Ja po prostu już nie chce żyć.

Nie chce mi się żyć. Teraz kiedy mam wolne od szkoły całymi dniami siedzę w swoim pokoju przed komputerem nie robię nic innego oprócz spożywania posiłków i chodzenia do łazienki. Nie mam na nic ochoty. Ta samotność mnie przytłacza, mam dosyć!

Nie mam do kogo się zwrócić, ani nawet porozmawiać. Moja matka mnie olewa, woła mnie tylko na obiad nie obchodzi ją że przez cały czas jestem sama. Ojca nienawidzę, bo przez cały czas próbuje się mnie uczepić, chociaż nie robię nic złego to i tak według niego jestem głupia, leniwa itd.

Utrzymujemy się z gospodarstwa rolnego, które jest jednak za małe żeby utrzymać 5 osobową "rodzinę" dlatego moja matka znalazła pracę ojcu ale on nie chciał się jej podjąć... Nie mogę liczyć na rodzeństwo, bo mają po 3 i 6 lat. W dodatku cała rodzina ojca uważa mnie za kłamcę, idiotkę itd., on im mnie tak wykreował, dlatego spotykam się ze złośliwością szczególnie ze strony jego matki, która na domiar złego mieszka na tym samym podwórku.

Nie mam przyjaciół takich z jakimi mogłaby porozmawiać o swoich problemach. Ze znajomymi rozmawiam tylko o przyjemnych rzeczach jestem zbyt skryta i nieśmiała, żeby mówić im o tym,o czym piszę tutaj. Ale teraz jest jeszcze gorzej, bo nie mam nawet takich luźnych relacji, bo od września chodzę do nowej szkoły i nie znam tam nikogo. Ciężko mi nawiązywać jakiekolwiek znajomości co przysparza mi jeszcze więcej smutku i cierpienia. Tylko z jedną osobę w moim życiu mogłabym nazwać przyjacielem ale obecnie, mówiąc wprost ma mnie w d..., bo kiedy napisałam do niej, że chciałabym się spotkać to nie dostałam odpowiedzi. Zostałam sama.

Nigdy też nie miałam chłopaka (mam 16 lat) z tego powodu też cierpię, bo chciałabym w końcu coś dla kogoś znaczyć, chociaż trochę. Boję się też o moją przyszłość po ukończeniu liceum chciałabym iść na studia do jakiegoś odległego miasta, żeby móc już nigdy nie wracać do tego domu, którego tak naprawdę nienawidzę ale za co?? Jeżeli nawet teraz brakuje pieniędzy na jedzenie, a jestem pewna, że ojciec nie pójdzie do pracy, bo będzie mógł żyć tak jak żyje teraz, a po co miałby iść do pracy żeby mi dać pieniądze? To niemożliwe.

Nie wiem co ze sobą zrobić. Samotność, strach o przyszłość, siedzenie cały czas w pokoju mając tylko komputer i książki albo w szkole, w której prawie nikt się do Ciebie nie odzywa. To wszystko mnie dobija. Chciałabym żeby się to wszystko skończyło. Wiem, że to co napisałam jest beznadziejne i ale musiałam to zrobić, bo już nie wytrzymuje.

dianaaa, Mogłabyś zgłosić się do psychologa szkolnego i porozmawiać o tym co Cię trapi.

W szkole dobrze byłoby mieć do kogoś się odezwać. A Ty nie umiesz nawiązać relacji. Szkoda. Myślę, że masz niską samoocenę.

Po liceum mogłabyś pójść zaocznie na studia i je sama sobie opłacać, gdybyś miała pracę.

Myślę, że relacje z rodzicami przyczyniły się do tego, jakie Ty masz teraz relacje z innymi. Oni Cię nie nauczyli tego. To takie przykre.

Może spróbuj popracować nad relacjami z innymi, zaznajomić się z kimś w szkole, podtrzymać znajomości.

http://wiadomosci.wp.pl/title,Wstrzasajaca-historia-mlodego-Polaka-dajcie-mi-umrzec,wid,14182524,wiadomosc.html

popierasz?

http://www.eutanazja.info/index.html