dylematy (eks?)anorektyczki

[Gość]

Witam wszem i wobec!

Jak widać jest pewna ciekawa zależność, mianowicie - nie piszę tu, kiedy w moim życiu jest dobrze. Czasami jednak bywa gorzej.

 

Pierwsza, akurat bardzo dobra nowina to ta, że wrócił mi okres!;D Co prawda dopiero raz mi się trafiło to szczęście, ale liczę na to, że jeśli będę jeść, taki stan się utrzyma. Martwi mnie, że nie przytyłam (przez 2 tygodnie udało mi się przytyć trochę ponad kilogram, ale spadł nad morzem). Z drugiej strony, choć opory mam mniejsze, dalej stresuję się jedzeniem.

 

Ale pal sześć z tym! Jest naprawdę w porządku, a raczej byłoby, gdyby nie parę małych czynników. Jak np ojciec alkoholik i niepełnosprawna babcia, którą trzeba się zajmować, a która coraz mniej pamięta... Powoli zaczynam nie wyrabiać psychicznie. Zwalam stany depresyjne na karb huśtawki hormonów, ale na to, jak bardzo się sobą brzydzę, już nic nie poradzę. Jak również na to, że ostatnio rzadko kiedy odczuwam jakąkolwiek przyjemność. Przyjaciółka twierdzi, że mówię o życiu jak jakiś samobójca i najwyraźniej ją tym przerażam. Mam niejasne przeczucie, że nic wartościowego mnie już nie czeka.

 

Ma ktoś jakiś pomysł, jak się zabrać za zmianę podejścia?

[Gość]

Nie bardzo wiem, jak Ci pomóc. Ale napisz, co u Ciebie...?

[Gość]

Poprawiło się, zdecydowanie, a to głównie za sprawą pewnej Osoby

Także powinnam teraz przeprosić za swoje marudzenie, bo okazuje się, że czasami najlepszą receptą na przejściowy brak sensu życia jest czyjaś bliskość. Jest dobrze;D

Mało tego, przy tym Panu bez problemu zajadam pizzę, o co nigdy bym się nie podejrzewała. Jutro czeka mnie terapia i tak sobie myślę, że moja pani psycholog będzie bardzo zaskoczona takim obrotem sprawy.

Pozdrawiam wszystkich!

[Gość]

Tak właśnie wyglądają Dobre Wieści. Aż przyjemnie przeczytać... :)