Co powinnam robić?

Witajcie.

Nazywam się Klaudia i mam 14 lat.Nie wiem,czy nie jestem za młoda na to forum,

ale potrzebowałam rady.Więc tak:Od I gimnazjum mam nauczanie indywidualne,

ponieważ nie chciałam iść do tej szkoły,do której chodzę,bo znam tu wiele osób

z którymi miałam nie za dobre relacje.Po prostu strasznie się bałam,a miałam zbyt

słabe oceny,żeby pójść do innej szkoły (poza rejon).W I klasie zaczęłam kolegować

się z dziewczyną,którą znałam wcześniej z podstawówki.Nie trwało to jednak długo,

ona powiedziała,że nie możemy się przyjaźnić i nie uzasadniła dlaczego.Później dużo

osób w szkole zaczęło mnie przezywać i dokuczać mi.Nawet te,których nie znałam.

Straciłam zaufanie do ludzi,unikałam wychodzenia na ulicę.W II klasie zdecydowanie

się to uspokoiło i już nie robią tego w takim stopniu (tylko pojedyncze osoby).

Problem w tym,że został mi uraz do tej szkoły i boję się jeździć autobusem sama,

w szkole na przerwach gdzieś się chowam,zmieniłam stosunek do nauczycieli na gorszy,

nie ufam ludziom.Kiedy pomyślę o szkole,to wpadam w panikę i płaczę.Wiem,że mój problem

wydaje się być banalny,jednak dla mnie bardzo uciążliwy.Momentami jak mam gorsze dni to pojawiają się nawet myśli samobójcze i śnią mi się koszmary w nocy,a jedyne co mnie powstrzymuje,to moja mama,którą kocham,bo z ojcem mam nie najlepsze relacje.Poza szkołą

mam tylko jedną koleżankę.Ogólnie czuję się samotna,ale z drugiej strony nie potrafię już zaufać ludziom.Wiem,że ja też popełniłam gdzieś błąd,tylko nie wiem gdzie.Dodam,że w wieku 12 lat byłam w szpitalu psychiatrycznym i lekarz stwierdził,że mam schizofrenię paranoidalną ,biorę do dzisiaj leki.

Wiem,że to tylko forum,ale jeżeli ktoś umiałby mi coś poradzić,to byłabym wdzięczna.

rocketx14, leczysz się nadal?

cóż mogę Ci powiedzieć... dzieci i młodzież bywają okrutni... a dorośli... ich tego uczą...

nie jest dla mnie do końca jasne czy rówieśnicy faktycznie wyśmiewali się z Ciebie czy takie myślenie jest wynikiem Twojej choroby

być może niedowartościowane i niedouczone osoby naśmiewały się z Twojej choroby i pobytu w szpitalu... nie przejmuj się... za kilka lat okaże się (no może się nie okaże ale będzie miało miejsce) że co dziesiąty z nich będzie się leczyć psychiatrycznie choć kilka miesięcy... takie mamy czasy...

myślę że to nie Ty popełniłaś błąd... błąd popełnili rodzice tamtych gówniarzy którzy Cię wyśmiewali i dokuczali, bo ich niewłaściwie wychowali, błąd popełnili nauczyciele szkolni, w tym że tego wychowania nie skorygowali...

co powinnaś zrobić? nic... nie powinnaś zrobić nic...

nic nie musisz... a to wiele możesz... np. podjąć decyzję o tym, komu ufasz a komu nie i kogo darzysz sympatią.

niestety nigdy nie będzie tak że każdy każdego będzie lubił i miał z nim dobry kontakt.

główka do góry słońce