chyba nie dam rady.

Witam,

nie przypuszczałam, że jeszcze kiedyś tutaj trafię, ale po raz kolejny nie potrafię sobie sama pomóc. Kilka lat temu bardzo mocno przezywałam śmierć bardzo bliskiej mi osoby i właśnie wtedy bardzo mi pomogliście.

Jednak teraz nawet nie wiem co tu napisać. Jest wrzesień, jesień, lecą liście jest tak... nostalgicznie ? Myślę, że to przygnębia nie tylko mnie tylko czy każdy ma z tego powodu chęć ucieczki od świata? Totalna apatia, nic mnie nie cieszy.

Przezywałam to już w tamtym roku i niestety nie potrafię znaleźć powodu. W tamtym roku... mam chłopaka i... po prostu nie wiedziałam czy go kocham. Takie niby proste pytanie: czy ja go kocham. Jestem osobą bardzo wrażliwą i wciąż pytałam siebie co niego czuję. Nie chciałam go zranić, choć to był dla niego chyba większy ból niż gdybym po prostu z nim zerwała. Co dzień wracałam ze szkoły i siedziałam w domu sama ciągle płacząc. mój tata wyjeżdżał wtedy często a moja mama już nie wiedziała co ma ze mną zrobić. W końcu z nim zerwałam. To był listopad tamtego roku. Jednak On bardzo mnie kochał, prosił bym wróciła i tak się też stało, bo ja także bardzo tęskniłam. Jednak mimo wszystko moje wątpliwości nie minęły. Była zima - rok naszego związku, a kiedy przyszła wiosna - wszystko minęło. Nie wiem czy zrozumiałam, że Go kocham - to było raczej pogodzenie się z samą sobą. Po prostu tak mi było dobrze. Byłam z Nim szczęśliwa. Przecież zawsze można się rozstać, jesteśmy młodzi - to nie jest ostateczność. Później coś się miedzy nami popsuło, ciągle się kłóciliśmy i właściwie wspólne wakacje były dla mnie ostatecznością - albo się uda albo nie. Zresztą już podczas tego wyjazdu zerwaliśmy podczas kłótni. Po kilku dniach jednak znów wróciliśmy. Od kilku tygodni wydawało mi się, że jest miedzy nami wręcz idealnie i na prawdę go kocham, że jestem w stanie z Nim być do końca życia. Nie wmawiałam sobie tego - po prostu tak było. Do dziś. Nienawidzę niedziel. Jest tak pusto, tak dziwnie... I od rana płaczę. Nie wiem co mam robić. Nie znam przyczyny. Czy to tylko jesienny dołek, czy może znowu jakieś wątpliwości. Jestem totalnie zagubiona. Nie mogę się z Nim dzisiaj spotkać. Ale to chyba nie o Niego chodzi. Ale jeśli nie o to, to o co? Można być smutnym... ot tak? Bez powodu...? Bolesny ten smutek.

nienawidzę niedziel !

Ja też nie lubiłam niedziel ale ostatnio zauważyłam że i w niedzielę może być fajnie - to chyba przychodzi z wiekiem. Ile masz lat?

A jesieni jeszcze nie ma przecież, za oknem świeci słońce, jest piękna pogoda.

Ja też nie lubiłam niedziel ale ostatnio zauważyłam że i w niedzielę może być fajnie - to chyba przychodzi z wiekiem. Ile masz lat?

A jesieni jeszcze nie ma przecież, za oknem świeci słońce, jest piękna pogoda.

hmmm... 17. tak wiem... okres dojrzewania i te sprawy... nigdy nie lubiłam schyłku lata... od małego... kojarzyło mi się to z... końcem? te ostatnie najcieplejsze dni lata... nawet gorsze niż te deszczowe. bo w powietrzu czuje się już jesień.

to ja w Twoim wieku miałam tak samo, też nie lubiłam jesieni bo to kojarzyło sie ze szkołą, nauką i obowiązkami z tym związanymi. I także nienawidziłam niedziel, bo po niedzieli był poniedziałek i nowy tydzień na który trzeba było się przygotować, odrabiać lekcje, nauka itp.

Także Cie bardzo dobrze rozumiem. teraz jestem 10 lat starsza i jesień polubiłam i niedziela też jest OK, tylko troche nudno. Tylko zimy nie znoszę bo zimno, brrr...