pierwszym miejscu stawiac opinie innych co swoja droga odbilo mi sie czkawka

(strasznie obchodziło i obchodzi ją to, co myślą inni, a nie moje szczęście

 

skads to znam...

Współczuję Ci z całego serca. Mnie czymś takim zniszczyła. Nie wiem co robić. Czuję się jak wrak. Ale Ty.. pamiętaj, że to Ty powinnaś być na pierwszym miejscu. Przez całe życie, nawet jeśli z ludźmi, to jesteśmy w nim sami. To my czujemy, to my właśnie teraz widzimy, oddychamy. Nikt nie podziela naszych trosk, przeżyć, odczuć.. to indywidualne. Zdanie innych nie jest najważniejsze, a mimo to tak trudno przejść obojętnie.. Pozdrawiam i przesyłam tulaski ~

(strasznie obchodziło i obchodzi ją to, co myślą inni, a nie moje szczęście

 

skads to znam...

 

 

Współczuję Ci z całego serca. Mnie czymś takim zniszczyła. Nie wiem co robić. Czuję się jak wrak. Ale Ty.. pamiętaj, że to Ty powinnaś być na pierwszym miejscu. Przez całe życie, nawet jeśli z ludźmi, to jesteśmy w nim sami. To my czujemy, to my właśnie teraz widzimy, oddychamy. Nikt nie podziela naszych trosk, przeżyć, odczuć.. to indywidualne. Zdanie innych nie jest najważniejsze, a mimo to tak trudno przejść obojętnie.. Pozdrawiam i przesyłam tulaski ~

dziekuje i nawzajem!

no oczywiscie zdaje sobie z tego sprawe i bede pamietac ej nie myslalas moze o psychoterapii zeby sobie to wszystko poukladac?

 

nie myslalas moze o psychoterapii zeby sobie to wszystko poukladac?

Myślałam, ale nie mam ani możliwości, ani siły w samej sobie, by się odważyć. Poza tym nie bez powodu wymieniłam swoje wady w notce. Jestem słaba i potrafię się tylko nad sobą użalać. Nawet kopem w dupsko nikt nic nie zdziała, a tylko pogorszy sprawę (próbowali). Meh.. Ale dziękuję za troskę i samą chęć pomocy. Może nie wybiorę się teraz, czy jutro.. Ale za kilka lat, jeśli tego nie zrobię, będzie mi po prostu ciężko.. Już jest.

no oczywiscie zdaje sobie z tego sprawe i bede pamietac ej nie myslalas moze o psychoterapii zeby sobie to wszystko poukladac?

 

This,o ile jest możliwość,nie wiemy czy jesteś pełnoletnia,czy nie i czy możesz iść we własnym zakresie,bez wiedzy rodzicieli.

Być może pomoc psychiatry też będzie konieczna,to już jednak będziesz wiedzieć sama.

Na moment obecny niestety z wieloletnimi problemami za wiele zrobić nie można,próbować skupiać się na co "przyjemniejszych" aspektach żywota,ale fakt faktem,przed samym sobą i życiem jako takim się nie ucieknie niestety.

Przede wszystkim myśl o sobie i tylko sobie ufaj,poza tym

witamy na foro.

This,o ile jest możliwość,nie wiemy czy jesteś pełnoletnia,czy nie i czy możesz iść we własnym zakresie,bez wiedzy rodzicieli.

Być może pomoc psychiatry też będzie konieczna,to już jednak będziesz wiedzieć sama.

Na moment obecny niestety z wieloletnimi problemami za wiele zrobić nie można,próbować skupiać się na co "przyjemniejszych" aspektach żywota,ale fakt faktem,przed samym sobą i życiem jako takim się nie ucieknie niestety.

Przede wszystkim myśl o sobie i tylko sobie ufaj,poza tym

witamy na foro.

Został mi niecały rok do bycia pełnoletnią. Co do ufania sobie - ciężko z tym kiedy wiem i widzę ile błędów popełniam. Poza tym wciąż mimo wszystko żyję, jestem bardziej odporna, obojętna. Jedyne, co by mi się przydało, to zwrot zdrowia psychicznego, bo nie potrafię funkcjonować i myśleć pozytywnie. Dziękuję za komentarz i za ciepłe powitanie. Pozdrawiam.

This,o ile jest możliwość,nie wiemy czy jesteś pełnoletnia,czy nie i czy możesz iść we własnym zakresie,bez wiedzy rodzicieli.

Być może pomoc psychiatry też będzie konieczna,to już jednak będziesz wiedzieć sama.

Na moment obecny niestety z wieloletnimi problemami za wiele zrobić nie można,próbować skupiać się na co "przyjemniejszych" aspektach żywota,ale fakt faktem,przed samym sobą i życiem jako takim się nie ucieknie niestety.

Przede wszystkim myśl o sobie i tylko sobie ufaj,poza tym

witamy na foro.

 

Został mi niecały rok do bycia pełnoletnią. Co do ufania sobie - ciężko z tym kiedy wiem i widzę ile błędów popełniam. Poza tym wciąż mimo wszystko żyję, jestem bardziej odporna, obojętna. Jedyne, co by mi się przydało, to zwrot zdrowia psychicznego, bo nie potrafię funkcjonować i myśleć pozytywnie. Dziękuję za komentarz i za ciepłe powitanie. Pozdrawiam.

Niestety nasze życie to metoda prób i błędów,error,error,error - ponowna próba,i tak w kółko,nie unikniemy tego,choćby skały srały i śpiewały rote po rosyjsku.

wiara w siebie,naprawa samooceny też niestety proste nie są,by to odzyskać to lata upierdliwej,mozolnej roboty nad sobą,w miarę możliwości...ale do zrobienia (tak na papierni wszystko proste), w tej kwestii jednak znachorzy wszelacy mogą nam pomóc,jeśli jeszcze ileś miesięcy,to chyba to co da się zrobić,to po prostu przeczekać jakoś ten okres by potem móc skorzystać z pomocy znachorów,na ten moment chyba tylko pozostaje rozglądać się w świecie realnym,albo internetowym,za wsparciem czy towarzyszami w świrozie,bądź też izolatka,zależnie od tego,co preferujesz.

tak pozostaje życzyć wytrwałości.

Nekochan, nie nie,jeszcze nie rozumiesz. Ty kreujesz swoje zycie, Ty decydujesz co przyjąć z wychowania rodziców a co definitywnie odrzucic. Jestes juz na tyle swiadoma ze to Ty mozesz cos wdrazac w ich zycie. Podobnie to Ty mozesz zburzyc mur który Was dzieli.

Inni nie sa wazniejsi, po prostu tak to zazwyczaj bywa ze najwiecej mozemy powiedziec swoim bliskim.

nie ufaj temu co sie teraz wydarza, nawet sobie-raczej kontroluj niz folguj, bo jestes w momencie gdy Twoje zycie zmieni sie jeszcze nie do poznania.

pozostaje życzyć wytrwałości.

Pozostaje liczyć na to, że wytrzymam.. dziękuję za komentarz i wsparcie.

Nekochan, nie nie,jeszcze nie rozumiesz. Ty kreujesz swoje zycie, Ty decydujesz co przyjąć z wychowania rodziców a co definitywnie odrzucic. Jestes juz na tyle swiadoma ze to Ty mozesz cos wdrazac w ich zycie. Podobnie to Ty mozesz zburzyc mur który Was dzieli.

Inni nie sa wazniejsi, po prostu tak to zazwyczaj bywa ze najwiecej mozemy powiedziec swoim bliskim.

nie ufaj temu co sie teraz wydarza, nawet sobie-raczej kontroluj niz folguj, bo jestes w momencie gdy Twoje zycie zmieni sie jeszcze nie do poznania.

Nie wiesz jaka jestem i jak sobie radzę w ciągu dnia, nocy. Nie widzisz tego jak panicznie boję się ludzi, panikuję, płaczę.. Ja nie jestem w stanie zapanować nad sobą. TO się dzieje zbyt długo. To już część mnie.. I nie mówię tego od tak. W jednej chwili mam wrażenie, że nic się nie dzieje, w drugiej ktoś podniesie na mnie głos, ma najmniejsze pretensje - wielki cios w serce, chęć ucieczki, poczucie beznadziejności. Nie jestem ani normalnie reagująca na bodźce, ani silna by je przezwyciężyć. To jest mój problem. Ja nie umiem poradzić sobie z życiem które mi dano. Nie umiem oddzielić właśnie tych złych od lepszych stron, bo dla mnie to jedna wielka mieszana breja z której nie mogę wyjść, bo juz się zdarzyła.. a ludzie dalej patrzą na Ciebie tym samym wzrokiem.

Zmieni się? Skąd ta pewność? Wiesz ilu ludzi ma gorsze problemy i ciągnął się do ich usranych śmierci? Moze Ci latwo tak powiedziec i moze uwazasz ze latwo jest to zrobic, bo sobie radzisz i masz zupelnie inny charakter, ale ja jestem jak dziecko w ciele prawie dorosłej. Nie wiem co więcej mogę dodać. Możesz wziąć mnie teraz za osobę, która nie jest chętna walki i nie godną pomocy. Zrozumiem, bo sama czuję się i wiem, że jestem chodzącym gównem.

PS To nie miało na celu Cię urazić, czy coś. (nie wiem jak to odebrałaś, chyba użyłam chwilami zbyt mocnych słów..).

Nekochan, wiem co przezywasz ale zewrzyj poslady i idz po leki.wowczas wszystko sie zmieni.