Brak ojca przyczyną depresji?

Witam wszystkich, to mój pierwszy post na forum. Jestem Arek, mam 20 lat.

Od dłuższego czasu mam problem, nie wiem czy nie dopadła mnie jakaś depresja lub załamanieh . Od pewnego momentu brakuje mi ojca. Ale nie chodzi o to, że brakuje mi MOJEGO ojca bo ten dobrym człowiekiem nie był, a i odszedł od nas wcześnie bo gdy miałem 6 lat. Nie pamiętam relacji jakie z nim miałem. Z bratem, 2 lata starszym ode mnie, zostaliśmy wychowani przez mamę, która zresztą z tym zadaniem radzi sobie (wydaje mi się, że tak jest) dobrze. Chociaż od około 5 lat wyjeżdża za granicę do pracy, (wyjazdy po 2 miesiące średnio i miesiąc w domu) to nie mogę jej mieć tego za złe bo zmusiła nas do tego sytuacja finansowa. I tak sobie żyjemy w trójkę - ja, brat, mama. Kontaktów z jakąś dalszą rodziną nie mamy bo wszyscy się skłócili. Jedyną rodziną jest dla mnie tak jak napisałem - mama i brat.

Cały ten mój problem zaczął się gdy rozpocząłem związek z dziewczyną. Jesteśmy razem od pół roku i z początku wszystko układało się dobrze i cały czas staram się zachować pozory, że tak jest, ale zaczynam zauważać, że mam jej za złe, a raczej zazdroszczę jej tego, że ona ma pełną rodzinę! Wiem, że to chore ale tak jest. Przez to czuję się od niej gorszy i czasem mam ochotę zakończyć tą znajomość ale po jakimś czasie mi przechodzi i tak to się kręci. Jestem u niej w domu regularnie i strasznie "boli" mnie sytuacja jaka u niej panuje czyli mama i tata wracający z pracy do domu po południu, pod wieczór wpada ciotka/babcia i wszyscy rozmawiają ze sobą, widać, że są zgrani i trzymają się razem chociaż czasem się kłócą jak to wszędzie. Moja dziewczyna jest bardzo skromna i zawsze postrzegałem ją jako taką szarą myszkę (nie chodzi mi o imprezy itp.) stąd może zdecydowałem się na związek z nią. Ostatnio strasznie dobiło mnie gdy u niej w domu odbył się remont - nowe malowanie domu z zewnątrz, zmiany w środku, jakieś drobne sprzęty. Spytałem w żartach czy w duży kredyt wpakowali się jej rodzice (bo wydali na to sporo pieniędzy) a ona ze spokojem stwierdziła, że to nie kredyt a sporo oszczędności odkładanych przez rodziców (ona nie pracuje). I to mnie bardzo zasmuciło bo zdałem sobie sprawę, że u mnie o taką sytuację będzie bardzo trudno, ciągniemy za sobą kredyt "na życie" i spłacamy go oczywiście ale przez to ciężko coś odłożyć. Chociaż sytuacja może się trochę pooprawić bo zacząłem pracować po szkole.

Wszystko sprowadza się do tego, że nie wiem do kogo, ale mam żal, że jestem w takiej sytuacji. Moja mama jest naprawdę wspaniałą osobą ale jakoś nie mogę pogodzić się z myślą, że nie mogę oglądać ojca wracającego z pracy, który siedzi przed TV, majsterkuje coś w garażu i przede wszystkim jest uzupełnieniem rodziny. Nigdy nie odczuwałem tego tak bardzo jak od momentu poznania rodziny dziewczyny, a najgorsze jest to, że powoli chcę zakończyć swój związek właśnie przez to

Myślę o psychologu, jakiejś pomocy z zewnątrz i w sumie jesteście pierwszym gronem w większej skali, której opowiedziałem swoją sytuację, ale nie wiem czy to wystarczy...

pzodrawiam, Arkadiusz

Rozumiem Twój smutek.

Mam niestety podobnie....kiedyś miałam rodzinę, może nie doskonałą ale rodzinę. Większość z tych osób umarła, odeszła ode mnie albo wyprowadziła się daleko. Teraz z zazdrością patrzę jak ktoś rozmawia ze swoją Mamą... albo babcią... Jak rodzice wspierają swoje dzieci finansowo czy też po prostu pomagając w różnych rzeczach w życiu...

W tym smutku pomaga docenianie tego co się jeszcze ma. Tych członków rodziny, którzy jeszcze żyją. Może wejdziesz do grona rodzinnego takiej dziewczyny i będziesz miał pełniejszą rodzinę...Zamykanie się i uciekanie niewiele pomoże bo ten żal będzie rósł...

arkadiusz_33, wiadomo, ze Ci przykro. Ale jedni tak maja gorzej a inni lepiej. Jedni maja pełne rodziny a inni niepełne. Tez jestem z niepełnej rodziny ale nie zazdroszcze innym, bo sama chce stworzyc fajna rodzine i mysle ze z moim mezem ją tworzymy. Pamietaj Ty przeszłosci nie zmienisz, ale mozesz miec realny wpływ na przyszłosc. Moze Cie to mierzi w rodzinie dziewczyny ze nie ma problemów finansowych, bo tez o tym piszesz? Moze myslisz, ze jakby był ojciec to byłoby inaczej, ale tego nie wiesz i wiedziec nie bedziesz. Gdybac to sobie mozna, a zycie i tak pisze swoje scenariusze. Wg mnie skorzystaj z porady psychologa, bo inaczej zepsujesz ten zwiazek jakims swoim bezsensownym podejsciem.

Dzięki za odpowiedzi.

@agusiaww

Nie jest łatwo patrzeć w przyszłość w takiej sytuacji. Naprawdę nigdy nie przeszkadzała mi sytuacja w jakiej jestem do czasu gdy nie miałem okazji zobaczyć jak taka rodzina rzeczywiście wygląda i funkcjonuje. Przez to wszystko nie mam w ogóle ochoty nawet porozmawiać przez telefon z moją dziewczyną. Po prostu.

Ostatnio nawet przeszła mi taka myśl przez głowe - biorę ślub. Wiadomo, rodziny się zjeżdżają, rozsyłanie zaproszeń tylko, że ode mnie byliby tylko mama i brat. Koniec. Upokarzające. Nie chodzi o to, że wstydzę się swojej rodziny ale jak nie czuć się w takiej sytuacji gorszym? Do tego wszystkiego dochodzi to, że ostatnio brakuje nam pieniędzy a z dziewczyną mieliśmy jechać w góry lub nad morze (i miałem przygotowe na ten wyjazd pieniądze ale zostały wydane na inne nagłe potrzeby...) ale wychodzi na to, że nie pojedziemy Wstyd mi.

Nie mam komu o tym powiedzieć. Czasem w rozmowie z dziewczyną starałem się wpleść ten temat, po prostu żeby może upuścić z siebie troche tego smutku ale byłem kwitowany tym, że czemu tłumacze swoje gorsze dni tym, że nie mam taty itp itd co mnie zaskoczyło bo jest (?) bardzo empatyczną osobą... A mnie to tak cholernie boli.