Nie jestem wesołkiem

Od kiedy pamiętam nie byłem wesołkiem . Nie umiałem bawić ludzi ,rzucać dowcipami . Rzadko się śmieję . Nie wie , czy to jest mój charakter czy to że mam początek depresji .

Ja tak samo

Witam,tez taka jestem co prawda nie mam depresji ale taki sposób bycia.nie znam się na kawałach ani nie jestem duszą towarzystwa po prostu taka anie inna .

Witam,tez taka jestem co prawda nie mam depresji ale taki sposób bycia.nie znam się na kawałach ani nie jestem duszą towarzystwa po prostu taka anie inna .

Już Cie lubie

Też taki jestem.

no to ja tez sie podpisuje w klubie Niewesolka

Poczucie humoru lub jego brak jest elementem osobowości; natomiast depresja jest czymś co osobowość zaburza. Z depresji można się wyleczyć, a z poczucia humoru już trudniej. Jest oczywiste, że w dołkach psychicznych mamy mniejszą skłonność do żartów, ale jedno drugiego nie wyklucza. Jeśli dobrze pamiętam skłonność do depresji wykazywał Aleksander Fredro, któremu poczucia humoru nie sposób odmówić.

Może to głupie co powiem,ale chciałbym,żeby przykładowo moja nierealna,jakaś tam w przyszłości dziewczyna była taka sama jak ja...ee niewesoła.

No to ja wam powiem że mój mąż też nie należy do wesołków ale nie nudzimy się ze sobą bardzo dużo rozmawiamy ze sobą i nawet do godzin rannych (rzadko ale się zdarza)o ile nie rysuje do rana....

Hmmm, ja chyba też nie jestem wesołkiem, ale zmuszam się do bycia nim gdy z kimś jestem w towarzystwie, bo mi się wydaje, że niewesołkowatość jest nieakceptowana. No i takie udawanie strasznie męczy.

Bardzo męczy dlatego ja tego nie robię ,albo ktoś akceptuje mnie taką jaka jestem albo nie, co prawda mam mało znajomych ale wiem że mogę na nich liczyc.

Gelotologia, terapia śmiechem (gr. gelos - śmiech) to terapia oparta na założeniu, że spontaniczny śmiech pomaga odreagować stres, konflikty, frustracje. Gelotologia służy wykształceniu umiejętności rozładowania napięć emocjonalnych i stresu, a także profilaktyce zdrowia. [Źródło: Wikipedia]

Jakby nie patrzył: śmiech to zdrowie.

Jeśli nakazują się śmiać z czegoś, co wcale nie jest dla mnie śmieszne, to na pewno nie jest to żadne zdrowie, raczej frustracja.

Dziękuję za poradę , teraz wiem ,że nie każdy szczela dowcipami jak z armaty .

Witam wszystkich mam taki sam problem.To znaczy jestem ponurakiem i nie potrafię być duszą towarzystwa, chociaż chciałabym, ale mam za duzo problemów typu kompleksy , nieśmiałość i DDa i to chyba to spowodowało, a na dodatek zauważyłam, że tzw. dusze towarzystwa są w mojej przcy lepiej traktowani i postrzegani.Czy można to opanować ?A może zostawić i sobie powolutku żyć w zgodzie ze sobą. Trudno.

TheGrengolada, Tutaj mowa jest o spontanicznym śmiechu.

Witam,tez taka jestem co prawda nie mam depresji ale taki sposób bycia.nie znam się na kawałach ani nie jestem duszą towarzystwa po prostu taka anie inna .

Już Cie lubie

Też taki jestem.

ja też

każdy kawał muszę spalić .

Przecież można być spontanicznie duszą towarzystwa

Największym występkiem jest niewiedza, która mniema, że wie wszystko. (Albert Camu)

Przepraszam , że cytuję ten sam cytat, ale musisz być tak zasadniczy?

Ja zawsze byłam wesoła, w szkole miałam same uwagi, natomiast już ze 2 lata jestem smutna, nie potrafię już z niczego się śmiach.

wiecie to że jesteśmy spontaniczni (skromni i nie duszą towarzystwa) nie znaczy że nikt w nas nie widzi czegoś więcej ,kilka dni temu zadzwoniła do mnie dawna koleżanka z którą pracowałam , potrzebowała mieszkania nowej pracy, pomocy w wypełnieniu dokumentów prawie we wszystkim jej pomogłam i wiecie co mi powiedziała, że po mimo nie widziała mnie ponad rok ,to pierwsze co pomyślała żeby do mnie zadzwonic bo ja zawsze kojarzyłam jej się z racjonalnym myśleniem bez stronnością i nigdy nikogo nie oceniałam -takie słowa usłyszałam strasznie mnie to krepowało,ale zdałam sobie sprawę że pomimo że jestem ponura rzadko się śmieje to są ludzie którzy uważają nas za wartościowych ludzi nawet nie zdajemy sobie sprawy że ktoś może myslec o nas inaczej niż my sami o sobie....

W każdym można dostrzec coś fajnego, każdy nam zawsze się kojarzy nawet z jedna rzecza dobrą. Tylko my nie możemy nigdy niczego dobrzego powiedziec o sobie, tylko o innych.

Można się tego nauczyć, można, naprawdę. Też kiedyś spalałem każdy kawał, głównie z powodu nieśmiałości, oporów i wstydu przed auto ekspresją, też miałem długi okres kiedy byłem zamyślony, poważny i nie śmiałem się zbyt często.

Jeśli walczycie np. z nieśmiałością, nieumiejętnością przebywania w towarzystwie poprzez długie rozmyślania co powiedzieć, jak się zachować, jak dobrze wypaść, to nigdy się nie wyleczycie!

Mnie wciąż ogranicza dużo problemów, ale gdy objawy nerwicy, typu napięcie, bóle wszelakie opuszczają to dobrze czuję się w towarzystwie i wcale nie myślę na zapas co i komu powiedzieć. Przez ostatnie 4 lata setki razy wygłupiłem się przed ludźmi, ale nie skreślili mnie z tego powodu, strach przed wygłupieniem jest niepotrzebny.

Znowu nie wiem, czy piszę na temat, bo przeczytałem kilka początkowych komentarzy.