Spojrzenia,błądzenie wzrokiem

Mam moze dosc glupi problem,ale gdy ide ulica/stoje na przystanku/w tramwaju czy autobusie ,to nie wiem co robic ze wzrokiem.

Panicznie boje sie spojrzec na kogos czy chocby podniesc wzrok na numer tramwaju,itp.to okropne,szczegolnie w jakims pomieszczeniu,np.w autobusie gdy jest tlok a wokol mnie z kazdej strony ktos stoi.nie wiem co robic..

czuje duzy lek i wrecz panike.najczesciej udaje,ze cos czytam,szukam czegos w torbie,ale to pewnie idiotycznie wyglada gdy po raz setny otwieram i zamykam plecak,jest jeszcze gorzej

Wy tez macie taka obawe??

nie ma sie cyzm przejmowac, to normalne"D

Pewnie,że normalne,mam tak przez całe życie. A najfajniejsze jest to,że "zwykli ludzie" nie mają pojęcia ile problemów można mieć z kontrolowaniem wzroku,oddechu i innych tak "skomplikowanych" odruchów

Ufff, tak ja też się tego boję.. To straszne, jak siedzę w klasie, na lekcji.. to boję się spojrzeć nawet na zegarek.. (bo msuzę podnieść wzrok). To jeszcze bardziej napędza, podaczas ataku lęku. Często proszę koleżankę, zeby powiedziała ile ejszcze do końca lekcji, tłumacząc, że nie wiem, o której dzwonek, albo, że nie dowidzę.. To okropne, z jednej strony musimy gdzieś patrzeć, a zdrugiej-boimy się..

szukam czegos w torbie

tez to robie, po kilka razy gdy czuje ze ktos moze na mnie patrzec:D

Wydaje mi się, że to wynika z niskiej samooceny.

ha pewne tak ja najczesciej mam leki zeby spojrzec na osoby, ktore wiem ze sa moimi wrogami lub cos, zeby po prostu nie szukac awantur

ja mam tak ze, jak ide do sklepu i podchodze do ekspedientki i prosze o cos to zawsze uciekam wzrokiem gdzies indziej zeby tylko nie spojrzec jej prosto w oczy , tak samo jak rozmawiam z kims to nie umiem tej osobie spojrzec w oczy

ale jak jade w autobusie albo jestem gdzies gdzie nie mam kontaktu słownego z jakas osoba to mierze wszystkich od gory do dołu zabojczym wzrokiem, matka czasami sie smieje ze ja mogłabym wzrokiem zabijac, i zawsze patrze sie tak na kogos az go spesze i to ta osoba ucieka wzrokiem, czasami to dziwnie wyglada tak jakbym naprawde miala ta osobe zaraz zabic

Nerwuskom wydaje się, że ludzie zauważą, że coś jest nie tak: że się boimy, że jesteśmy słabi itp. Wynika to z obaw, że zostaniemy wyśmiani, zranieni itp. Każdy z Nas ma złe doświadczenia w kontaktach z ludźmi z powodu Naszych problemów. Ale powiedzcie, czy to My mamy czego się wstydzić czy raczej ci, którzy przez głupotę, tępotę, płytkość i zawiść śmieją się z Naszych słabości

eh bethi ale ja nie sadze zeby kto kolwiek sie smial z tego ze mam nerwice po za moim bratem.... raczej jest taki lek ze ktos zobaczy moja slabosc to prawda, to ze zobaczy ze sie np. boje, lękam... Najgorsze jest to, ze wyjde na slabszego i wole w ogole nie podejmowac rekawic. Jak juz podejmuje to sie okazuje, ze nie bylo czego sie bac .

Ufff, tak ja też się tego boję.. To straszne, jak siedzę w klasie, na lekcji.. to boję się spojrzeć nawet na zegarek.. (bo msuzę podnieść wzrok). To jeszcze bardziej napędza, podaczas ataku lęku. Często proszę koleżankę, zeby powiedziała ile ejszcze do końca lekcji, tłumacząc, że nie wiem, o której dzwonek, albo, że nie dowidzę.. To okropne, z jednej strony musimy gdzieś patrzeć, a zdrugiej-boimy się..

dobrze to pamietam,jak jeszcze chodzilam z klasa..

a tak w ogole,to ja tak mam przede wszystkim z osobami,ktorych nie znam,ale przechodze obok,np. w sklepie w drodze do wejscia na sale,kiedy przewijam sie przez kilkadziesiat spojrzen,ide na wprost..

ma ktos tak ze czasami widzi takie przeżroczyste plamki ktorych w rzeczywistosci nie ma?:> nawet jak sie zamknie oczy to one są

ja tak mam z tymi plamkami

Najgorsze jest to, ze wyjde na slabszego i wole w ogole nie podejmowac rekawic. Jak juz podejmuje to sie okazuje, ze nie bylo czego sie bac .

I oto cała prawda o lękach - są nierealne Podejmowanie wyzwań pozwoli Ci podbudować swoją wartość - jednak te wyzwania trzeba miarkować według sił. Drobnymi kroczakami osiąga się coraz więcej

ee, u mnie to tak jakbym ciągle patrzyła przez szybę... co za paskudztwo! I jeszcze tak wszystko dziwnie "miga" przed oczami i ogólnie wszystko na co patrzę wydaje się dziwne, inne i nierealne. Niby znane, a obce.

Mi całkiem niedawno zwróciła na to uwagę koleżanka. Spytała mnie dlaczego unikam kontaktu wzrokowego... Zdarza mi się to tylko w sytuacjach w których czuję się niepewnie, albo czuję się osaczony.

jak mam coś interesującego przed oczyma to patrze, jak mam fajna laskę to jedynie rzucam wzrokiem i się peszę, jak ktos po mnie czegos oczekuje to błądzę wzrokiem

ogólnie nie mogę za długo komus patrzec w oczy ponieważ boję się że ktos mnie zdemaskuje, ale co zdemaskuje to nie wiem, chyba ten ciagły lęk

ludzie lubią jeździć po słabszych