nie chce mi sie zyc

smutno mi, moje życie jest beznadziejne, nie wiem czy jest sens żyć

Mi też sie nie chce żyć,

witaj na forum

Życie mamy TYLKO jedno. Drugiej szansy NIGDY nie dostaniemy...

Jest sens żyć, pomyśl, czy wszystko widziałeś? Wszystkiego posmakowałeś? Wszędzie byłeś?

Jeden,dwa,trzy dni a nawet miesiąc, rok przykrego życia nie może przekreślić kilkudziesięciu możliwych lat.

Wszystko przed Tobą, napisz co się dzieje, może pomożemy,podpowiemy co zrobić, gdzie się zwrócić o pomoc.

Trzymaj się

mam poczucie bezsensu, meczy mnie moje zycie, niepowodzenia, kłopoty, wieczne martwienie sie wszystkim, sam nie wiem dlaczego taki jestem, jestem za wrażliwy na ten świat

Kochany, jesteś wyjątkowy. Lepszy. Nie wiem, czy pisałeś o sobie wcześniej. Kiedy ja pisałam swojego pierwszego posta myślałam: "pewnie nikt nie będzie tego czytać, tylko zabiorę komuś czas". Też masz takie myśli? Odgoń je! Może chcesz napisać co Cię męczy? W końcu co Ci szkodzi? Widzę, że chcesz wyrzucić z siebie wszystko, ale nie wiesz, jak zacząć... Zrób to dla siebie. Daj sobie pomóc. Dużo nie jestem w stanie powiedzieć w związku z Twoimi powyższymi postami, więc może jednak...?

zniewolony przez los,

pewnie jesteś za wrażliwy a spotkało Cię coś złego w zyciu kiedyś co może to potęgowac, wszyscy wiemy ,ze coś moze tak wpływac na nasze zycie,że ono juz nigdy niebedzie takie jak wzęsniej szczegolnie jak sie wczęsniej miało pewne kłopoty, i juz zawsze bedzie gorzej niz było

gnębi mnie po prostu monotonia życia bo mam trudna sytuacje życiowa( duzo kłopotów, zmartwień i niedogodności)

tahela dokładnie tak

zniewolony przez los,

i to pwenie potęguje szczegolnie u wrazliwych osób, tulam

wiesz miewam taki groteskowy nastrój, raz jest tak zle ze nie mam ochoty na zycie a potem za jakiś czas to aż rozpływam sie w marzeniach, ale ten okres i tak strasznie szybko przemija

zniewolony przez los,

ja ostatnio nawet w marzeniach sie nie rozpływam bo wszystkie wydają sie bezbarwne, dobija mnie trochę samotnosc i to,ze większosc ludzi nie jest w stanie na nia wpłynąć nawet jak sa obok, z moimi myślami i tak jestem raczej sama, z moja potrzeba rozmowy, która jest w stanie bardzo mało kto zaspokoić, przeważnie sie naginam i udaję ,zę jest fajnie bo nic innego nie pozostaje

tahela

ja mam poczucie ze żaden z moich znajomych by do końca mnie nie zrozumiał, mojego stanu jaźni bycia. Ukryta sie trochę z tym. Maskuje to i tłumie w sobie i możne dlatego taki wrażliwy jestem bo wszystko muszę przetrawić sam

zniewolony przez los,

moze powiedz komus kogo uznajesz za natyle inteligentnego ,że to zrozumie jeśli uwazasz, ze raczej nie ma takiej osoby w okól ciebie to nie mow, większosć ludzi ma jednak dośc wąki ogład świata zamkniety w swoim własnym oglądzie i odczuwaniu i nie sa w stanie wyjść poza siebie samego i spojrzeć w sposob szerszy,

sam nie wiem, nie mam na tyle odwagi by z kim o tym tak swobodnie porozmawiac

zniewolony przez los,

mi tez czesto odwagii brakuje, kiedys bardziej, teraz jestem już nauczona troche mowic o swoich odczuciach, ale tez ciezko szczegolnie wprost , czesto się rozobijamy o mur jednokierunkowego ptrzenia na coś, ja mowię czasami,

ludzie czesto odpowiadają frazesami na pewno sobie poradzisz i głupim usmiechem

ale co to zmieni problem i tak będzie tkwił, to nie zmieni życia tylko da chwilowa ulgę, na nic nie ma zlotej recepty, trzeba cierpieć

Bądź ostrożny z rozmowami z ludźmi na takie tematy. Znajdź kogoś naprawdę godnego zaufania, bo większość ludzi nie potrafi lub nie chce zrozumieć takich rzeczy. Wielu ludzi otaczających nas są ludźmi pustymi, boją się problemów innych i kurczowo trzymają się własnych.

Najgorsze chyba jest lekceważenie problemów takich, jakie ty masz. Albo przechwalanie się, kto miał gorzej (na pewno to znasz, typu: "a ja miałem gorzej, więc nie marudź).

Często w takie stany wpadają ludzie, którzy nie przeżyli jakiejś ogromnej traumy. Np. moi bliscy uważają, że w depresję mogą wpaść tylko osoby, które są po naprawdę ciężkich przeżyciach, a ja wydziwiam. Bzdura! Nie lekceważ siebie i swoich smutków. Nie przejmuj się tym, że inni mogą lekceważyć. Twój problem jest tak samo ważny jak każdego innego człowieka. Oczywiście nie znam dokładnie Ciebie, więc chodzę po omacku.

Jesteś jednym z nielicznych, którzy dostrzegają tak mocno niedoskonałości tego świata. Inni to olewają. Budzą się rano, idą do szkoły, upijają się ze znajomymi...

Nie wiem, czy to Ci coś pomoże. Ja jestem bardzo związana z Matką Naturą. To nie ona jest niedoskonała, tylko sami ludzie. Oni niszczą siebie nawzajem i Matkę Ziemię. Dopóki nie masz kogoś koło siebie, nie chcesz pomocy specjalisty idź się przespacerować. Niekoniecznie po parku (tam jest dużo ludzi, a na pewno nie lubisz towarzystwa obcych twarzyczek). Przez wiele lat zamulałam w domu i nigdzie nie wychodziłam (mam codzienne bóle głowy i to również decyduje o moim przymulaniu). Natura mnie podtrzymuje na duchu. Jej piękno, majestat. Może wybierz się do lasu. Podziwiaj, oddychaj świeżym powietrzem. Miasto to syf od którego trzeba uciekać.

Chcę przez to powiedzieć, żebyś kurczowo szukał czegoś, co chociaż trochę podniesie Cię na duchu. Wiem, że to trudne. Łatwo powiedzieć anonimce na forum, prawda? Próbuję Ci pomóc. Bardzo.

zniewolony przez los,

nie ma złotej recepty to jest niestety prawda,ale chociaz ta chwilowa ulga moze coś da, sama czuje się podobnie z pewnego powodu i nic tego w stanie nie jest zmienić, moze tylko jedno wydarzenie

fajni z was pomocni ludzie, gdzie takich szukać w rzeczywistym świecie??

zniewolony przez los,

to jest dośc trudne pytanie tak praw emuwiąc, tu jest miejsce,które chyba gromadzi pewien typ ludzkości ,ale w okól nie ma az tak ich duzo jednak

Trudno znaleźć takich ludzi, którzy rozumieją NAS. Zwykle oni sami zakładają maski, nie chcą pokazać swoje prawdziwego oblicza, bo pewnie wielokrotnie się na tym sparzyli.