Co jest ze mną nie tak?

Mam 15 lat, a do jakichś 3 objawy typowe dla depresji. Codziennie towarzyszy mi smutek, płacz, brak siły na cokolwiek. Ciąglę odczuwam zmęczenie, otępienie. Ostatnio doszła też bezsenność... Brak mi szczególnie poczucia własnej wartości i mam bardzo zaniżoną samoocenę. Trudno mi się skupić na jakiejś dłuższej czynności i z pamięcią też nie jest za wesoło, szczególnie gdy mam nauczyć się jakiegoś dłuższego materiału.. Jeśli wychodzę z domu to jedynie do szkoły, odcięłam się zupełnie od świata... Nie wiem, czuję jakiś lęk przed przebywaniem wśród tłumu czy na zbyt dużej przestrzeni... Nie mam żadnego celu w życiu, żadnych planów. Żyję, bo żyję, choć od dłuższego czasu mam ochotę to wszystko zakończyć.

Wiem, że powinnam iść do jakiegoś lekarza, ale nie umiem się przełamać. Nie potrafiłabym opowiedzieć mu o tym, co mi jest, co czuję, co mnie boli... Nie wiem, co mam ze sobą zrobić...

Agr4fka, A jakie masz kontakty z rodzicami ?

Nie masz znajomych z którymi mogłabyś się spotykać?

Te objawy ile już się utrzymają ?

Kontakty z rodzicami... No tu niestety trudno. Ojciec jest alkoholikiem. Jedyne, co nas łączy to to, że musimy dzielić razem dom. Nie interesuje się mną zupełnie i myślę, że to jest główny powód, dla którego jest jak jest. Wiadomo - jak ma się normalną rodzinę jest prościej, szczególnie w moim wieku to ważne. Z matką jest trochę lepiej. Ale myślę, że nie na tyle bym mogła z nią porozmawiać o takich sprawach...

Koleżanki... Taki szkolne owszem są. Ale niestety nasz kontakt ogranicza się jedynie do szkoły, ewentualnie internet.

A objawy zaczęły się gdzieś między piątą a szóstą klasą podstawówki, czyli gdzieś 2-3 lata to trwa...

Czym prędzej zapisz się do jakiegoś dobrego psychologa i może na jakieś młodzieżowe grupy wsparcia.

Lepiej już działać bo jesteś w takim wieku, w którym łatwo zaburzyć osobowość i później powstają jacyś nerwicowcy, paranoicy, a inni stają się chorymi psychicznie.

Agr4fka, Pójdź do psychologa porozmawiać, mam wujka alkoholika i wiem jak na mnie wpłynął.

Muszę chodzić na terapię i mam nerwicę, może któraś z tych koleżanek jest na tyle w porządku żeby została przyjaciółką?

A jakiś chłopak się nie kręci obok Ciebie ?

jantarek, Nie strasz nie musi się to tak rozwijać, myślę, że warto porozmawiać ale nie żeby zapobiec chorobie.

Warto ulżyć trochę tobie.