Depresja, problemy

Cześć.

Nie wiem czy to można nazwać depresją, nie czuje się aż tak źle że mam ochotę się zabić czy coś w tym stylu, natomiast czuje się słabo psychicznie i nie daje już sobie z tym rady.

Jestem uczniem, za niedługo będę miał osiemnastkę. Wszystko zaczęło się komplikować w maju, mój dziadek zaczął mieć problemy ze zdrowiem i wylądował w szpitalu.

Mieszka ode mnie 300KM, pojechałem do niego w czasie roku szkolnego żeby go zobaczyć, pomóc mu ewentualnie w czymś, porozmawiać i w ogóle. Miał kłopoty z wątrobą, siedziałem u niego w szpitalu dzień w dzień po minimum 5 godzin. W niedziele czuł się lepiej, siadał na łóżku i normalnie ze mną rozmawiał z czym wcześniej miał problemy. Wyszedłem pod wieczór i pojechałem do niego domu spać. Rozmawiałem z jego synem (moim tatą) wieczorem o tym, że ta noc może być dla niego ciężka (mi się tak wydawało) i nie myliłem się. Poszedłem zmartwiony spać rano nieświadom niczego dowiedziałem się że nie żyje, zmarł o 3:45. Na samym początku nie docierało to do mnie, odebrałem to jako żart. Nagle zacząłem uświadamiać sobie że to prawda. Oblałem się zimną wodą i nie wiedząc co zrobić zszedłem na dół, była tam cała rodzina w podobnej sytuacji jak moja. Był dla mnie wielkim człowiekiem, bardzo mi bliskim. Spędzałem u niego każde swoje wakacje, rozmawiałem z nim dużo i strata tak wartościowego człowieka była dla mnie nie do przyjęcia. Cały pogrzeb był dla mnie jeszcze bardziej traumatycznym przeżyciem, modlitwa przy zwłokach w kapliczce, czy ostatnie pożegnanie przy trumnie.. Brak słów żeby to opisać, a najgorszy był moment wkładania trumny pod ziemię, czułem w sercu ogromny ból. W międzyczasie, trochę wcześniej bo w kwietniu dziadek od strony mojej mamy (bliska mi osoba, bo z naszego miasta - często go odwiedzałem, zawsze sobie żartowaliśmy, brał mnie na działkę to zawsze mu pomagałem, puszczaliśmy razem gołębie i w ogóle) też zaczął mieć problemy i to nie małe. Wykryto u niego raka płuc, na początku ślepo myślałem że coś go uratuje, że chemia, cokolwiek mu pomoże. Wierzyłem w niego. Przez całe wakacje dręczyły mnie myśli. O dziadku który już nie żyje i o tym który właśnie walczy o życie. Byłem za granicą na całych wakacjach więc nie miałem jak się z nim spotkać. Przed wyjazdem jeszcze z nim normalnie rozmawiałem, był wyniszczony przez chemię ale widać było że jeszcze może coś się uda.. Podczas wakacji miałem dni że nie mogłem spać, miałem myśli o nich których się nie wiadomo czemu bałem i boje. Czasem w nocy płakałem. Gdy wróciłem już do domu od razu pojechałem go odwiedzić. Wyglądał fatalnie, już wiedziałem że to końcówka jego życia bo dostał łóżko z hospicjum i w ogóle.. Od tamtej pory go codziennie odwiedzam, dziś też byłem.. Obawiam się że jego czas już jest liczony w godzinach.. Wygląda fatalnie, już nie jest w stanie ze mną rozmawiać.. Widzę jak umiera i nie mogę nic zrobić, ciężko mi się pogodzić z tym że odchodzi mój drugi dziadek, że za niedługo czeka mnie znów pogrzeb, że stracę bliską mi osobę i do tego patrze na jej cierpienie.. Płacze po nocach, mam dosyć wszystkiego, jestem zmęczony i dwa razy brałem jakieś leki na uspokojenie przed przyjściem do niego bo widok jest okropny.. Dziś się u niego rozryczałem, wiem że to nie męska postawa ale nie potrafię inaczej. Do tego od początku szkoły mam same problemy, nic nie rozumiem z materiału bo nauczyciele jadą z nami z grubiej rury. W ciągu 2 dni szkoły przerobiłem 4 tematy z matematyki (jestem na mat-fiz) i mam już zapowiedziany sprawdzian na za tydzień, tymczasem chce jeszcze ten czas spędzić ze swoim bliskim ale wiem że nie mogę zawalić szkoły. Powiedzcie mi co robić, bo głupieje.

Gadałeś o tym z rodzicami? jakie z nimi masz relacje?

Jeśli to osoby którym ufasz,to pierwsze co z kim idziesz pogadać,potem ewentualnie jeśli całkowicie się sypiesz spycholog/psychiatra,kontakt z innymi,familią ogólnie jeśli masz komu ufać .

Co do postawy,ch&& z męską postawą,każdy z nas ma inny próg "wrażliwości" i coś takiego może rozstroić.

Tak raczej nic więcej nie wymyśli,pogodzić się z utratą może tylko upływ czasu raczej,nothing moar.

W skrajnym wypadku doczekaj do 18 i idź do znachora na własną rękę,zależnie od stanu psychy i innych czynników.

Rozmawiam z nimi o tym, widzą jak to przeżywam ale nie mówię o tym jakoś dokładnie. Nie chce ich zadręczać przy tak trudnym czasie bo wiem że moja matka jako córka dopiero to przeżywa.. Do tego mój dziadek jest młody i ciężej nam się z tym pogodzić.

jedrzej20, Twój pogarszający się nastrój nie jest niczym dziwnym w obliczu tego, co Cię spotkało. Straciłeś jednego dziadka, teraz choruje poważnie drugi. Do tego masz własne codzienne obowiązki i problemy. Jak sobie z tym poradzić? Co robić? Nie ma jednej słusznej recepty. Musisz zaakceptować to, co jest nieuchronne. Daj dziadkowi odczuć, że jesteś przy nim i jest dla Ciebie ważny. Ale pomyśl też o sobie. Rozmawiaj o swoich uczuciach z bliskimi, wzajemnie się wspierajcie. Te trudne chwile mogą Was do siebie zbliżyć i wzajemnie możecie sobie pomóc. Pozdrawiam!