Rozwiązanie?

Nie mogę już dłużej wytrzymać. Męczę się ze sobą i swoim lękiem każdego dnia. Czasem jest lepiej, ale potem od razu nawet najgorsza drobnostka sprawia, że jestem rozbita i nie mogę normalnie funkcjonować przez kolejny dłuższy okres. Ostatnio coraz częściej myślę o tym, że samobójstwo jest jedynym rozwiązaniem. Niby nie chcę umierać, chciałabym coś jeszcze przeżyć, osiągnąć w życiu, ale z drugiej strony nie mogę już tak żyć, nie mam siły. To nawet nie jest życie. Nawet nie pamiętam już jak to jest czuć się dobrze. I kiedy myślę o tym, że jeszcze przez jakieś 20-30 lat (zakładam, że umrę młodo, skoro mój organizm jest tak wyniszczony przez nerwice) mam jeszcze się tak męczyć, to naprawdę nie widzę w tym żadnego sensu i samobójstwo wydaje mi się wręcz logicznym rozwiązaniem. Myśleliście kiedyś o tym w ten sposób? Czy tylko ja jestem tak nadzwyczajnie rąbnięta?

nooo, wiem o czym piszesz . myśli samobójcze są bardzo negatywne, czasami takie myślenie przynosi pozorną ulgę (niby to rozwiąże wszystkie problemy i przyniesie upragniony spokój), ale to tylko chwilowa ulga, bo później poczujesz się jeszcze gorzej. nie czytałem twoich postów i nie wiem skąd się biorą (gdzie jest problem) u ciebie lęki, ale rzeczywiście lękom towarzyszą napięcia, które strasznie wykańczają i nie ma się ochoty do życia. to że masz nerwicę nie oznacza, że jesteś rąbnięta - pamiętaj, że każde negatywne słowo, myśl przy zaburzeniach nerwicowych jeszcze bardziej to wszystko nakręca.

same myśli raczej nie przynoszą ulgi (a wręcz przeciwnie), chyba tylko czyn może to zrobić. chociaż i tak nikt z żyjących tego nie wie.

relanium200, Nasze myśli tworzą naszą rzeczywistość w tym samopoczucie.Z nerwicą możesz żyć długie lata dbając o siebie o to by Ci się żyło jak najlepiej to nie wyrok .Chodzisz na psychoterapie ?bądz chodziłaś?To klucz do radzenia sobie z takimi dolegliwościami.

chodziłam, ale zrezygnowałam. teraz chciałam znowu podjąć terapię, w przyszłym tygodniu mam wizytę u psychiatry, ale martwię się tym, że do przyszłego tygodnia nie wytrzymam.

relanium200, Nasze myśli tworzą naszą rzeczywistość w tym samopoczucie.

Nie mogę już dłużej wytrzymać. Męczę się ze sobą i swoim lękiem każdego dnia. Czasem jest lepiej, ale potem od razu nawet najgorsza drobnostka sprawia, że jestem rozbita i nie mogę normalnie funkcjonować przez kolejny dłuższy okres. Ostatnio coraz częściej myślę o tym, że samobójstwo jest jedynym rozwiązaniem. Niby nie chcę umierać, chciałabym coś jeszcze przeżyć, osiągnąć w życiu, ale z drugiej strony nie mogę już tak żyć, nie mam siły. To nawet nie jest życie. Nawet nie pamiętam już jak to jest czuć się dobrze. I kiedy myślę o tym, że jeszcze przez jakieś 20-30 lat (zakładam, że umrę młodo, skoro mój organizm jest tak wyniszczony przez nerwice) mam jeszcze się tak męczyć, to naprawdę nie widzę w tym żadnego sensu i samobójstwo wydaje mi się wręcz logicznym rozwiązaniem. Myśleliście kiedyś o tym w ten sposób? Czy tylko ja jestem tak nadzwyczajnie rąbnięta?

Mam to samo, niby chce żyć, ale kiedy nie mam pieniędzy chociaż na leki to chce mi się ryczeć i nie widzę sensu. Też myślę, że umrę młodo przez nerwicę - czuję się jak 60 latka, na skraju życia (psychicznie)