Nie daje juz rady...

#1

Nie zarejestrowany

Guest

Czy to nerwica?

Piszę po raz pierwszy, ponieważ nie daje rady już sama. Na wstępie mówię, że nie wchodzi w gre żadne spotkanie z psychologiem, bo jestem niepelnoletnia, a nie ma mowy, zebym powiedziała to rodzicom. Otóż mam duży problem, tak duży, że bardzo często płaczę przez to po nocach. Dwa lata temu kolezanka opowiedziala mi co dzialo sie w horrorze, ktory ogladala wczesniej. Pamietam, ze bardzo sie tym przejelam. Kiedy powiedzialam o tym rodzicom, powiedzieli ze jesli bede o tym myslec to rzeczywiscie cos na siebie sciagne. Przez to wydawalo mi sie, ze jestem opetana. Nie moglam wysiedziec w kosciele. Ale tlumacze sobie, ze to przeciez niemozliwe, bo jestem wierzaca, codziennie wieczorem sie modle, od czasu do czasu chodze na jakies spotkania dotyczace wiary, mlodziezy (cos w stylu rekolekcji, ale to nie to). Mimo to bardzo sie boje, trwa to juz dlugi czas z malymi przerwami. Jakis czas temu przysnilo mi sie, ze calowalam sie z dziewczyna. Od tej pory ciagle mam mysli, ze podobaja mi sie dziewczyny, ze jestem inna. Jak siedze kolo kolezanki i np. dlugo nie rozmawiamy, nudzimy sie, to nagle mam mysl jakby to bylo jakbysny sie calowaly, ale zaraz mnie to obrzydza, i tak w kolko. Zawsze podobali mi sie faceci! Od zawsze! Nawet tetaz kiedy widze jakiegos super przystojnego chlopca, to az slinka leci za przeproszenidm ( Boje sie o siebie, gdzoes czytalam ze to "HOCD", nerwica natręctw czy cos takiego. Przed snem zawsze sie kilka razy odwracam zeby sprawdzic, czy nie stoi za mna jakis potwor (wiem ze wydaje sie to smieszne, ale takie nie jest) mimo ze wiem, ze nictam nie ma to i tak sprawdzam, zeby sie uspokoic. Kiedy bylam na wakacjach nad morzem, nie myslalam o takichrzeczach, caly czas rozgladalam sie za chlopakami i wgl, potem pomyslalam "jak ja moglam pomyslec jestem homo" w sensie sama sie z tego smialam, ale to wrocilo! Lrosze o pomoc, bo juz nie daje rady!! Obie sytuacje wracaja, na zmiane :c

Myślę, że w Twoim przypadku wizyta ze specjalistą jest absolutnie konieczna

Czy musisz opowiadać rodzicom szczegóły, żeby Ci pozwolili pójść do psychologa? Może wystarczy tak ogólnie powiedzieć, że masz różne lęki i myśli, które Cię dręczą i że chciałabyś porozmawiać z psychologiem, bez wnikania w szczegóły, nie masz obowiązku się "spowiadać" rodzicom jakie to myśli. Możesz też np. we wrześniu porozmawiać z pedagogiem szkolnym (też nie musisz wszystkiego szczegółowo opowiadać, jeśli Cię to krępuje) i pedagog może porozmawiać z rodzicami w kwestii psychologa.

Swoją drogą ciekawy kraj, można będąc niepełnoletnią osobą bez recepty dostać pigułkę "po", a nie można iść do psychologa.

Co do bycia homo się specjalnie nie przejmuj, jakaś myśl czy sen o całowaniu się z kobietą o tym nie świadczy, hormony buzują, ale to nie oznacza trwałej skłonności, a to jest bardzo typowe natręctwo, że się jest gejem/lesbijką, często się pojawiają z tym ludzie na forum. Sny są różne, niektórzy mają nawet kazirodcze i nie znaczy to, że od razu są dewiantami, bo na "trzeźwo" nie mają wcale ochoty tego realizować.

Co do lęków przed opętaniem - może spróbuj porozmawiać a jakimś księdzem, tylko mądrym, który ma jakąś wiedzę w kwestiach psychologicznych, albo z którym masz dobry kontakt.

Ogólnie jesteś chyba nadwrażliwa nerwowo i silniej reagujesz na różne rzeczy niż inni, nie oglądaj lepiej horrorów i filmów o opętaniach.

A co stoi na przeszkodzie żeby porozmawiać z rodzicami? Ja tego nie robiłam (podobnie jak Ty wmawiałam sobie różne rzeczy, niektóre wyolbrzymiałam) i teraz żałuję. W pierwszej kolejności powinnaś zmniejszyć przepaść między Tobą i rodzicami.

Witaj,

piszesz, że jesteś osobą niepełnoletnią, z czego można wnioskować, że jesteś właśnie w okresie dojrzewania. To bardzo trudny okres w życiu człowieka, o czym zapewne możesz się przekonać na własnej skórze.

Zmianom ulegają nie tylko nasze ciała, ale również psychika. Zaczynamy więcej rozumieć, inaczej myśleć, jesteśmy bardziej świadomi. W okresie, w którym się znajdujesz, zupełnie normalne są wahania nastroju, płaczliwość czy niepokój. Jest to okres, w którym dużą wagę przykładamy do tego jak widzą nas inni. Staramy się dostosować do grupy rówieśniczej, zastanawiamy się czy wszystko z nami w porządku.

Twoje lęki mogą wynikać z tego, że zaczynasz inaczej myśleć- abstrakcyjnie. Możesz sobie wyobrazić pewne zagrożenia, potrafisz myśleć pojęciami. Pamiętaj jednak, że są to tylko myśli, które nie muszą stanowić prawdy.

W tym co piszesz widać dużo obawy o to czy wszystko z Tobą w porządku. To normalne, zwłaszcza w Twoim wieku, że potrzebujesz potwierdzenia ze strony otoczenia, że nie odstajesz od reszty. Pamiętaj jednak, że najważniejsze byś sama zaakceptowała siebie.

Okres dojrzewania, to czas poszukiwania tożsamości, także seksualnej. To czas wzrostu popędu seksualnego i eksperymentowania na tym polu. Mogą pojawiać się fantazje erotyczne o charakterze homoseksualnym i heteroseksualnym. Jest to prawidłowy, naturalny proces, o który nie należy się martwić.

Zachęcam Cie poszukania osoby dorosłej, z którą mogłabyś porozmawiać o swoich niepokojach. Może to być psycholog szkolny. Na podstawie Twojego opisu trudno stwierdzić czy to OCD, czy inny objaw nerwicy. Psycholog szkolny powinien w tej sprawie, przynajmniej wstępnej diagnozy pomoc, następnie pokieruje Cię dalej lub pomoże rozwiązać problem. Nie bój się rozmawiać z rodzicami, spróbuj im powiedzieć że to bardzo Cię meczy i czy mogliby Cię wysłuchać bo to dla Ciebie ważne.

Pozdrawiamy serdecznie

Zespół PsychoMedic.pl